Mijn moeder was een beetje Wilhelmina en vooral haarzelf.

Mijn moeder, maar 55 jaar is geworden en toch hoor ik van veel mensen “Ik mis haar” niet altijd in die woorden, maar daar komt het op neer. Mijn moeder was alles dan perfect, ze had haar eigennarigheden, ze was eigenwijs, ze geloofde in zaken en stond daar pal voor. Mijn moeder haar bijnaam was niet voor niets bij sommige “Wilhelmina”. Die naam kreeg ze toen de tv-serie over Oud-Koningin Wilhelmina uitkwam. Net als Wilhelmina, kon mijn moeder duidelijk aan mensen laten weten als ze ergens niet mee eens was. Ze kon het niet uitstaan als mensen eindeloos gingen overleggen over een probleem dat met een simpel ja of nee, beantwoord kon worden. Ze was streng, ik heb een opvoeding gehad die volgens sommige erg los was. Maar dat was misschien voor de buitenwacht het beeld, maar ik kan je vertellen dat normen en waarden, besef van je plek in de samenleving, dat je soms op je bek moet gaan om ergens te komen plus gewoon fatsoen moet je doen aan de orde van de dag was.

Mijn moeder hielp graag mensen, vaak te vaak lieten mensen haar vallen of mijn moeder liet hun vallen. Want als mijn moeder merkte dat je van haar goedheid gebruik maakte, dan kon je beter bergen. Ze was op dat punt net als Wilhelmina niet op haar mondje gevallen. Ze zei gewoon wat ze vond, wat ze dacht en als je niet aanstond, dan had je pech. Veel mensen hebben een veeg uit de pan gekregen in de jaren dat ik mijn moeder heb meegemaakt. Maar zat ze er naast dan gaf ze dat ook toe. Ze wist soms ook dat ze dingen beter had moeten doen, maar ja, het verleden is het verleden. Mama, was voor mijn heel veel. Heleboel mensen na haar dood dachten dat mijn wereld in elkaar zou storten, dat ik kapot zou gaan op een bepaalde maner. Die dag is een stukje gestorven ja toen ze haar laatste adem uitblies. Maar aan de andere kant heeft ze geen pijn meer. Iets waarmee ze zeker 10 jaar lang mee worstelde, van de 2 jaar van haar laatste leven zat ze 19 maanden in het ziekenhuis. Mijn moeder was een koppige, lieve, strenge, helpende vrouw. En nog veel meer dan dat. Ze kon echt om je geven en ze kon je haten, er zat niks in het midden. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die de pesthekel hebben gehad of misschien nog wel hebben aan mijn moeder.

Maar voor mijn blijft zeker in deze dagen voor kerst, de dagen dat je samen hoort te zijn met familie dagen dat ik aan haar denk. Niet met een traan! Maar met het feit dat ze boven is, hopelijk. Samen met haar moeder dus Oma, Tante Atty, Ome Piet, Ome Eddy, haar vrienden die ze kwijtraakte in de jaren door de dood en zoveel meer mensen. En de naam Wilhelmina, die is niet uit mijn leven. Wilhelmina, zit in een naam van een hele prachtige jongedame. Die ongetwijfeld een stempel zal drukken op mensen hun leven, meer nog dan dat ze nu doet.

Het leven gaat door, ook zonder mijn moeder dat besef ik mij maar al te goed. Maar ook al word ik 100, José Traas, alias Wilhelmina en nog veel meer bijnamen zal altijd bij mijn blijven. In mijn hart en in mijn hoofd, de plek waar we onze doden moeten eren.