Dit is een hele persoonlijke column en daarom is hij heel erg lang. Ik weet dat sommige mensen het een eer zullen vinden publiek genoemd te worden en waarom ik ze als familie beschouw. Ik weet ook dat die paar lieden die op papier recht zouden hebben om mij familie te noemen, om deze column als een atoombom zullen afgaan. Maar na 32 jaar ga ik eens een laten zien hoe het echt is; ik heb er genoeg van om nog langer mijn mond te houden. Ik ben geboren in 1987, mijn moeder was een BAM-moeder (Bewust alleenstaande moeder) en mijn bloedfamilie is opgegroeid vanuit een katholiek nest. Maar ze waren niet zo katholiek allemaal, want als het aan hen had gelegen had mijn moeder abortus moeten laten plegen. Van alle familieleden zijn er maar weinig die dat hebben hebben toegegeven in mijn gezicht! Bij Tante Atty was dit met enige schaamte achteraf, omdat ik voor hun maar als een kleinkind was voor haar en haar man. Mijn eerste knuffel was ook van hen. Ik heb meer familieleden gehad die echt om mij gaven, maar ze waren ver in de minderheid en de enige over is een oudtante in mijn oude woonplaats. De rest van de kliek heeft voor het laatst van zich laten horen toen het ging over de verworpen erfenis van mijn moeder; dus je kunt zien hoeveel men om mij geeft.

Vreemd, dat je alleen familie bezit om ze te ontmoeten bij sterfbedden en begrafenissen.
Louis Paul Boon (Vlaams schrijver en journalist 1912-1979)

“Mijn nieuwe onmisbare familie”

Ik ben geen man zonder familie. Nee, ik heb door de jaren een groep mensen verzameld, die ik zeker door liefde, omstandigheden of gebeurtenissen heel goed heb leren kennen. De oudste is 67 jaar oud en de jongste is 7 jaar oud. Er zijn mensen bij die wonen aan de andere kant van de wereld in het beloofde land Amerika, Verenigd Koninkrijk, op het eiland Kreta en hier in de buurt. Deze mensen – al dragen ze niet mijn achternaam, dat komt soms niet eens in de buurt, en hebben ze misschien niet dezelfde bloedgroep – hebben mijn leven verrijkt met liefde en geluk. Hert zijn mensen die er werkelijk zijn voor mij als ik goede dagen heb en nog mooier, tijdens hele slechte dagen. We hebben gelachen, we hebben gehuild, ik heb iemand leren kennen via een spelletje over treinen en de andere via het middelbaar onderwijs. Ik ga jullie zonder achternamen voorstellen aan de mensen die ik beschouw als familie.

Ik heb 7 mensen die beschouw als broers en zussen! Al is hij niet de oudste in de groep, Ben staat bovenaan. Ontmoet op een schooldisco en 2 weken later kwam hij naar Heinkenszand. Mijn moeder hield van hem als een zoon, hij is echt een broer waar ik in 16 jaar vriendschap maar 2 keer “ruzie” mee heb gehad. Laura, een zusje die samen met haar man mij een geschenk hebben gegeven, namelijk petekinderen. Voor een kinderloos iemand is dat een groot geschenk. Amalia heb ik pas 10 jaar geleden ontmoet op Kreta, maar op de nacht dat mama stierf was zij de enige persoon die mij echt tot rust wist te krijgen zodat ik in slaap viel. En de laatste die ik opnoem is de jongste tevens de nieuwste aanvulling van deze groep, Anne. Anne is een zusje, omdat bepaalde omstandigheden in haar leven voor mij heel herkenbaar zijn. En Anne is echt zo lief, ze behandelt mij met zulke liefde dat ik weet dat er mensen zijn die erop jaloers zijn. Ik ga geen ranglijst maken van wie er belangrijker is, want op mijn eigen manier hou ik van ze.

Als het gaat om broers speciaal, dan weet ik iemand die woont helemaal in Amerika. Ik heb hem dit jaar 2019 voor het eest in het echt ontmoet. Maar dankzij internet hebben we zoveel gesproken. Ik kan oprecht zeggen dat hij deel uitmaakt van mijn familie. Dat hij betrokken is in mijn leven, goed of slecht. Paul, die mij vriendschap, liefde heeft gegeven en altijd betrokken is. Die is even welkom in mijn huis als andere die hier hebben mogen slapen. Want hij heeft laten zien echt een vriend te zijn. En we kunnen samen goed lachen.

Een nichtje, ja Cindy is een nichtje. Ik noem Cindy een nichtje en geen zus, niet omdat ze minder is. Maar Cindy en ik hebben elkaar op de meest unieke manier leren kennen. En ik vond haar op Facebook, op die manier ben ik binnen gekomen in haar leven met haar partner en vrienden. Maar ik noem haar een nichtje want ze heeft mij lief op zo manier… onafhankelijker van die van de zus, maar warmer en directer dan die voor een tante. Dus Cindy, je bent mijn nichtje!

Ooms en Tante. Ik heb 5 mensen die vallen onder dit kopje. De eerste die bij mij opkomt is Anja. Anja, die ook op Facebook mij erkent heeft als tante, is iemand die heeft leren kennen via mijn moeder. Weet dat onze vriendschap niet altijd over rozen is gegaan, achter ons rug veel is gepraat Maar haar ze is echt iemand die de titel Christen verdiend omdat ze zich daar ook naar gedraagt. Ze is niet vroom. Maar ze kwam vrijwillig door wind en regen naar ziekenhuis op haar scootmobiel naar mijn moeder, waarmee ze uren sprak en dan mij tijd gaf om uit te rusten, de was te doen en zo kan ik even doorgaan. We zijn samen een band gaan ontwikkelen, als er bonje is dan is het ook goed. Maar we maken het altijd weer goed en ik heb de eer gehad om toen ze 60 werd dat ze koos om in mijn huis te vieren in gezelschap van mij alleen. Als dat geen liefde is!

Wie niet mag ontbreken is Lefteris. Ook een Griek, alleen levend in Nederland. Deze man heeft mijn moeder en mijzelf veel dingen gegeven, van aandacht tot zijn aanwezigheid bij de crematie. Hij is eerlijk over elke vriendin die ik meeneem naar zijn restaurant. Hij zag vaak beter dan mijn moeder dat het een treinramp zou worden. Maar hij wist ook dat als hij zou afkeuren of verbieden het alleen maar leuker werd om door te gaan, ten koste van elke prijs. En toen ik me ooit verloofde met een meisje (misschien voor sommige een onthulling, maar ik heb dat echt gedaan), toen heeft hij ook die avond geregeld dat er een heerlijke champagne was, een serie van gerechten speciaal voor ons twee. Hij was er ook toen het klapte, en ik met een gebroken hart moest uithuilen.

Ik ga afronden, maar ik ga 2 lieve kinderen noemen, van Laura en Glenn.
Laetitia en Jack, al zijn het hun kinderen, ze zijn een deel geworden van onze familie vanaf toen ze werden geboren. Ik ben van Laetitia’s peetvader, ik kan niet uitdrukken hoe trots ik was toen ik die titel kreeg. Ik heb gehuild, ik ben zo trots op die grote meid! En ik vergeet nooit meer die ene dag dat ze tegen mij aan lag en we samen Bassie en Adriaan keken op nep-IPAD. Ook heeft Ties, afkorting van haar naam de eerste filmbox gekregen van een duo waar ik ook Jack mee heb besmet. Bassie en Adriaan! Ook al wordt die nu ze ouder zijn minder gedraaid. Ik heb mooie foto’s van als ze in mijn huis waren en stilletjes, zo mooi en lief zaten te kijken naar de clown en acrobaat. Maar ze zijn zoveel meer. Dankzij hen weet ik beetje hoe het voelt om papa te zijn en belangrijker: ze gaven mijn moeder kleinkinderen. Mama noemde zichzelf Opoe. Dat deed ze meer bij kinderen. En in de jaren dat mama deze 2 lieve kinderen heeft mogen kennen. Ze genoot van ze als ze zag, ze bloeide op als ze kwamen. Ik vergeet nooit meer hoe ze ondanks reuma en andere pijn gingen voetballen op het plein!

Zelfs vandaag de dag nu opoe José er niet meer is, zijn ze haar niet vergeten. Ik weet zeker dat opoe vanuit de hemel waakt over deze kinderen. Haar kleinkinderen, zoals ze gewoon zei tegen mensen tegen wie het kon. Maar ik ga nu ook wat bekennen. Samen zijn Laetitia en Jack ook de eerste geweest die mij wisten te raken na de crematiedienst van mijn moeder. Tijdens de receptie kwamen ze met 2 tekeningen en kinderen spreken de waarheid. “Omdat je zoveel verdriet hebt om opoe José” en ze gaven mij die tekeningen. Ik brak, omdat ze met zoveel liefde zo jong mij probeerden te troosten. En ik bedankte ze, gaf ze een knuffel en moest naar de wc! Een grote te smoes om zoals ze in het Zeeuws het zeggen “te janken as un sluusond”.

Familie, deze mensen die ik noem zijn familie. Ongeacht hun achtergrond, leeftijd, waar ze wonen. Ik wens je vanuit mijn hart een goed leven toe. Woorden schiet te kort om ieder van hun recht aan te doen op wat ze verdienen. Maar ik denk dat de woorden ooit gezegd en zo beroemd geworden door USS Enterprise First Officer en later ambassadeur Spock te citeren;

” Live long and prosper.”

Tim uut Kwedamme

Ik ben man met een eigen manier van leven, stijl, gevoel voor humor en net als iedereen heb ik soms geluk en soms pech! Ik ben nieuwsgierige en leergierig als het gaat om de wereld rond mijn heen. Mijn leven deel ik tegenwoordig met een prachtige vrouw. Een steun en toeverlaat, die ik blind kan vertrouwen omdat we elkaar hebben leren kennen onder bijzondere omstandigheden. Ik leef in een klein dorpje in Zeeland. Ondanks mijn fysieke beperkingen, dit betekend niet dat ik niet leef. Ik probeer te genieten van elk moment van het leven, ik ben nog altijd een beetje kind gebleven waardoor ik van de kleinste dingen kan blijven genieten. Ik ben iemand die geniet van de bourgondische levensstijl. Ik ben enorme fan van de Griekse keuken, maar ik ben zeker niet vies van de Hollandse pot. Een glasje Samos wijn of een biertje op zijn tijd gaat er ook wel in. Ik leef met het motto “Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen” en dat helpt enorm als je bepaalde dingen gewoon niet kan. Ik ben gek op schrijven, muziek luisteren en goede films kijken.

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder