Isis

Plotseling was ze er: de kleine Isis. Toen ik op een nacht mijn licht uitdeed hoorde ik na een korte tijd hoe ze kiezelsteentjes tegen mijn raam gooide. Even dacht ik dat ik het geluid van het druppen van de kraan had uitvergoot in mijn droom, maar na een kwartier van onophoudend getik, besloot ik om polshoogte te gaan nemen. Ik opende mijn raam en daar stond ze. Ze was het kleinste en mooiste wezen dat ik ooit had gezien: lange blonde haren, een rond gezicht, en een huid zo blank als een lelie. Ik moest mezelf even knijpen om er van overtuigd te zijn dat dit geen droom was, maar de pijn bracht me terug in de realiteit van het moment.

“Ben je verdwaald?”, was het eerste dat ik uit wist te brengen. En na een korte stilte zag ik hoe ze met haar kleine vinger een luchttekening maakte. “Ik zie niet wat je bedoeld”, fluisterde ik op dringende toon. Te dringend waar het haar toekwam, want plotseling rende ze weg. Even wilde ik haar achterna komen, maar tegen de tijd dat ik me goed en wel aan zou hebben gekleed, zou ze waarschijnlijk al voorgoed uit mijn blikveld zijn verdwenen. Er zat niets anders op dan weer naar bed toe te gaan, hoewel ik de rest van de nacht de slaap niet meer kon vatten.

De daaropvolgende nacht besloot ik om langer op te blijven. Ik was hevig geïntrigeerd door dit onwerkelijke wezen. Ik nam nog een glas water en staarde vluchtig uit het raam. Iets in mij zei dat ze zou terug zou keren. Ik besloot om het licht in mijn woonkamer uit te laten. Zo zou ze niet schrikken van mijn klaarwakkere aanwezigheid. Na een lange zit besloot ik tegen half twee dat het genoeg was geweest. Ik doofde het schimmige kaarslicht en ging naar bed. Na enig gewoel, hoorde ik opnieuw een getik. Onmiddelijk sprong ik op uit mijn bed en opende mijn raam. En daar stond ze weer. Alvorens ik iets kon zeggen rende ik de trap af om de deur te openen. Deze keer zou ze me niet ontkomen.

Verschrikt staarde ze me aan. Dit had ze vast niet verwacht. “Kom alsjeblieft binnen”, zei ik met een kalme stem. Ik wilde haar niet opnieuw overstuur maken. Stilzwijgend stapte ze langs me heen de deur in, en aarzelend bleef ze in de gang achter me staan. Ik leidde haar naar de woonkamer waar ik haar iets te drinken aanbood en ietwat onzeker nam ze plaats op een stoel. “Wat is er met je aan de hand? “, vroeg ik verontrust. “Ben je weggelopen? Heb je misschien ruzie met je ouders gehad?”. Met haar vinger tekende ze een aantal letters in de lucht en aandachtig probeerde ik te herkennen welke woorden ze probeerde te maken. “Ik”, was het eerste woord dat ik duidelijk kon herkennen. Het tweede woord was al wat moeilijker om te ontcijferen. “Ik ben?” vroeg ik haar om er zeker van te zijn. “Wacht even”, haastte ik mij te zeggen, en in een flits verschaftte ik haar een pen en papier.

Even leek ze te aarzelen, maar al snel maakte ze aanstalten om iets op te schrijven. In spanning wachtte ik af. “Isis”, schreef ze in hakerige letters. “Aangenaam Isis”, zei ik terwijl ik diep nadacht over een volgende vraag. Maar plotseling veerde ze op en sperde angstvallig de woonkamer uit. “Wacht Isis”, “wacht nou”, riep ik haar nog achterna. Maar het was al te laat. Opnieuw was ze me ontglipt.

De volgende dag werd ik wakker met een ongrijpbaar gevoel. Direct dacht ik weer terug aan wat er gebeurd was die nacht. “Isis”, zei ik luid, om het gevoel te verwerkelijken en slaperig rekte ik me uit. Plotseling dacht ik aan het briefje. Onmiddellijk rende ik naar de woonkamer en opende de deur. Het briefje lag nog precies op de plek waar Isis het achter had gelaten. Ik pakte het op en bleef er even naar staren. Toen, plotseling drongen de woorden tot me door: “Ik….ben…..een…..droom”.

Voor Kyah.