James Dean

Ik doe het anders nooit, écht niet.
Spelletjes op de weg ik heb er een enorme hekel aan en na dit stukje is mevrouw Trawant ook nog niet met me klaar, vrees ik.
Maar sometimes a man ’s godda do … en nog zo wat.
Ik doe het dus anders echt nooit. Asociaal vind ik het. Ik word bloedlink als ik rechts word ingehaald door zo’n mager ettertje met een achterstevoren petje in een zelf  gespoten zwart Golfje uit de vorige eeuw. Maar erachteraan of knipperen, nooit. Bumperklevers, voordringers ze doen maar ik blijf kalm en onthecht. Zen. Maar nu sta ik dus voor dat stoplicht, provinciale weg, max 80, links voorgesorteerd, komt er een patser in een BMW naast me staan.
Type vertegenwoordiger in iets heel saais, achterbak vol oranje Wippies of andere overbodige rommel, elke dag van hot naar her op provisiebasis, nare aftershave, verkeerd overhemd met van die blauwe strepen en armpje nonchalant uit het raam.
En maar gassen voor rood en je niet aankijken.
En écht, ik doe het anders nooit, maar een onbekende stoot adrenaline giert door mijn aderen, ik krijg beelden uit ‘ Rebel without a cause’ en de geest van James Dean neemt bezit van me.
’Zo makker, je hebt zeker niet gezien wat je naast je hebt staan.
Natuurlijk 13 jaar oud, maar wel een Volvo V70, All Wheel Drive en je hebt die R achterop ook gemist.
Die staat voor RACE mannetje, 245 pk, topsnelheid 250, turbo boost 0 tot 100 in 6.9 seconden.
Nooit zelf uitgeprobeerd, want indertijd alleen gevallen voor de kleur en geen flauwe notie van zaken als carterringen of bougies, waar ik in de garage altijd abusievelijk bijous tegen zeg.
Dat heeft me onder de mecaniciens een vermakelijke bijnaam opgeleverd, in zoverre dat zij erom moeten lachen. Maar dit terzijde.
Mijn zoon die na ettelijke cursussen op het circuit van Zandvoort gecertificeerd slipper is, liet de auto spinnen toen we hem net hadden gekocht. Witte rook sloeg van de achterbanden, we werden gelanceerd en ik kroop naast hem in de riemen van bangigheid; Niet zo hard jongen, niet zo hard!’

Maar nu ga ik ondanks mezelf verzitten, hand aan de versnellingspook,voet op het gaspedaal, koppeling in, blik op de weg. Ik heb sinds een week zo’n modern baardje, wellicht zit het hem daarin.
Groen!
Brullend van onderdrukte agressie ontladen alle verborgen pk’s zich in een pandemische start, ik word letterlijk in de stoel gedrukt, zie de BMW nog een moment naast me en wijk even later uit naar de rechterrijbaan. Gas los, zweten, spiegel, 50 meter achter me , minstens..
YES!
Een paar stoplichten verder duikt hij ineens weer op, dit keer op de linkerrijbaan. Uit mijn ooghoek zie ik hem kijken. Hij vliégt weg, ik trek rustig op. Lóser..
James Dean zong ook geen twee liedjes voor 1 cent.