Jansen’s minima

Na een jaar twijfelen ben ik eruit. Ik wil een dakkapel op mijn huis laten bouwen. Daar is een bouwvergunning voor nodig en wie kan dat beter en sneller verstrekken dan fractieonbenul en bovendien Wethouder Bouw- en Corruptietoezicht , Jansen. Speciaal voor de gelegenheid heb ik mij gestoken in korte broek en sandalen, want letten op het decorum is in het Stadskantoor verheven tot religie. En kledingcode is daar, gelet op het, in corruptiekostuums ingenaaide personeel, een essentieel onderdeel van.
‘Gut Murning’, Jansen, begroet ik onze opgeblazen zeepbel, enthousiast als ik zijn Gemeentelijke “boulevard de travaille” binnenstap.
Als ik zeg dat Jansen met openhangende mond mijn exotische outfit taxeert, doe ik hem tekort. Hij is wèg van mijn ensemble en verslikt zich in zijn koffie bij het zien van mijn ultra korte broek en gebruinde torso.
‘Eh..vind je dit niet erg eh..overdreven exhibitionistisch?’
’O, sorry, Jansen, je hebt gelijk, stropdas vergeten. Zal ik de volgende keer aan denken. Ik mocht zo doorlopen van je secretaresse, ziet ze altijd zo wit of is ze ziekjes?
En wat is ze klein trouwens, volgens mij haalt ze de een meter vijftig niet, klopt dat?’
Jansen herstelt zich snel en zet zijn druipende koffiekopje neer.
‘Dat klopt, Kees’, pruttelt hij. ‘Ook mensen met een “verticale handicap” geven wij volop kansen in onze Gemeente’
Verticale handicap!! Je moet een politicus zijn om zoiets te verzinnen
Ondertussen bestudeer ik zijn werkzaal. ‘Jezus, Jansen je kunt in deze zaal een fietsvierdaagse organiseren van 25 Km per dag. Raak je hier nooit de weg kwijt?, of heb je een gids in dienst?‘
In de hoek van de ‘zaal’, hangt aan de wand een televisiescherm van bioscoopafmetingen.
Het beeld laat de zangeres Cher zien in minder kleding dan ik zelf draag. In de hoek van het podium, achter Cher, die op haar zestigste stijf staat van de links en rechtsdraaiende melkzuur, meen ik een rolator te zien en her en der wat mobiele infuusapparaten. Op het bureau van Jansen zie ik een hoesje van een Cher-DVD liggen. Het geluid staat uit dus er is nog hoop voor Jansen.
Ik wijs naar het scherm. ‘Goh, Jansen, DVD van monumentenzorg aan het bestuderen?’
‘Zeg wat je moet, Kees. Ik heb het druk, ik ben bezig een plan te ontwikkelen voor een draaglijker leven van onze eh minima en’…’dat is belangrijker dan de vraag ,hoe je in het financiële plaatje het beste kunt verantwoorden waarom Burgemeester en Wethouders op een WC bril zitten van 900 euro ’, maak ik zijn zin af. ‘Toch, Jansen?’
‘Kom op, Kees, wat moet je!?’
‘Een dakkapel, Jansen, schrijf effe een vergunning uit, dat scheelt me weer zes maanden wachten.’
‘Nee, Kees, je vraagt het maar op de reguliere wijze aan’
Regulier!! Alsof je het over de openingstijden van het zwembad hebt in plaats van een mega operatie zoals het plaatsen van een dakkapel.
‘Is dat je laatste woord, Jansen?’
‘Ja, en doe voortaan normale kleding aan als je hier komt. We zitten hier niet in een of andere Zandvoorts badpaviljoen En rot nu op, want ik heb het veel te druk voor lulpraatjes van een eh randdebiel’.
Hij pakt zijn pen en begint in een of ander ranzig rapport te schrijven, mij verder volkomen negerend. Dus sta ik op en loop de deur uit..
Buiten gekomen pak ik mijn mobiele krijskanon en bel Hans van de regionale krant.
‘Hoi Hans, met mij, alles goed met je? Fijn. Zeg, Hans, ik heb een nieuwtje voor je. Wist je dat Wethouder Jansen de nog niet vrijgegeven plannen van de Burgemeester om de minima in onze Gemeente te ontzien, lulpraatjes van een, eh… randdebiel vindt?
Nee?? Wist je dat niet?? Ja, echt joh. Wat? Ja, zeer goede bron! Welk niveau? Zeg maar eh..kringen rond de Wethouder beweren enz.. Wat? Ja, je mag het citeren. Wat zeg je? Waarom hij dat lulpraatjes vindt? Omdat hij nieuwe WC-brillen á 900 euro op het Stadskantoor belangrijker vindt. Hee, Hans, een andere keer praten wij verder, ik heb het druk nu. Ik moet nog zes andere krantjes bellen, dus schiet op dan
heb je een primeur….