Jazz, in de zin van achtergrondmuzak voor liften

Niets sneuer dan wat rondlummelen in een Jazz-café. Mijn compagnon, de vrijeradicaal Ab heeft een buurman die een jazz-café heeft. Af en toe gaan wij daar uit beleefdheid even heen. Met een jazzliefhebber praten is hetzelfde als een Mongoolse Tartaar proberen te volgen die in zijn eigen taal staat uit te leggen hoe nano-techniek eenvoudig kan worden toegepast in de leer van de vrijzinnig seksueel hervormde kerken op de Veluwse hoogvlakten.
Ik bedoel maar, onderschat de verbale capaciteiten van een jazzliefhebber nooit.

Er lopen veel jazzliefhebbers rond in van die geruite overhemden en sandalen. De mannen hebben allemaal van die jazzbaardjes. Je ziet dat wel eens als je een pan snert een paar weken in de zon laat staan. Het resultaat daarvan lijkt op datgene wat aan de kin van een jazzliefhebber voor baard doorgaat.
Over de vrouwen kan ik kort zijn:tuinbroek!

Op een klein toneeltje staan een paar muzikanten wat geluiden uit wat instrumenten te goochelen. Iets wat voor een zanger doorgaat maakt geluiden of er een hooivork in zijn keel is blijven steken.
Ab vraagt aan een jazzliefhebber of hij ook vindt dat die randviolen op het toneel in aanmerking komen voor een begeleid wonen project.
De man kijkt geschokt. Dan:’je hebt het over een band die een cd afleverde waarop ze met achteloos lijkend vertoon van virtuositeitt zeldzaam relaxte muziek brengt die net te weerbarstig en eigenzinnig is om te worden afgedaan met een begeleid wonen project, ja!’
‘Wat jij wilt, zegt Ab.’Ik hoor liever Nico Haak over elastieke benen zingen dan naar die achtergrondmuziek voor liften te luisteren.’

Ik probeer het goed te maken:’u heeft gelijk meneer, luister niet naar deze kunstbarbaar. Ik vind juist het knappe van dit trio dat het geluid toch helder blijft. Ook als het tempo toeneemt, worden er geen nootjes gesmokkeld of weggemoffeld. Is toch ook een kwaliteit?’
‘Dit is geen trio MENEER. Op het podium staan vijf man,ja!’
‘Ach, nu u het zegt. Ik zag die pianist over het hoofd. Speelde die niet ooit voor Hannie en de Rekels of lul ik nou maar wat…?’
‘Die pianist, meneer, speelde nog Giant Steps van John Coltrane met Stevie Wonder!’
‘Wow’, zegt Ab.’ Was dat niet die neger die in een volle supermarkt op foute blanken schoot?’
‘Stevie Wonder is blind, meneer!!’

‘Ja, oké,’ zegt Ab. ‘Ik ga ervandoor.Dit was het mooiste kudt concert aller tijden maar ik blijf die jazz een tiefusherrie vinden…’