Joden!! Joden!! Joden!!

Maandag kwam er een serieuze kink in de kabel van het succesverhaal van ADO den Haag. We waren het bijna alweer vergeten. Trammelant in den Haag bij de plaatselijke FC was onderdeel geworden van onze categorie het-zij-zo gebeurtenissen. Files op de snelweg, bijna altijd slecht weer, aardappelen met groente, altijd net niet bij het voetbal, drugs, hoeren, Cruyff, klompen, tulpen en molens, onrusten bij ADO: het hoorde bij de Nederlandse tradities. Toch was het alweer even geleden dat ADO trouw zwoer aan die traditie. ADO viel niet langer op met beelden van supporters op het veld, maar stal de show met aantrekkelijk voetbal. Spelers van ADO waren niet langer de kneusjes van de Eredivisie of zelfs de Eerste Divisie, maar wonnen zelfs uitwedstrijden van PSV en Ajax. ADO uit betekende voor welke tegenstander dan ook, tegenwoordig ook sportief een nachtmerrie.

Afgelopen zondag sidderde de Hanzestad weer van opwinding. Het gehate Ajax kwam op bezoek en heel den Haag was er van overtuigd dat ze de arrogante Amsterdammers ook dit keer weer – net als uit – over de knie konden leggen. Hoe groot was dan ook de feestvreugde toen de Haagse helden de tot bizarre hoogte opgelopen verwachtingen waarmaakte en in een uiterst vermakelijk duel won met 3-2. Het feest na afloop stuwde tot grote hoogten. Elke voetbalsupporter in Nederland die geen genegenheid voelt voor Ajax begrijpt precies wat er in de harten van de ADO-supporters moest omgaan. Winnen van Ajax is zo mogelijk het mooiste wat je kunt meemaken. Lex Immers, jongen van de stad, liet zich toezingen door de uitzinnige supporters in het supportershome. Lex had een fantastische wedstrijd gespeeld en de adrenaline spoot nog door zijn aderen. Voor hem stonden supporters die net als hij het hele jaar toegeleefd hadden naar deze ene dag. Het grote Ajax, wat zich de geuzennaam Joden had aangemeten, was verslagen door het nietige ADO den Haag. Het ooit zo superieure Ajax wat nog steeds leed aan hoogheidwaanzin, de godenzonen, de Joden, ze waren verslagen.

Door de overwinning heeft ADO op de ranglijst Ajax in het vizier. En in deze vorm en de abominabele vorm van Ajax kwam zelfs de meest natte droom van de supporters van ADO dichterbij: hoger eindigen op de ranglijst dan Ajax. Om dat te realiseren moest men op jacht! Op Jodenjacht. De rest is geschiedenis. Heel Nederland viel over ADO heen. Schandalig. Walgelijk. Gruwelijk. En zelfs het woord antisemitisme werd genoemd. Dat Ajax zichzelf al jaren Joden noemt vergaten de meeste even voor het gemak. Nee, Jodenjacht roepen, dàt was afschuwelijk! Dat riep herinneringen op bij mensen die enorm leed hadden moeten meemaken tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dat elke moslim in Nederland vervuld is met een diepe haat tegen alles wat Jood is zien we door de vingers. Dat Jasser Arafat elke toespraak begon met: “Bij elke Jood het mes door de keel,” was niet belangrijk. Sterker nog, dat werd nooit vertaald als zijn toespraken op tv werden getoond. Dat Harry van Bommel, Gretta Duizenberg en al die andere Jodenhaters te pas en te onpas Joden wegzetten als de grootste misdadigers door ze te beschuldigen van een intifada was even van ondergeschikt belang. Nee, Lex Immers, een jochie uit den Haag, had zich schuldig gemaakt aan antisemitisme vond men en dus moest hij hangen. Aan de galg van politieke correctheid.

Het programma Voetbal International zond het filmpje uit en plaatste zelfs nog een cirkeltje om de handen van Lex Immers. Dat hij zijn handen uitstak (je ziet het in elke discotheek. Mensen hebben nu eenmaal de neiging om hun handen vooruit te steken en te bewegen op het ritme van muziek of iets wat op muziek lijkt.) om het gezang kracht bij te zetten paste niet in de beeldvorming en dus suggereerde men maar dat hij de Hitlergroet uitbracht. Wat een onzin! Iedereen die de actie van Lex Immers schaart onder antisemitisme heeft nog nooit iets begrepen van antisemitisme. Dat ligt namelijk veel dieper en veel gevoeliger. Dat men wapentransporten stuurt naar Gaza onder het mom van hulpkonvooien mag allemaal wel. Dan knippen we zelfs het gedeelte er uit waarop de inzittenden van de boot met hakbijlen op de Israëlische mariniers proberen in te slaan er maar even uit en beginnen we pas met uitzenden als die uit noodweer schieten. Dat het boek van een Turkse journalist die op het schip aanwezig was geen media-aandacht krijgt is alleen maar omdat de waarheid niet mee helpt aan de beeldvorming. Nee, solidariteit naar het Joodse volk wordt gezien als een motie van wantrouwen naar de moslimgemeenschap – en dat zijn kostbare zeteltjes in het politieke landschap van Nederland. Daarom moeten we de daden van Israël zonder meer afkeuren. Naar het hoe en waarom wordt allang niet meer gekeken – al geef ik hier meteen toe dat ook Israël zich niet altijd even verstandig opstelt in het internationale debat. Maar toch! Vrijdag werd Israël vanuit de Gazastrook met 50 raketten bestookt. Alweer. Het kreeg bijna geen aandacht. Nee, Lex Immers die mee zong met een stelletje euforische supporters en Ajax benoemde bij haar, door haarzelf in het leven geroepen, geuzennaam werd het slachtoffer van de galg der politieke correctheid. Dat is pas walgelijk!

Kuin