Jouw vrouw, mijn vrouw

Onlangs op de toverlantaarn even gekeken naar ‘Jouw vrouw, mijn vrouw’. In dat programma ruilen de moeders van twee gezinnen tien dagen lang van huishouden. Ik heb er wel eens vaker naar gekeken en het is bijna lachwekkend hoe sommige -niet alle- moeders in het nieuwe gezin de baas gaan spelen en denken dat ze in die tien dagen wel eens even orde op zaken kunnen stellen. Zo ook weer deze keer. De ene moeder was een zachte, lieve vrouw die met niemand moeilijkheden kreeg. Maar de andere moeder zei al meteen: ‘Ik hoop dat er geen dominante types in dit gezin zijn, want die krijgen moeilijkheden met mij.’ Want mevrouw wilde zelf de baas zijn, dat bleek maar al te snel. Ze had wel gelijk dat de beide zonen des huizes wat veel achter de computer zaten en ook eens wat anders moesten doen. Maar door de manier waarop ze dat wel eens snel zou veranderen en die jongens een lesje zou leren, joeg ze iedereen tegen zich in het harnas en liep alles op een grote sof uit. Om de haverklap vertrokken de jongens woedend naar hun kamer. Eén van de jongens stak zelfs bij het verlaten van de kamer zijn middelvinger op. Hij riep nog net niet: ‘Fuck you, ouwe heks’, maar het had niet veel gescheeld.

Het was ook wel idioot zoals ze het aanpakte. Ze had een lijst met huisregels opgesteld en één van die regels was, dat de jongens niet meer dan twee uur per dag achter de computer mochten zitten. Maar dat ging zo maar niet, ze moesten eerst hun computerminuten verdienen door klusjes in de huishouding te doen. Als die jongens dan een bepaalde tijd hadden verdiend, gaf ze met de stopwatch in de hand het startsein en dan stormden de jongens naar boven naar hun computer.

Een van die jongens wilde bijna niks anders eten als gebakken aardappels en een stukje vlees. Ook dat probeerde hun surrogaat moeder te veranderen en dat liep uiteraard eveneens op een deerniswekkend fiasco uit. Het valt niet te ontkennen dat die vrouw wel enigszins gelijk had dat die kinderen iets te veel verwend waren door hun goedige moeder en vader. Maar als men mij zou vragen wat de beste aanpak is, dan zou ik toch kiezen voor hun eigen moeder en vader. Want door een te strenge en bazige aanpak en door kinderen voortdurend te dwarsbomen, krijgen de kinderen een hekel aan hun ouders en dan is er binnen de kortste keren helemaal geen land meer mee te bezeilen. Daar komt nog bij dat men constant een akelige, ruzieachtige sfeer in huis heeft, zodat de kinderen zo snel mogelijk het ouderlijk huis ontvluchten als ze de kans krijgen. Bovendien zaagde die plaatsvervangende moeder ook nog de poten onder haar eigen stoel weg, want ze stond met al haar geregel en baasspelerij binnen tien dagen op instorten. In overspannen toestand verliet zij huilend het pand als een kapitein die een zinkend schip verlaat en dat jammerlijk in de diepte ziet verdwijnen.