Kalverliefde

Vanavond is het feest. De uitvoeringen waren een succes en we hebben de derde plaats behaald in het regionale theaterfestival. Nét niet genoeg om door te kunnen stromen naar de landelijke finale, maar als amateur scholiergezelschap evengoed een resultaat om trots op te zijn. Iedereen verkeert dan ook in een uitgelaten stemming. Van toneelknechten tot decorbouwers, van figuranten tot hoofdrolspelers. Zelfs de regisseur staat iets te doen dat op dansen lijkt alsof ‘morgen’ en ‘reputatie’een onbekend verschijnsel voor hem zijn. De muziek staat op een volume waar de Ahoy nog een puntje aan kan zuigen en de alcohol vloeit waar het niet gaan kan en dus juist voor degenen die nog geen zestien zijn. Maar vanavond mag het. Er is toestemming gevraagd aan de ouders, er zijn meerdere volwassenen aanwezig en de school heeft een eenmalige vergunning gekregen. Vanavond is het feest!

Ik sta in het midden van de aula me uit te leven op ‘Roxanne’. Ik blèr het nummer keihard mee en sta te draaien met m’n heupen, alsof ik auditie aan het doen ben voor het dansclubje van Penny de Jager. Gezien het feit dat mijn ervaring met drank zich eerder altijd beperkt heeft tot het drinken van sterk verdunde alcohol, genuttigd onder ouderlijke supervisie tijdens zon- en feestdagen, hakken de vier wijntjes er aardig in. Ik mag dan denken dat ik elk moment door Countdown gebeld kan worden, maar ik vermoed dat in de echte wereld mijn blitse moves beter op hun plaats zouden zijn bij de achtergrond-swingers van de Jostiband.

M’n lichaam mag dan misschien niet meer meewerken, maar gek genoeg ben ik nog verbazingwekkend helder en alert. Vanuit m’n ooghoeken houd ik de hoofdrolspeler dan ook scherp in de gaten. Als een havik op zoek naar een lekker hapje, registreer ik elke beweging en elk meisje dat hij aanspreekt probeer ik met m’n blik ter plekke in gruis te veranderen. Met mijn onervaren net-twee-maanden-vijftien, probeer ik alles uit de kast te halen om op een zo’n ‘onopvallend opvallend’ mogelijke manier zijn aandacht te trekken. Vanavond moét er namelijk iets gebeuren, want daarna zal hij verdwenen zijn. Hij is geslaagd voor z’n examens en gaat na de zomer ergens de stoere student uithangen.

Kansen te over gehad, maar hij weet het nog steeds niet. Hij weet niet, dat ik twee maanden geleden hopeloos verliefd op hem ben geworden. Tijdens het toneelweekend. Met de hele cast hadden we ons teruggetrokken in zo’n kneuterige kampeerboerderij. Repeteren tot je groen en geel zag en die hele musical je gestolen kon worden. Wat het de moeite waard maakte was dat [i]hij[/i] er ook bij was. Met z’n kuiltjes in z’n wangen, z’n gevoel voor humor en z’n muzikaal talent. Elke avond na de marteling van weer een dag repeteren, werd de gitaar erbij gepakt en speelde en zong hij de sterren naar een ander stelsel. Met zijn bijzonder gekleurd stemgeluid, heeft hij zich recht m’n maagdelijke hart in gezongen. Vanaf dat moment doe ik geen oog meer dicht, ben ik vergeten wat school betekent, raak ik kilo’s kwijt, die ik niet kan missen en draait mijn toch al kleine wereldje alleen nog maar om hem. Voor het eerst ben ik verliefd. Voor het eerst heb ik geen idee wat ik met mezelf aan moet en waar al die gevoelens ineens vandaan komen. Voor het eerst houdt zelfs m’n assertieve bekkie haar klep dicht en weet geen stom woord meer uit te brengen.

Het is al laat. Het feest en haar gangers lijken uitgeraasd te zijn. Na de high, zijn we duidelijk op weg naar de onvermijdelijke low. Het dansen en lonken hebben niets uitgehaald en ik heb verder ook nog steeds niets ondernomen. Ik schijt zeven kleuren bagger.

‘Troy’ wordt opgezet. Eén van m’n favoriete nummers, maar de stem die normaal door merg en been snerpt laat me deze keer koud. Ik ben er niet bij met m’n gedachten. Wanhopig ben ik aan het zoeken naar een excuus om hem even voor mij alleen te hebben. Een idee voor een gespreksonderwerp begint handen en voeten te krijgen en ik spreek mezelf eens ernstig toe. Niet zo zeuren! Gewoon diep ademhalen en op die jongen afstappen. Ik giet m’n inmiddels zesde wijntje in één keer naar binnen, in de hoop dat de uitdrukking ‘jezelf moed indrinken’ niet uit de lucht is komen vallen en negeer m’n hamerende hartslag.

Net als ik aanstalten maak om hem dan eindelijk m’n ziel en zaligheid als prachtig ingepakt cadeautje aan te reiken, zie ik hem innig omarmd met een ander meisje de aula uitlopen.

Eerste hulp wordt nog toegepast, maar er is geen redden meer aan.
De kalverliefde overlijdt ter plaatse.