Kansloos verzet

Al dagen wandel je zonder toestemming rond in mijn hoofd. Normaliter verboden voor onbevoegden, maar verzetten is zinloos. Je donkerbruine ogen met subtiele, oranje vlekjes staan continu op mijn netvlies gebrand. Ik kan aan niets anders denken en daar ben ik niet blij mee. De controle over mijn lichaam en brein lijken niet meer in mijn eigen handen te liggen. Je draait pirouettes en glimlacht mysterieus. Bij ieder rondje lijk je te vermenigvuldigen. Overal waar ik kijk, zie ik jou en alles wat mooi aan je is. Ik krijg er hoofdpijn van. Mijn hersencellen worden in de war geschopt. Jij ontneemt me het helder nadenken en dwingt me tot het voelen van hevige emoties en stemmingswisselingen. Een hoofd gevuld met liefde, vlinders en een man van tachtig kilo is loodzwaar.

Ik heb tegen je gevochten, eerlijk waar. Diverse malen heb ik je verbannen, weggestuurd uit mijn hoofd. Anderen geprobeerd binnen te laten, maar je kwam telkens terug. Steeds een beetje sterker. Sinds kort verkeer je in gezelschap van een groot leger wild fladderende beestjes. Jullie samenwerking schept nog meer verwarring. Mijn lichaam is bezet door vlinders met mooie, ronde vormen en zoete kleuren. Geen plekje in mijn buik blijft onbewoond.

Urenlang kan ik ze vervloeken. Hun vrolijkheid werkt op mijn zenuwen, maar ergens geven ze mij een gevoel van blijdschap. Ze laten mij dromen. Suikerzoet, als de kleuren waaruit zij zelf bestaan. Mijn zelfvertrouwen krijgt een flinke boost. Ik straal. De vlinders nemen mijn lichaam al fladderend mee tot hoge hoogtes, om daarna op een roze wolk aan mijn lot over te laten.

Vanaf die hoogte wacht ik op de tijd dat de vlinders mij terug op de grond zullen zetten. Ik kijk ik uit naar het moment dat ik weer scherp kan zien zonder die foeilelijke, roze bril. Mijn maag knort. Ik zucht. Jij en je vlinderleger maken mij kotsmisselijk. Ik hoop dat jij je net zo voelt als ik.