Zou het echt kunnen? Is het niet omdat ik dit gevoel al zolang niet meer heb ervaren? Of ben ik zo’n godvergeten romanticus? Vanaf de eerste e-mail die hij stuurde voelde ik een soort van verbondenheid. Een verbondenheid die nergens op gebaseerd is. Hij, man van de wereld, intelligent en spitsvondig. Ik, ondanks mijn 42 jaar, dat meisje uit het hooggebergte van Frankrijk.
Toch is er dat speciale gevoel, dat alleen maar heviger wordt naarmate de mails elkaar opvolgen.
Zijn woorden raken me tot in het diepst van mijn ziel. Hij bespeelt me als een prachtig muziekinstrument en weet snaren te raken waarvan ik het bestaan niet eens afwist.
En al ben ik geen onbeschreven blad, toch voelt het alsof ik steeds nieuwe noten leer lezen.
Ik, die altijd wordt beschreven als nuchtere realist, moet met lede ogen aanzien hoe mijn masker stukje bij beetje wordt afgepeld . Al mijn vooroordelen omtrent gezwijmel op het internet verdwijnen als sneeuw voor de zon en ik merk dat mijn sceptische houding langzaam aan het wegebben is. Ik doe lief. Sterker nog, ik ben lief.
We noemen elkaar schat maar er komen dagelijks zoetsappige koosnaampjes in mijn brein omhoog die te zoet zijn om te ventileren. Welke, zichzelf respecterende man, wil zich immers honnepon of suikerhartje laten noemen? Dat bedoel ik. Ik weet echt wel dat dit ver gaat, maar ik kan er totaal geen stop op zetten. Koortsachtig log ik steeds opnieuw in om te kijken of hij al gereageerd heeft. Was dit eerst nog ieder uur, nu begin ik al om de 10 minuten vreemde trekjes te vertonen. Kun je verslaafd raken aan iemands woorden?
We kennen elkaar nieteens. We zijn perfecte vreemdelingen, al lijkt het alsof we al een leven lang aan elkaar verbonden zijn. Ik heb geen idee of hij vrijgezel is, of hij misschien al 30 jaar getrouwd is of dat hij misschien een leuke vriendin thuis op de bank heeft zitten.. Het maakt ook helemaal niet uit. Ik weet dat ik hem super vind en dat ik eigenlijk niet kan wachten om hem te ontmoeten. Ik wil met hem praten over wat hem bezighoudt, over waar hij van droomt en over….. Ik wil gewoon met hem praten. Hem zien en aanraken, maar hem vooral bedanken voor het openen van mijn ziel.
Zou het kunnen?
9 reacties
Ronaldjecas · 24 april 2007 op 09:29
Het mooie is bij een onbekend iemand dat je eerst juist jezelf kan zijn en als je diegene dan ontmoet kan je dat voortzetten. Het gaat erom of jezelf bent. Dan nog het feit wie is hij? Ontmoet elkaar eens en kijk of diezelfde vonk zich dan voortzet bij beide. Mooie herkenbare column voor mij. :kus:
Liefs Ronald
arta · 24 april 2007 op 09:54
[quote]Zou het kunnen?[/quote]
Waarom niet?
Al heb je ook de kans dat bij een ontmoeting de chemie ineens verdwenen is…
🙂
pally · 24 april 2007 op 10:19
Geniet van deze ervaring, Chantalle, en zwijmel er op los.Ik hoop voor je dat de werkelijke ontmoeting niet ontnuchterend is.
Maar wie weet is het geweldig. Ik gun het je!
groet van Pally
Mosje · 24 april 2007 op 11:06
Ter ontnuchtering. In de echte wereld moeten verliefdheden al naar het schimmenrijk verwezen worden, maar in de cyberwereld zouden ze verboden moeten worden. Jij bent niet verliefd op die man, maar op een spinsel van je eigen fantasie dat ergens zweeft achter je beeldscherm. Jij hebt een beeld van die man dat slechts ten dele is gevormd door wie hij werkelijk is, maar veel meer door je eigen hoop en verwachtingen. De snaren waarvan jij zegt dat hij ze raakt, worden in feite door jou zelf beroert. De koosnaampjes die in je omhoog komen zijn het gevolg van een ingewikkeld chemisch proces in je hersenen, een bijna autonoom proces, daar heeft die man niets mee te maken.
Nou ja, ik laat het hier maar even bij. Laten we het beste ervan hopen.
Heel veel sterkte toegewenst.
ps. Mocht je nou denken, wat een rotzak die Mosje: op internet is niets wat het lijkt.
😀
delta75 · 24 april 2007 op 12:34
Ik geef mosje wel gelijk, ondanks het een erg goede columns is!
Misschien gewoon eerlijk vragen of hij alleen is? dat werkt het beste.
Toch is de enige manier om alles te weten, hem te ontmoeten. gewoon doen.
Dees · 24 april 2007 op 16:38
Mosjus, wil je nou echt een verliefdus interuptus op je geweten hebben? 😉 Olle cynicus…
Chantalle, het gevoel, zalig! Als columnmateriaal ben ik er ook niet helemaal fan van, het is verdomd lastig om die gevoelens zo te beschrijven dat ze niet te bekend klinken.
Quinn · 24 april 2007 op 16:51
Het kan, het bestaat, zo’n band via woorden. Júist op internet!
Geniet ervan, het is wat het is. Niets meer en niets minder, en dat moet je er ook niet van maken. Het is gewoon precies zoals het is en zo is het goed voor jullie. Heb daar vrede mee, is wat ik je zou willen zeggen.
Chantalle · 24 april 2007 op 17:09
Dit is een column die ik al weken geleden heb geschreven voor iemand. Dat is verder niets geworden inderdaad.
Het is wel zo dat ik inmiddels iemand heb ontmoet en ik al 7 hele weken flink verliefd ben.
Niet via internet, want dat blijkt gewoon illusie te zijn 😉
KawaSutra · 24 april 2007 op 19:37
Wat zal Mosje glimmen na het lezen van jouw laatste reactie. 😀
Het gevoel heb je perfect beschreven. Wees maar blij dat je nog illusies kunt koesteren. 😉