Kapitein Rudolf Luijke Roskott

Heel vroeger toen ik nog een jongen van 15 was, kwam de heer Luijke Roskott wel eens bij ons thuis. Het was een zakenrelatie van mijn vader.

Deze man had een behoorlijk verminkt gezicht. Hij had een litteken van een enorme snee bovenop zijn kale kop en de helft van zijn gezicht was verlamd, als gevolg waarvan hij steeds zijn gelaat met de hand moest ophalen, om het geheel van tijd tot tijd weer in vorm te brengen. Zijn linker oog was zover naar binnen gedraaid, dat alleen het oogwit nog zichtbaar was en zijn rechter oog had dat in mindere mate, waardoor in zijn ooghoek de pupil nog zichtbaar was. Hij moest dus zijn hoofd naar rechts draaien als hij recht vooruit wilde kijken.
Verder was het een forse man en ik mocht hem vreselijk graag. Ik denk dat dat mede kwam om zijn manier van optreden. Zo herinner ik mij nog een vergadering waarbij ik aanwezig was (waarom weet ik ook niet) waar hij na afloop tegen mijn vader zei: “ Kom Meindert, op naar de hoeren.”
Alle mannen in pakken verstomden. Heerlijk vond ik dat. Al eerder in die vergadering had hij luidruchtig aangekondigd dat hij moest plassen en toen hij daarvan terugkwam, vroeg hij aan de man naast hem: “ Heeft u ook zo’n last met het laatste drupje.” O, wat vond ik dat leuk.

Hij was in die tijd leraar aan de autotechnische school in Apeldoorn en had door zijn leerlingen een acht cilinder lijn motor in zijn antieke mercedes (Saskia geheten) laten plaatsen. Hierdoor kon hij snelheden bereiken van tegen de tweehonderd kilometer per uur en ik denk dat menigeen die hij inhaalde zich rot geschrokken is, want het was net of hij iedereen door het zijraam aankeek.
Ik vond het altijd weer een belevenis, als ik met mijn vader mee mocht naar “ oom John” en vooral als hij de volgende zin uitsprak: “ Nee Meindert, we gaan wel even met Saskia.”

Ik weet nog goed hoe hij op een dag stopte voor een oude vrouw die de straat wilde oversteken. We werden toen ingehaald door een automobilist die de vrouw omver reed. Luijke Roskott wilde de vrouw weer over eind helpen en zwaaide het zijportier open. De wagen was uitgerust met zelfmoorddeuren, die van voren open gingen. Ik heb een oude vrouw zich nog nooit zo snel uit de voeten zien maken als toen die keer.
Nee, als je het niet verwachtte en je kwam deze man tegen, dan schrok je op zijn minst.

Zo hebben mijn vader Luijke en ik eens in de trein naar Parijs gezeten. Prachtig was dat. Een ieder die de coupé wilde betreden kreeg eerst grote ogen en daarna verdween hij of zij. De leukste waren degenen die niet opletten en doodgemoedereerd gingen zitten. Als zij daarna Luijke Roskott waarnamen wisten zij niet hoe snel zij weer moesten verdwijnen. Leuk, leuk, leuk. We hebben de hele reis met zijn drieën gezeten.

Jammer genoeg ben ik de goede man uit het oog verloren en nu, een dikke dertig jaar later schiet hij mij ineens in gedachte.
Weet je wat? Ik zoek hem eens op in Google………..
Wat er toen gebeurde…..
Ik bleef lezen en er was zelfs een boek over.
Lees het zelf maar eens. Ik zal het gemakkelijk voor u maken. Trefwoord: Vaandrig Aernout.
Klik op: Geschiedenis 1, geschiedenis 2.

Eigenlijk vind ik Oom John nu nog leuker.