Katje halen..

Samen met aankomend werelddespoot Jansen, fractievoorzitter van een postzegelvereniging, zit ik in de auto, op weg naar Groningen of daaromtrent.
Vriendin heeft haar zinnen gezet op een jong katje. Heeft ze via internet opgeduikeld. We hebben er nog maar twee dus wat is er logischer dan nog een kat aanschaffen? En of de logica niet op kan, moeten we die ergens bij Groningen ophalen. Want waarom zou je zo’n beest dicht in de buurt zoeken als het ook veraf kan? Jansen rijdt want ik heb gisteravond gedronken en dat is te ruiken volgens deze directe afstammeling van een Neanderthaler.
Voor we de stad uitrijden zie ik buurvrouw SM lopen en ik vraag Jansen even te toeteren.
‘Daar is die toeter niet voor, Kees.Wij zijn geen rijdend circus.’
Wat circus met toeteren te maken heeft weet alleen deze virus-variant maar het hoeft niet meer want SM ziet mij en zwaait enthousiast. Dat wil zegen, zij steekt haar middelvinger op.
‘Vulgair tantetje’, pruilt Jansen misprijzend’
‘Lul niet Jansen, SM is een te gek mens’
‘Nou, toch is het een vrouw met een bedenkelijke reputatie. Sterker nog, een vrouw van laag allooi’
‘Laag allooi? Bedenkelijke reputatie? Zeg Jansen, wanneer ben jij geboren? Aan je taalgebruik te horen moet dat ergens rond de tachtigjarige oorlog geweest zijn.’
Jansen negeert mijn opmerking en wijst opzij, ‘Kijk’, zegt hij. ‘Rennende hazen’
Hij blijft kijken of die hazen een uitgestorven diersoort is zoals hijzelf, en die op onverklaarbare wijze weer tot leven zijn gekomen.
Hij blijft maar kijken naar die beesten en ik hoop intussen dat hij nergens tegenaan rijdt.
Na een uur of twee rijden zitten we ergens bij Groningen. Wel eens geweest in die buurt?
Jezus, daar stuur je zelfs geen langgestraften heen. Dat is geen provincie! Dat is een strafkolonie! In zo’n negorij raakt iedereen de weg kwijt dus ook wij. Ergens in een dorp, waar een recent aangelegde verkeersdrempel het enige vermaak is, stapt Jansen uit de auto om de weg te vragen aan een man van een jaar of 90. Hij staat bij een makelaar voor de etalage te kijken naar het aangeboden onroerend goed.. Gelijk heeft hij.Een verstandig man denkt aan zijn toekomst. Als ik hem was zou ik voor een 30-jarige variabele hypotheek gaan.
Even later rijden wij weer en Jansen begint over hoofdpijn te zeiken. Zo van: Oei, auww,jemineetje wat heb ik een hoofdpijn. ‘Zou je hier niet ergens aspirientjes kunnen krijgen?’, kreunt hij na een klein uur klagen.
“JAZEKER, DE APOTHEKER!!!”, schreeuw ik in zijn oor en dodelijk verschrikt trapt hij het gaspedaal in waarna wij zigzaggend in de tuin van een begrafenisondernemer belanden.
Toepasselijker kan het niet. “B.R de Zoden: begrafenisondernemer”, lees ik op een bordje in de tuin. ‘Zou die man getrouwd zijn?’, vraag ik terwijl Jansen mij met bloeddoorlopen ogen aankijkt. ‘Wat is dat voor vraag, man!!! Wij zijn net gecrashed en meneer de idioot vraagt zich af of een plaatselijke begrafenisondernemer getrouwd is.Bij jou zit er echt iets los hè?’
‘Ho Ho, Jansen.Het is een serieuze vraag hoor. Je moet er toch niet aan denken dat je als begrafenisvrouw, elke nacht onder de Zoden moet. Ja toch?’
Jansen sluit zijn ogen en begint te hyperventileren en de Weledele de Zoden komt met een verheugd gezicht naar buiten rennen. Als hij ziet dat wij nog leven verdwijnt zijn opgewektheid als een lijk in verregaande staat van ontbinding.
”Misschien dat het in de randstad usance is om te hooi en gras te parkeren maar in deze contreien ligt dat anders heren’, begroet hij ons narrig.
Usance! Te hooi en te gras! Contreien! Waar gaat de wereld heen met zulk taalgebruik.
‘Even in je mand, vriend’, antwoord ik gepikeerd. Wij zijn van de FIOD en op weg naar de EO jongerendag.Maar evengoed willen wij best uw boeken wel even inkijken hoor om te zien of er nog wat zwarte lijken zijn weggewerkt!
Direct is hij wat toeschietelijker en krijgt Jansen zelfs een aspirientje.Aan zijn witte hoofd te zien heeft hij eerder een volledige narcose nodig.
Een uur later zijn wij bij het adres van het op te halen katje.Helaas heeft iemand anders het al opgehaald want de eigenaar dacht dat wij wel niet meer zouden komen.
Zei ik Groningen is een strafkolonie?? Mis! Een gesloten inrichting!
Dus bel ik vriendin en vraag of ze nog eens iets weet. Ze gaat serieus op mijn vraag in: Zeg, Kees, ik zit net op Internet en ik zie dat in Maastricht….