Kattenbakken en pindakaas

Alvorens verder te gaan met deze column, eerst even enkele puntjes, al is het maar om misverstanden te voorkomen.
Vooreerst, het is op geen enkel moment mijn bedoeling om iemand te kwetsen of voor het hoofd te stoten. Om mijn verhaal te duiden zijn er nu eenmaal beschrijvingen nodig die ook bij de lezer tekenen van herkenbaarheid kunnen opleveren. Vervolgens, dit is een schrijven van een zestigjarige man die het nu eens sterk autobiografisch doet, dit om ook deze vorm van schrijven eens aan bod te laten komen.
En, ik dank Column X en al wie er aan meewerkt omdat dit me de kans geeft dit schrijven toch van verschillende mensen gelezen en beoordeeld te krijgen. Mede door die sterk autobiografische inslag ben ik niet meteen bereid om met een dergelijk schrijven naar de buur of de naaste familie te lopen.

Wat is nu, en dit met de nadruk op “nu,” het probleem?

Onder andere, mensen met een sterk opvallende ( lelijke) bril, vrouwen met een (te) diepe decolleté, mensen met één of andere typenerveus, mensen die scheel kijken en zo meer, maken me op hun beurt onrustig waardoor een gesprek met hen wat moeilijker wordt.

Ik praat niet graag tegen twee borsten of tegen een hand die steeds maar met een balpen knippert. Nog zo iets in dezelfde lijn, ook babbelen tegen achter een sterke zonnebril verscholen koppel ogen luk wel maart maakt me enigszins onrustig.
Laat ons dat van die te diepe decolleté er uit halen. De natuur kan ook schoon zijn en het is als man niet zo goed uit te leggen als hij moet toegeven dat het hem ietsje te veel wordt, het spreken tegen twee kanjers die uitdagend meeluisteren naar de uitleg over, ik zeg maar wat, de regels van het buitenspel bij het voetbal.

Toen ik een jaar of tien was gebeurde dit: Ik kreeg bij het luidop voorlezen het woord “ biskoppen” niet uitgesproken. Wat volgde was een lel om de oren van een zijn geduld verliezende vader, een tussenspringende moeder om erger te voorkomen en een grienend van de pijn achter de stoof weggekropen jongen die de misère verbijtend, dergelijke situaties als hoekstenen van zijn opvoeding diende te gebruiken om tot de volwassenheid te komen.
Ook broer en zus konden me niet helpen.

Deze story is er maar eentje uit de duizend die het leven van een stotteraar illustreert. Nu nog kan ik de invloed van deze belemmering op mijn eigen levensloop niet ten volle inschatten. Het negatieve verhaal van zo even met de vader is geen reden om een oorzaak aan te tonen alhoewel zelfvertrouwen, dat men toch op één of andere manier uit de opvoeding moet putten, wel een belangrijke rol zal spelen bij deze handicap.

Rond mijn achttiende jaar, en daar ben ik best wel trots op, ben ik gestopt met stotteren. Het klinkt eenvoudig, het lijkt bijna te vergelijken met stoppen met roken, ik stond voor de spiegel en zie luidop,” En van nu af aan is het gedaan met stotteren!!! “
Het werkte, met een ijzeren wil liet ik me niet meer knechten, gedaan met de schrik om een brood te bestellen bij de bakker of buiten te komen bij de slager met gewoon gehakt, dit terwijl ik kwijlend van de goesting salami wilde.
Natuurlijk zijn dergelijke voorbeeldjes peanuts bij de totale omvang van het probleem “stotteren”. De onzekerheid, zo al eigen aan vele tieners, kreeg zeker een hogere dementie door dit euvel. Story ‘s zoals voorlezen in de klas, vechtpartijen op de koer en de vertwijfelde stappen met de bijhorende afwijzingen bij de meisjes van toen zitten nu nog stuk voor stuk als beschamende herinneringen in mijn hoofd gegrift.

Ik heb de oplossing wel iets te simpel voorgesteld. Terug, net zoals bij het stoppen met roken, kon ik maandenlang “gewoon” door het leven gaan en dan plots weerom schrik krijgen van woorden zoals kattenbak of pindakaas die me een beklemmende angst opleverden met als gevolg, het op de lachspieren van de omstaander werkende ka…ka…ka…of pi..pi..pi..pi….pindaaaa..ka…!!!
Enig pluspunt, de periodes zonder de handicap werden steeds groter en groter en de periodes dat ik er last van had werden voor de omgeving weggewerkt door een extra aandacht of zelfs door wat onnozele humor gecamoufleerd zodat het probleem niet meer opviel.
Dit proces heeft, met vallen en opstaan, zo ’n vijftal jaar geduurd waarbij eventuele vermoeidheid en zelfs periodes zoals het in de lente opkomen van de bladeren of dan verder het vallen van de bladeren als moeilijkere tijden ervaren werden. Zonder enige hulp van buitenaf ben ik uit dit dal gekropen, nu kan ik lachen met de huisdokter van toen die me op zesjarige leeftijd grondig onderzocht en controleerde of mijn tong niet te stevig aan de mond vastgemaakt was, wat dan het vlot praten zou verhinderen.

Dit betekend dus dat ik nu al zo ‘n 35 jaar “stottervrij” ben. Ook dat is niet helemaal juist. Net zoals, denk ik, maar daar heb ik gelukkig geen ervaring mee, net zoals een drugsverslaafde nooit helemaal clean is, zo ervaar ook ik dat diep in mij de stotteraar nog aanwezig is.
Mensen met een sterk opvallende bril, een hazenlip, opvallend schone (of lelijk) mensen die steeds uitdagend recht naar mij kijken, kortom, een heleboel mensen, kunnen mij nu nog zenuwachtig maken waardoor ik , als ik niet oplet, over woorden begin te struikelen. Dit terwijl mijn omgeving me nu kent als een “normaal “ mens die zelfs, al zeg ik het zelf, als een vrij goede verteller of gesprekspartner ervaren wordt. Dus, eind goed al goed zou ik zeggen al heeft het me wel bloed zweet en tranen gekost.

Aan alle “lelijke “ brillendragers, zenuwachtige frutselaars, met puisten bezaaide gezichten, al of niet verscholen achter een te donkere bril, excuseer dat ik U even nodig had om deze werkelijkheid te schetsen.