Kerktorenkapsel

Aan de overkant van de rivier heeft de kerktoren deze ochtend onverwachts het guitige uiterlijk gekregen van een hippe jongen met kaalgeschoren zijkanten en krullen bovenop. Het zijn de boomkruinen erachter die deze grap uithalen met de strenge plompe toren zonder spits. De langwerpige spleetoogvensters lijken er ook plezier in te hebben. Vochtig en vet voelt de atmosfeer. Schermtrossen paarse vlierbessen leunen aan hun dunne stelen zwaar naar beneden tegen de nazomerlucht aan. Eigenlijk is hun kleur bijna zwart. De zon zal ze in de loop van de dag proberen op te lichten, maar lukken zal dat waarschijnlijk niet. Het ruikt naar munt en ijzer als ik de hoge bruinviolette rietpluimen passeer die zich van me af op het zonlicht richten.
Altijd en ook nu weer schrik ik op van het krakende papiergeluid dat de woudduiven maken bij het plotseling opvliegen uit een wilg als ik langs de sloot loop. Ik zou eens met hen moeten afspreken dat ze van mij niet hoeven te schrikken, dan schrik ik tenminste ook niet.
Ik vraag me af waarom mensen meestal van helder doorzichtig water houden. Ik heb liever van dat troebele bekroosde, waar je met je ogen over kan lopen.
Dat zoveel mysterie en droom laat bestaan over wat eronder is.

In het donkere rimpelloze ‘wiel ’- een overstroming van de rivier dat een diep meertje heeft gevormd – ligt een omgevallen populier. Hij deelt het wateroppervlak schuin doormidden. Op afgepaste afstanden zitten op de drijvende stam vijf roerloze eenden op een rij. De weerspiegeling laat haarscherp hun hangende tweelingbroers zien waarmee ze zwijgend verbonden zijn. Merkwaardig genoeg lijken de omgekeerde vogels echter dan de echte.
Zou mijn spiegelbeeld ook echter zijn dan ik zelf?

De bij hoogzomer zo imposante berenklauwen zijn aan het verschrompelen tot vale geraamtes die nauwelijks meer meetellen. Ze kwijnen geleidelijk weg onder deze status en besluiten het beschaamd ondergronds te zoeken tot volgend jaar. De lage zon geeft een gele gloed aan alles. Toch raakt het me meer als de wolken alle heldere tinten groen in een mistig grijs veranderen. Het vertelt me ook duidelijk dat ik weer thuis ben, in mijn rivierenland met zijn melancholieke versluiering waarin de horizon in het niets oplost.
Me dieper laat graven in mezelf.
Dan voel ik dat ik hier geworteld ben, hoezeer ik deze zomer ook genoten heb van de zuidelijke landen met hun heldere uitbundige kleuren die zorgeloosheid in me opriepen.

Achter mijn huis zijn de armen van de appelbomen wijd gespreid alsof ze de grote hoeveelheid appels willen uitdelen. Als ik lang kijk bewegen de vruchten heel zacht, net als de oude schommel met de versleten vezelige touwen en haar groene halfvergane plank. Heel weinig bewegen is misschien wel stiller dan bewegingloos.

Nu, vijf weken terug van vakantie, ben ik pas werkelijk aangekomen.