Och, ik denk dat ik het nu wel kan vertellen en het toch een speeltuin geworden.

Laat ik eerst met een stelling beginnen, die ik in de loop der tijden bedacht heb: Als het in de techniek fout kan gaan, dan gaat het een keer fout. Zo en dan nu de praktijk:

Het was in de tijd, dat ik voor het Kalkar project werkte en met stapels documentatie van doen kreeg. Voor elke stap, die we in het fabricage proces zetten, moesten we een protocol maken, van nummer en stempel voorzien en in de begeleidende documentatie verwerken. Je had nog net geen protocol nodig om te schijten.

Er ging natuurlijk wel eens wat mis, maar daarvoor schreven we dan een “tolerierung.”
Dat was een papier waarop we noteerden waarom iets mis gegaan was, wat we eraan deden om dat in het vervolg te vermijden en waarom we het dan toch maar weer goedkeurden.
Toen ik een Duitse inspecteur vertelde dat ik wel een “alles ϋbergreifende tolerierung” zou schrijven waarop alle Fehler, die mann machen konnte, genannt werden und alles nicht meht so komisch ist, obwohl alle Menschen dabei immer noch ganz komisch gucken, keek de man me wazig aan. Het is nooit een vriend van mij geworden.
Onderbroekenlol was niet aan deze functionaris besteed, maar nu verder.

Zo waren er de “Arbeitschritten” en de “Prϋffschritten.” (Fabricage stappen en inspectiestappen)

Over één van die “Prϋffschritten” wil ik het hebben.

Het was een ultrasoon scheuronderzoek van een bepaalde las aan een drukvat. Men vertelde mij, dat dit onderzoek reeds uitgevoerd was, maar een klein detail was, dat ik het bijbehorende rapport niet kon vinden.
Men wilde al aan de volgende Arbeitschritt beginnen, maar dat was ten strengste verboden, als de vorige stappen niet afgestempeld waren. Daar volgde in de regel de doodstraf op, in de vorm van het opeten van de documentatie, behorende bij minimaal tien Prϋffschritten.

Nu werd zo’ n ultrasoon onderzoek door drie verschillende mensen uitgevoerd, om er zeker van te zijn, dat het goed gedaan werd. Zo moest eerst de fabrikant het doen, dan een in het leven geroepen instantie, dan de TUV uit Duitsland en daarna kwam er nog een Überwacher B, God mag weten welke functie die man had, die je door je kop schoot, als de documentatie “nicht pünktlich abgestempeld war.” De Überwacher, die ik altijd trof, had het steeds over testierte documentation en het deed me altijd denken aan mijn eigen ballen. Ik weet niet waarom. De man snauwde er ook altijd zo bij, als hij het erover had.

Na een aantal uren naar het protocol gezocht te hebben, stelde ik voor, om de Prϋffschritt nog eenmaal uit te voeren en zo deed men dat. De rel was niet te overzien, toen de eerste ultrasoon onderzoeker zijn taster op het materiaal zette. Hij vond allemaal scheuren.

Wat heb je nu geleerd spelende vrouw?

Nooit aan kern energie beginnen want:

Laat ik met een stelling eindigen die ik in de loop der tijden bedacht heb: Als het in de techniek fout kan gaan, dan gaat het een keer fout. En als het fout gaat, moet het een beetje te overzien zijn en niet meteen alle ongeboren wezens ook meetrekken in een put van ziekelijkheid en verminking.
Dat kunnen we onze kleinkinderen niet aandoen en zeker die kleinkinderen van mij niet, …als ik ze had.

Trouwens, de aarde heeft honderdenmiljoenen jaren op de energie gelopen, die van de zon kwam en kan dat nu ineens niet meer?

Mijn zoon zou zeggen: “Goeie column, niks meer aan doen.”


7 reacties

RobertH · 18 mei 2010 op 19:01

Tja tja. Lastig. Het is een lastig onderwerp.

Ik snap niet wat de uitsmijter met het onderwerp te maken heeft. En de alinea waar het naar opbouwt vind ik niet erg duidelijk:

[quote]Na een aantal uren naar het protocol gezocht te hebben, stelde ik voor, om de Prϋffschritt nog eenmaal uit te voeren en zo deed men dat. De rel was niet te overzien, toen de eerste ultrasoon onderzoeker zijn taster op het materiaal zette. Hij vond allemaal scheuren.[/quote]

Dus, ik denk dat het beter had gekund. Ik zeg alleen niet dat ik dat kan….

arta · 19 mei 2010 op 07:20

Waarschijnlijk omdat ik me weinig voor kan stellen bij dit onderwerp kwam ik niet in het verhaal, dus alleen schrijftechnisch… De inleiding zou ik weglaten, die voegt niets toe. Ook de tussenzinnetjes zoals ‘en nu de praktijk’, ‘en nu verder’ en het commentaar van jouw zoon zou ik weglaten. Verder nog letten op overbodige spaties: Het is bijv écht kernenergie en fabricagestappen. (en zo staan er meer losse woorden, die vast horen) Kleine puntjes, goed bedoeld, die je hopelijk kunt gebruiken in jouw volgende stuk! 🙂

LouisP · 19 mei 2010 op 17:37

Francis,

die eerste zin….die klopt toch van geen meter?
d’r zitten wel leuke zinnen in….zoals de andere al schreven…moeilijk onderwerp..ook voor mij..

groet,

Louis

SIMBA · 19 mei 2010 op 18:33

Ik heb die eerste zin enkele malen gelezen, maar ik kan er niks mee 😕 En of het nou door die vreemde eerste zin komt of door iets anders maar ik kan het allemaal niet zo goed volgen.

arta · 20 mei 2010 op 07:22

De eerste zin slaat volgens mij op het feit dat de kerncentrale van Kalkar nu een pretpark is…

SIMBA · 20 mei 2010 op 08:09

Dan mis ik toch volgens mij nog het woordje “is”.

sylvia1 · 20 mei 2010 op 09:29

Ik heb soms de neiging om eerst de reacties te lezen onder een column, en als die prikkelen dan lees ik de column. Slecht, weet ik :oeps: Maar bij deze column werd ik na het lezen van de reacties wel erg nieuwsgierig, dus heb hem daarom (en niet vanwege de titel want die sprak me niet aan) gelezen. Eigenlijk is het een boeiend onderwerp, jij hebt inside information over de wereld binnen een kerncentrale, hoe er geknoeid wordt en de overdreven bureaucratische papierwereld. Dat is een sterk gegeven, maar het leest te moeilijk waardoor je niet het effect bereikt dat het onderwerp wellicht verdient. Jammer, maar vond het toch leuk om te lezen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder