Kerstslippers

Je zal er maar niet aan kunnen wennen. Aan een kerst op slippers. Ik blijf het vreemd vinden om in korte broek en top, op slippers mijn kerstboom zwetend op te tuigen. Waar ik in Nederland behoefte had aan een mok warme chocolademelk, snak ik hier naar een koud biertje. Kan toch niet? Dit jaar was voor de tweede keer vreselijk wennen, en daarom heb ik besloten dat ik het vaker moet doen. Het eiland geeft voor een kwart meer licht rond deze tijd van het jaar. Soms lijkt het meer op kermis dan op kerstmis. Het is een aanrader om een rondje eiland te rijden en alles te bewonderen. Vooral ’s avonds, als alle verlichting aan is, kun je ook lekker met harde muziek uit het raam hangen, en kun je de airco uitlaten.
Ik rijd al twee jaar bijna dagelijks dezelfde weg mijn kinderen naar school. En ‘vind’ dan weer door de verlichting een huisje dat me nooit eerder opgevallen is. Of ik ‘vind’ ze, omdat het hier een gewoonte is elk jaar voor de feestdagen je tuin te fatsoeneren, en je huis te schilderen.

Er wordt ontzettend veel geld aan de feestdagen uitgegeven, de elektriciteitsmaatschappij Aqualectra vaart er wel bij. Maar dat moet natuurlijk ook, wil je als bedrijf vier directeuren een filmsterrensalaris blijven uitbetalen. En dat voor een eiland dat failliet dreigt te gaan.
Samen met de goede doelen acties komen ook de vuurwerkcontainers uit de grond. In zo’n container staat dan een man met een brandende sigaret zijn vuurwerk te verkopen. Van ongelukken hoor je weinig. Het verschil tussen arm en rijk is hier enorm groot, maar knallen met oud op nieuw doen we allemaal.

’s Nachts met nieuwjaar staan we in onze zomerse feestplunje te genieten. Van het vuurwerk en de mensen. Iedereen heeft wat lekkers in huis voor gasten die aankomen en weer gaan. Alle gasten die aankomen en gaan brengen ook wat mee. Zelfs oliebollen. Maar ook ayaka, heerlijk in bananenboomblad gewikkeld, of varkensoren in het zuur. Gelukkig had ik naast mijn verdrietige blad met toastjes ook nog een fles champagne koud staan, zodat ik me als Makamba ook een beetje van mijn goede kant kon laten zien.

Zoals tuinman Frank tussen zijn ontbrekende voortanden al tegen me zei; ‘Bij God en op Curaçao kan alles’. Hij heeft gelijk, daar kan ik alleen nog maar aan toevoegen;

Bon Pasku i Felis nobo aňa.