Kipstressen en opgelegde kalmte

Bij volwassen kippen leidt stress tot het uittrekken van veren bij elkaar (‘verenpikkerij’). Door de lage leeftijd van de kuikens, speelt dit probleem niet in de vleeskuikensector. Daarom hoeven, in tegenstelling tot bij legkippen, de snavels niet te worden gekapt. http://www.voedingscentrum.nl Het woord kipstressen heb ik nog niet kunnen vinden in de Wikipedia, terwijl toch iedereen, en vooral vrouwen wel weten wat ik ermee bedoel. Het is bijvoorbeeld doelloos rondjes rennen in huis omdat je je sleutels of je mobiel weer eens kwijt bent, en je nu op dit moment allang op de fiets had moeten zitten op weg naar een belangrijke afspraak.

Kipstressen gaat gepaard met korte, snelle en heftige beweginkjes van het lichaam en het rondtollen van gedachten. De stem neigt naar piepen.

Kipstressen komt vaak voor bij de kassa van een willekeurige winkel. Het dient er wel heel druk te zijn, een lange rij bij het afrekenen. Een kipstresser heeft inderdaad die uiterlijke lichaamskenmerken. Hij of zij kijkt voortdurend over de schouder van de klant voor hem om te zien of de rij al opschiet. Hij zucht veel en diep of laat wat gemompeld ontevreden stemgeluid horen over de veel te lange rij. Sommigen verlangen zelfs hardop dat er een andere kassa open moet, en soms helpt dat. Als een raaf met ogen op steeltjes spotten zij de aankomend lopende caissière en schieten fluks en zonder scrupules, want nog lang niet aan de beurt, naar de kassa die open gaat. Onbeleefd, dat ook, de kipstresser treedt alle ongeschreven regels met de voeten. De kipstresser is vooral niet sympathiek op het moment van opperste spanning.

Nee dan de mens die zichzelf kalmte heeft opgelegd, omdat hij weet dat hij te laat komt voor de afspraak. Hij of zij staat geduldig in de rij, uitrekenend hoe veel tijd hij ongeveer verliest, en maant zichzelf tot kalmte omdat hij weet dat hij helemaal niets aan de situatie kan veranderen. Hij probeert zijn hartslag naar omlaag te halen, door rustig in en uit te ademen. Hij geniet soms zelfs van deze kortstondige, niet te sturen momenten, wetend dat hij na de kassa moet gaan haasten, om te proberen de verloren tijd in te halen. Een stresser van dit soort kaliber herken je aan de vlucht die hij ineens neemt nadat hij de kassa is gepasseerd, zijn getaste boodschappen bonkend tegen zijn rennende benen.

Twee manieren om met stress om te gaan. De één is een rechtstreekse en onverbloemde uiting van een overvolle geest die zijn deadline niet haalt, en waar je als medelander helemaal niet op zit te wachten, de ander speelt zich netjes binnenwaarts in het hoofd af. Wat ik me werkelijk afvraag: wie heeft de meeste kans op een hartaanval?