Klaar voor de Klus

Er wordt op mijn slaapkamerraam geklopt. Ik schrik wakker. Door de houten lamellen van de zonwering zie ik de contouren van een man.
Dit kan niet! De slaapkamer bevindt zich op de eerste verdieping en heeft geen balkon. Een zwevende man voor mijn raam ’s morgens vroeg? Nog voor het bewuste deel van mijn brein op volle toeren werkt, reageert mijn lijf. Ik voel mezelf uit bed springen, in mijn duster schieten en naar het raam lopen. Snel trek ik de zonwering omhoog en ik sta oog in oog met een meneer die me vaag bekend voorkomt. Dan valt het kwartje: o god, ik heb me verslapen!
De man lacht vriendelijk en wuift met zijn hand mijn kennelijk zichtbare paniek weg: ‘Ik kom over een kwartiertje wel terug,’ roept hij jolig. Mijn duster valt per ongeluk open. Ik grijp mezelf bij mijn keel om hem weer dicht te houden, me volledig bewust van mijn naaktheid eronder.

Het hele huizenblok staat sinds gisteren in de steigers. Alle ramen gaan eruit en worden vervangen door dubbel glas. Vanmorgen om half acht beginnen ze hier. Altijd ben ik vanzelf voor zevenen wakker. Nu niet.

Als een torpedo schiet ik door de kamer. Rondslingerende kleren belanden in een kast, mijn handen trekken het bed glad, bureau en fauteuil duw en sjor ik met bovenmenselijke inspanning in een hoek. Een mens kan veel in korte tijd met een steiger voor de deur en popelende werklieden.
Vervolgens roep ik mijn dochter uit bed en hijs me razendsnel in willekeurige kleren, vissend in de wasmand.
Dochter loopt relaxed richting douche en negeert mijn haastige spoed.
‘Kom op meid, help even mee je kamer in orde maken, zodat die mannen aan het werk kunnen,’ zeg ik, haar domein betredend. Ze kijkt me meewarig aan. En ik zie onmiddellijk waarom. Zij was zo verstandig om gisteravond alles voor te bereiden. Mijn nerveuze gedoe moet haar belachelijk voorkomen. Erg hoor als je dochter bijna altijd ordelijker en efficiënter is dan je zelf bent, als moeder. Echt heel erg.
Als oversprongreactie wapperen mijn handen nog wat in het wilde weg en dan pas komt het besef, dat ik nu gewoon naar beneden kan. Alles is onder controle.

Even later klinken de eerste rake klappen op de houten kozijnen. Horen en zien vergaat. Ik loop naar buiten.
“Willen jullie straks een bakkie?” roep ik tussen twee knallen door naar boven.
“Ja graag!” roepen drie man in koor.
Van het groot onderhoud van zes jaar geleden weet ik nog, dat ze voor een kopje koffie wel eens een extra klusje wilden klaren. Mijn oude, kapotte rolluiken moeten er hoognodig af. Straks toch eens vragen of ze dat even voor me willen doen. Vooruit. Doe ik er nog een klein kratje bier bij als ze er ook voor zorgen dat de troep in hun container verdwijnt.
‘Je moet het ijzer smeden als het stortregent en je ruiten eruit liggen,’ zegt een oud spreekwoord en ‘Mannen die je toelaat in je slaapkamer, mogen best een beetje bijklussen,’ is er nog zo één.

Eens even kijken wat er nog meer moet gebeuren.