Klant is koning..

“De klant is koning” dit moet haast wel een spreuk uit een ver en vergeten verleden zijn want in de tijd waarin we nu leven merk ik er niets meer van. Ik kan me nog goed herinneren dat toen ik een jochie van een jaar of zes was, de verkopers in de winkels de tijd namen voor je. In een heel enkel geval kon je zelfs een kopje koffie krijgen en mocht je een sigaretje roken in de winkel als je er vaker kwam.
Bovenstaande verhaal ging natuurlijk niet op voor de grote warenhuizen zoals we die 30 jaar geleden ook al kenden maar over de papa-en-mama winkels.

Je kent ze waarschijnlijk niet meer, maar de papa-en-mama winkels waren winkels waar vader de hele dag liep te ploeteren in de winkel en mama dan in de achterkamer de voorraad telde en de administratie bijhield. Overigens was het ook heel goed mogelijk dat de rollen omgedraaid waren, de middenstanders van destijds namen het niet zo nauw met wie er wat moest doen, als het maar gebeurde.

Afijn, in die tijd was de klant dus nog koning…
Als je nu een winkel in loopt om bijvoorbeeld een broek of een paar schoenen te kopen, staan er vaak wat oudere jongeren in de winkel je aan te gapen alsof ze nog nooit een klant hebben zien binnen komen. Ze wachten dan eerst even ogenschijnlijk onverschillig af of je zelf misschien je weg wel kan vinden in de winkel alvorens je te vragen of ze misschien iets voor je kunnen betekenen. Vroeger was je de winkel nog niet binnen of er stond al zo’n ijverige papa of mama voor je met de vraag of ze je konden helpen.

Pas geleden nog was ik op zoek naar een paar nette schoenen. Na een paar uur geslenterd te hebben op een van de middelgrote winkelcentra die ons land rijk is, had ik helaas nog immer geen schoenen gevonden die naar mijn zin waren. Net toen ik besloot dan maar het eerste het beste paar schoenen te kopen wat me niet direct tegenstond, zag ik ze staan; een paar mooie zwarte lederen schoenen, helemaal naar mijn zin.
Ik besloot de winkel in te lopen om te vragen of deze schoenen alleen voor opvulling in de etalage stonden of dat ze ook daadwerkelijk verkocht werden. De winkel waar ik ze zag staan was namelijk een kledingwinkel waar ik normaal gesproken niet binnen zou lopen omdat alleen al het kopen van een shawl in die winkel meer zou kosten dan ik normaal gesproken aan een complete garderobe zou uitgeven.

Er was echter een chemische reactie ontstaan tussen mijzelf en deze schoenen dus heb ik mijn stoute, maar versleten schoenen aangetrokken en ben ik de winkel binnen gestapt.
Er was slechts één man aanwezig in de zaak, en deze stond achter een kleine maar duur uitziende toonbank te bellen. Waarschijnlijk vond deze persoon het bellen met een of andere stoeipoes belangrijker dan het helpen van klanten want hij maakte geen aanstalten om het telefoongesprek te beëindigen. Zelfs niet toen ik, samen met mijn vader overigens, al bijna 10 minuten stond te wachten of deze bediende mij nog eens ging vragen of hij iets voor me kon betekenen. Uiteindelijk heb ik de man toch duidelijk kunnen maken dat ik niet zomaar binnen was gelopen, maar daadwerkelijk iets van hem wilde weten en beëindigde hij het gesprek.

Hoewel ik behoorlijk geïrriteerd was, besloot ik geen opmerking over zijn gedrag te maken, en vroeg ik poes lief en aardig of de schoenen die in de etalage stonden ook verkocht werden. De man antwoordde: ze kosten 160 euro.
Verbaasd keek ik hem aan, bedoelde hij nou werkelijk dat die schoenen inderdaad te koop waren maar dat ze waarschijnlijk toch te duur waren voor iemand die op een paar afgetrapte gympen en een vale spijkerbroek het lef had gehad zijn winkel in te lopen en hem dan ook nog eens te storen in zijn ó zo belangrijke gesprek?

Onverstoorbaar maakte ik hem kenbaar dat ik dat niet vroeg, maar dat ik wilde weten of hij deze schoenen ook verkocht of dat ze alleen als opvulling voor de etalage dienden.
Direct daarna voegde ik er aan toe dat ik wel een paar wilde passen. De maat is 43 zei ik. Zichtbaar ontdaan door het feit dat ik niet ineengekrompen was door zijn botte gedrag haalde hij een paar schoenen uit het magazijn.

Na het passen van de schoenen, vroeg ik de man of ik ook een maatje 42 mocht passen omdat deze iets aan de grote kant waren. Toen de man terug kwam met het tweede paar schoenen had mijn vader het eerste paar al gepast. Maatje 42 paste inderdaad beter en ik besloot dan ook de schoenen te kopen en mijn vader deelde in mijn vreugde dat ik eindelijk een paar had gevonden en besloot ook een paar te nemen.

Nadat we de schoenen hadden afgerekend, hebben we de winkel verlaten zonder dat ons nog een fijne avond werd gewenst. Blijkbaar had deze verkoper nog nooit van “De klant is koning” gehoord en zou hij beter op zijn plaats zijn bij de gemeentelijke afvalverwerking waar het niet uitmaakt of je vriendelijk bent of niet omdat de mensen daar toch alleen hun afval komen dumpen.