Klerezooi

De winter maakt plaats voor de zomer. De uggs maken plaats voor de birkenstocks. En mijn afschuw maakt plaats voor afgrijzen. Paradeerde het afgelopen seizoen half Nederland nog als een stel holbewoners in een paar gevilde konijnen rond, met de stijgende temperaturen wordt het weer tijd om Nederland het aanzien van een massale camping te geven. Het enige dat er nog aan ontbreekt is dat iedereen met een rol pleepapier in de hand rond marcheert. Wansmaak is ook een smaak. In Nederland een zéér breed gedragen smaak zelfs. Zijn uggs en birkenstocks je nog niet afzichtelijk genoeg, dan kun je immers ook nog kiezen uit een groot assortiment aan sandalen, moonboots en, God verhoede, crocs. Wie zich in het openbaar in die geperforeerde bakvormen durft te vertonen, moet wat mij betreft, in het kader van terrorismepreventie, direct worden opgepakt. Want zulke mensen zijn echt tot álles in staat.

Bleef het alleen bij het schoeisel, dan was het al bedroevend genoeg. Maar nee, uitsluitend misselijkmakende schoenen, dat is geen gezicht. Daar hoort een even braakbevorderende kledingkeuze bij. Baseball caps, chullo’s, baretjes, trainingspakken, bloemetjesjurken, poncho’s, ruitjesblousen, onderhemden, naveltruitjes, korte broeken, tuinbroeken, leggings… Alles wordt uit de kast gehaald om de wetten van het goed fatsoen te tarten en Nederland tot een permanent carnaval te maken. Zonnebrillen groter dan lashelmen, polshorloges die tot acute RSI leiden, riemen ter breedte van een driebaansweg, oorbellen waarmee een directe satellietverbinding gemaakt kan worden… de lijst met misstappen is oneindig en dijt net zo hard uit als in strak leer gepropte vetrollen.

Is er een internationale competitie ‘Slechtst gekleed volk ter wereld’ gaande waar ik niet van weet? Ben ik slachtoffer van een marathonuitzending van Bananasplit? Ik heb altijd gedacht dat Dante’s Inferno maar negen lagen kent en dat men pas na de dood in de hel terechtkomt.

Mijn God, we mogen inmiddels rustig stellen dat heel Nederland verworden is tot een open inrichting. Door de plaatsvervangende schaamte die mij tot op het bot doordrenkt, sta ik inmiddels op de rand van een chronische pleinvrees. Met dat corps proletarique wil je als fatsoenlijk mens toch niet gezien worden? Bij welke advocaat kan ik mij melden voor een claim wegens onherstelbare psychische schade?

Zei ik ‘open inrichting’? Laat ik daar ‘TBS-kliniek’ van maken, dat is toch maar een klein stapje. Want het is gewoon misdadig hoe Nederland erbij loopt en in recidive grossiert. Hoe goedkoper de hak, hoe goedkoper de vrouw. Hoe sportiever de gymp, hoe onsportiever de (nieuwe) eigenaar. Van broeken waarvan het kruis op de enkels hangt – zelfs als er een driebaansriem om zit – tot decolletés tot op de bovenlip. Het kan niet ordinair genoeg zijn.

Bij nader inzien vind ik meer blauw op straat helemaal zo’n gek idee nog niet. Modepolitie. Niet zoals dat tv-programma met die twee Gooise matrassen die anderen de les lezen terwijl zijzelf nog geen avondjurk van een vuilniszak kunnen onderscheiden, maar echte ambtenaren die alle straatvervuiling aanpakken waar de gemeentereiniging geen aanspraak op maakt. Parkawachters in plaats van parkeerwachters. Want laten we eerlijk zijn; het boevenpak kan de gemiddelde Nederlander nooit slechter staan dan diens zelfverkozen narrenoutfit. Een zero-tolerancebeleid tegen fashion crime, dat is waar dit land zóó van zou opknappen. Ik droom van de dag dat Bassie en Pipo de Clown niet meer incognito over straat kunnen. Maar ik eindelijk weer wel.