Je hebt gewoonlijk twee knieën, dat weet je, maar je voelt ze niet. Ze zitten aan je vast en voeren vlekkeloos de commando’s uit die ze doorgeseind krijgen. Zo was dat voor mij ook. Gewoon, normaal, daar denk je niet over na. Tot plotseling mijn linkerknie op een nacht zijn spiegelbeeldige evenknie niet meer boven op zich kan velen. Hij geeft venijnige steken onder de deken als dat wel gebeurt. Goed, draaien. Hij mag boven op. Dat helpt niks. Een kussentjes er tussen gelegd, niente.

Overdag, na een slapeloze draainacht , heb ik kiespijn in mijn knie. Als ik er expres geen aandacht aan schenk, word ik getrakteerd op felle pijnscheuten. Ik hoor hem schor mompelen: ‘Je zult voelen dat je een knie hebt’.
‘Weet ik allang, ik ben geen debiel, hou op‘, sis ik terug. Nou, geloof het maar, het wordt heftiger en heftiger. Dan maar richting huisarts, die hem alle kanten op tikt en wrikt.
Maar de gluiperd houdt plotseling zich koest. Amper de dokterskamer uit, voel ik een paar hele gemene steken. Ik glimlach vals. De verwijsbrief die wappert in mijn hand belooft de ultieme wraak.

Een week later het ziekenhuisgedoe: een pasje maken met achterlijke webcamfoto, je melden bij allerlei luiken en wachten in wachtkamer 2, die een gewone ordinaire gang blijkt met een rij stoelen tegen de muur. Van alles loopt, schuift, rijdt en sleept voorbij: een soort stadsdrukte, maar dan anders. Een Engelstalige witte jas roept mijn naam voor de röntgenplaatjes. Hij klinkt als niet van mij. Eerst een genummerd hokje in, waar je half uitgekleed moet wachten, terwijl je voorganger nog onder het apparaat ligt. Lopend bandwerk, efficiency.

Terug naar de specialist. Weer een wachtkamer in. Echtgenoot, lief als supporter meegegaan, was licht gegeneerd, vertelt hij mij op de terugweg, omdat mijn zwart kanten slipje in de felle doktersbelichting een wat al te aardige doorkijk scheen te geven. Ik was me nergens van bewust, ik had nog de keurigste uitgezocht.’ Mooie foto, zei de arts, niks bijzonders te zien. Het ziet er allemaal best goed uit voor uw leeftijd’ – Ik hoop dat hij mijn knie bedoelde –
De jonge arts in opleiding luistert geïmponeerd naar alle Latijnse onderdelen die de arts vervolgens achteloos opdreunt, terwijl mijn knie in alle richtingen wordt gecommandeerd. Ik voel me een object.
‘Waarschijnlijk een klein scheurtje in de meniscus. Daar doen we nog niks aan, eerst de natuur zijn gang laten gaan, dat lijkt mij het beste. Heb ik bij mijn vader ook gedaan. Die was er in een jaar vanaf. Over twee maanden terugkomen. Dan kijken we verder, twee paracetamols bij pijn’

Wat heb ik met zijn vader te maken? Ik schop tegen de eerste de beste zuil in de parkeergarage. Au, bah, knie-sores

Categorieën: Gezondheidszorg

pally

Genieten van leven en mensen en natuur om mij heen. Schrijven als belangrijke drijfveer om te ordenen, te relativeren en te communiceren.

9 reacties

arta · 16 oktober 2009 op 07:25

Kiespijn in de knie: zó beeldend!
[quote]Ik hoop dat hij mijn knie bedoelde [/quote]
😆
Zó’n lekker lezend verhaal over zó’n ‘zeurend’ onderwerp: 😀 Ik hoop echt dat de natuur dit zelf voor je op gaat lossen…

SIMBA · 16 oktober 2009 op 08:34

Gelukkig ga je niet zitten kniesoren met die knie-sores!
Heerlijk geschreven Pally!
Ik hoop dat het snel weer over is en dat je over 2 maanden tegen die arts kunt zeggen “Uw vader deed er wel erg lang over om op te knappen”

DACS1973 · 16 oktober 2009 op 10:56

Leest lekker weg! Behalve: [i]Maar de gluiperd houdt plotseling zich koest.[/i] ‘Zich’ staat volgens mij op de verkeerde plek.

De laatste zin met de woordspeling is een leuke afsluiter.

pally · 16 oktober 2009 op 11:54

Helemaal gelijk, Dacs, dat kromme zinnetje zag ik helaas te laat. Te snel ingestuurd. Er zitten nog meer slordigheidjes in, trouwens. Maar, ja die knie, hè 😀

LouisP · 16 oktober 2009 op 15:59

Pally,
‘Tot plotseling mijn linkerknie op een nacht zijn spiegelbeeldige evenknie niet meer boven op zich kan velen’
‘…terwijl mijn knie in alle richtingen wordt gecommandeerd..’
Ik herinnerde ’t me weer !! bah!
Ik voelde het zelf weer !! Bah!
Knieproblemen zoals meniscus valt bj mij niet onder kniesoren..doet echt veel pijn
Grappig stuk en titel.
Louis

axelle · 16 oktober 2009 op 16:48

Hehe. 😉

lisa-marie · 16 oktober 2009 op 19:48

leest heerlijk weg er zitten hele goede en humoristische zinnen in zodat ik ook in de lach schoot. 😀
Maar leef met jou en je knie mee hoor.

pally · 17 oktober 2009 op 17:38

Dank voor de reacties met daarin o.a. medeleven en gezondheidswensen. Toch erg aardig! :kus:

groet van Pally

pepe · 21 oktober 2009 op 20:37

Heftig, maar weer leuk en luchtig opgeschreven, met plezier en een lach gelezen. Wens je wel beterschap, hoop dat het allemaal weer goed komt met je even of oneven knie!!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder