Knippen in mijn kindje

“Maar ik wil helemaal niet knippen in mijn kindje!” Verbaasd en verontwaardigd keek ik op. Dat kan niet. Het is zo’n schoonheid, een plaatje, mijn pronkstukje. Toch moest het gebeuren, want als ik mijn kindje niet korter wilde maken, dan moesten anderen dat doen. En daar was gewoon geen tijd meer voor. Na wat stampvoeten, geschop tegen de computer en een diepe zucht keek ik mijn eindredacteur weer aan. Hij had gelijk. Het begint altijd met een heerlijk idee. Een tijdje terug vroeg iemand mij om te helpen met een reportage over een duivelskunstenares. Mijn fantasie ging gelijk op de vrije loop en eindigde pas nadat de marathon in recordtijd was afgelegd. Een duivelskunstenares! Iemand met kaarsjes in een met zwarte doeken omhangen omgeving, mystieke muziek en zwartgallige sterke humor. Een sterke vrouw, die provocerend roept dat ze burgemeester van Utrecht wil worden! Natuurlijk werkte ik daaraan mee.

Eenmaal op locatie werd het nog veel spannender. Het kunstatelier waar haar expositie was, vestigde zich op de zolder van een gekkenhuis. Wij moesten dan ook voorzichtig naar binnen en de deuren moesten goed worden gesloten. Een aantal steile trappen later, ontmoetten we eindelijk de duivelskunstenares. Ze ging gekleed in een wit middeleeuws gewaad, haar donkere haar met lichte piekjes gecontroleerd woest naar alle richtingen en zwart omrande ogen. Dit was ze dan. Maar toch klopte het niet helemaal.

Onze duivelskunstenares bleek ineens ontzettend onzeker te zijn. En dat werd nog een aantal malen uitvergroot zodra de camera aan ging. Met loden armen verzuchte ik de tweede keer dat het interview over moest. Het zoldertje was ook niet veel meer dan een zoldertje. Onze onzekere vrouw kon maar drie tafeltjes vullen, met kleding waarmee het schaamrood zelfs op mijn kaken kwam te staan. Hoewel mijn kundigheid met naald en draad ophoudt bij het dichtnaaien van een gat in een sok, kon ik dit zelfs beter. We moesten het maar van haar tekeningen hebben. Dit item laten vervallen ging niet meer, we hadden te maken met de deadline en de uitzending moest vol.

Zwaar teleurgesteld en moedeloos liepen we later de treden naar onze redactie weer op. We hadden er toch meer van verwacht. Maar toch, tijdens de montage, ontstond daar ineens het wonder. Op beeld leek het allemaal wat minder erg. Misschien omdat er nooit een totaalshot van de kleine ruimte was gemaakt. Misschien omdat we alle euh’s en twijfel uit haar stem hebben geknipt. En er zaten nog bizar goede quotes tussen ook, met de nadruk op bizar. Met een lekker nummer eronder zat de sfeer er ineens toch goed in.

En daar kwam dan het moment dat het af was. Ik liet mijn montage zien aan de eindredacteur. “Dat is nog aardig gelukt hè? Maar het moet wat korter. Dit is het laatste item en we hebben nog maar 2 minuut 22 over. De rest kan echt niet meer korter, daar hebben we geen tijd meer voor.” Ik stampvoette, schopte richting de computer onder mijn bureau en sloeg een diepe zucht. Ik moest het accepteren. Ik moest knippen in mijn kindje.

Het blijft een zware bevalling. Maar na afloop, als ik mijn item op tv zie, of geprojecteerd op een groot scherm in een klaslokaal, is het toch die moeite waard. Na de première valt alle spanning van me af en vergeet ik weer al die moeite die het heeft gekost. Trots kijk ik dan met iedereen mee naar mijn eigen kindje.