Knuffelmaniak aan het woord

Een stekende pijn, gaat vanuit m’n hart naar m’n bewustzijn.
Ik lig alleen in bed,
weer alleen.
Ik haat alleen zijn, vooral in bed.
Knuffeldieren worden sip in een knuffelloze omgeving, zo ook hier het geval. Ik moet gewoon een grote knuffel en een eventuele kus geven, en als het even kan ook ontvangen, dat moet gewoon.
Maar niemand is thuis.
Ik lig dus alleen in bed, en ik kan niet slapen; mijn hart zit nog te vol, en nu ook m’n hoofd.
Klaarwakker, mijn oren zijn gespitst.
Bij elke fiets die ik hoor, klauter ik uit m’n hoogslaper, om vervolgens als een Bertha door de gordijnkier naar buiten te kijken..
Misschien is het m’n onderbuurman….
Zinloos gekoekeloer, ik weet het.
Ik heb al kant-en-klare gesprekjes in de aanslag die ik met hem kan voeren, maar ik doe er niets mee; ik wil spontaniteit: echte knuffels en echte kussen.
Toch blijft hij intrigerend, de onbereikbare( en overdag de rare).
Ik ken z’n hele week bijna uit m’n hoofd, zielig, maar laten we het houden op sociale controle.
Afijn, die knuffel blijft dus uit.
En het verlangen wordt alleen maar groter.
Noem het een knuffelprobleem, knuffelmanie of knuffelfrustratie.
Het werkt averechts; mensen worden weggejaagd door de onverzadigbare knuffeldrang, vooral de mannen.
Achjah, zo heeft iedereen wat misschien…
De een heeft een zak met pillen, de ander heeft een claimvriendin met smetvrees en ik….ik ben dus de knuffelmaniak.
Soms denk ik erover om een knuffelgroep op te zetten, in de trant van knuffeltherapie.
“De anonieme knuffelaars”, allemaal gekleed in flanellen pyjama’s met als enige doel knuffelen en geknuffeld worden.
Zou het niet heerlijk zijn, om frustratie eruit te knuffelen, lief te zijn in deze harde wereld?
Soms wil ik zo hard
Knuffelen
Zoals nu.
Knuffelmaten, kom maar uit de kille kast van afstandelijkheid, en hijs je in de flanellen pyjama van warmte,
Hierbij alvast een knuffel.