Knullig

Knullig. Dat is het eerste woord dat mij te binnenschiet als ik deze Winterspelen moet samenvatten. Laat én knullig. Nu is die late programmering de organisatie nauwelijks euvel te duiden, ieder land zit nu eenmaal gevangen tussen vaste lengte- en breedtegraden. Hoewel, voor aanvang van het evenement lukte het de Canadezen wél om enorme hoeveelheden sneeuw te verplaatsen. Dan denk ik: hup, in iedere vrachtwagen een schepje aarde erbij, dan schuif je zo twee tijdzones op. Toch is niet het nachtbraken dat beklijft, maar meer die knulligheid. Toch is het goed, voor we de diepte in gaan, de Spelen in gezond perspectief te bekijken. Want voor wie denkt dat de hele wereld aan de voeten van Sven Kramer heeft gelegen, heb ik treurig nieuws: vergeet het maar! Vorig weekend heb ik met eigen ogen in het sportgekke Italië kunnen zien, hoe de schaatssport mondiaal ervoor staat. Of beter gezegd, erachter staat. Want hoe we ook zapten langs de vijf Olympische kanalen, wij staarden respectievelijk naar een blonde Lolita, voorronde curling, een zwarte Lolita, herhaling bobsleeën en opnieuw een blonde Lolita. Italiaanse televisie op zijn best, maar wel twee Hollandse schaatsmedailles gemist! Conclusie: schaatsen, korf- of bitterballen, ‘cute, but sóóó Dutch’.

Neemt niet weg dat wij Nederlanders de afgelopen weken heel wat voor onze kiezen hebben gekregen. Neem de twee kapotte ijsmachines voor aanvang van de vijfhonderd meter sprint. Voor een schaatsnatie als de onze een bijna niet te overziene ramp. Gelukkig zagen we achter de rokende machines de vertrouwde contouren van onze Minister President en onze Kroonprins en het zou mij niet verbazen dat ons voorbestemde koning zelf onder de apparaten heeft gelegen om het defect te verhelpen. Kijk, zo doen we dat in Nederland.

Maar terwijl onze daadkrachtige leiders in de weer waren met schroefjes en nippeltjes, trokken hun onderdanen met dronken gebral door de straten van Vancouver. Volkomen op drift geslagen. Zozeer zelfs dat Mart Smeets -met zijn warme truien toch de belichaming van Hollandse gezelligheid- er zijn buik vol van heeft. Vooral de wij-vorm als Nederland goud had gewonnen, en de afstandelijke zij-vorm als dezelfde atleet de volgende dag vierde werd, ergerde hem stierlijk. Maar als Smeets al de handdoek in de ring gooit, wie hebben dan om onze trots op te poetsen? Rita Verdonk! Zij vult het gat dat Smeets achterlaat. Meer dan dat zelfs. “Smeets moet niet zeuren” aldus Rita. “Wij, van Trots op Nederland” zijn beretrots op wat onze jongens en meisjes allemaal bij elkaar hebben geschaatst.” Zo zit dat Rita, laat die azijnpissers maar orakelen en maak je sterk voor ons land van melk en honing.

Hoewel, het is niet allemaal honing wat de klok sloeg. Hollands boegbeeld Erica Terpstra lengt het aan met een behoorlijke portie wijn, getuige het interview dat ze aan Edwin Evers gaf. Toetielallie was ze. Met een naar buiten bungelde tong probeerde ze het woord gediskwalificeerd uit te spreken. Ga er maar aan staan! Resultaat: een kop-staartbotsing waarbij alle lettergrepen over elkaar schoven. Wel wist ze nog te vermelden -oh ironie- dat ze zich verheugde op de bobsleewedstrijden, niet wetende dat vacature van BOB binnenkort vrij zou komen. Haar verklaring voor dit onbezonnen optreden: oververmoeidheid. De persofficier, die de hele avond naast de slempende Terpstra had gestaan, onderstreepte plichtsgetrouw die conclusie. “Ik kon inderdaad ruiken hoe oververmoeid ze was.” Knullig.

Terug naar de ijsbaan waar Sven Kramer ons geschonden blazoen moest oppoetsen. Helaas kon de arme Sven niet vermoeden dat coach Kemkers nog tijdens de race bezig was een prachtige tekening voor hem te maken, compleet met pijlen, zonnetjes en getallen. Hij had er nog een gouden medaille onder willen tekenen, maar omdat de Fries al aan kwam stormen schreeuwde hij hem toe dat het goud binnen was. Wederom Knullig.

Dan maar de bobsleeërs, die moesten toch met hun voor twee ton verspijkerde sarcofaag potten kunnen breken. Ammehoela, je bedoelt botten kunnen breken, moet stuurman Edwin van Calker hebben gedacht en trok zich als een dief in de nacht terug. Ons land wederom in rep en roer. Inclusief oud-bobsleeër Arend Glas, die graag bovenop onze apenrots vertoeft, en die zich in de media profileert als de alfa-man die ons naar een veilige drinkplaats kan leiden. Mijn geheugen laat me wel eens in de steek, maar ik herinner mij goed dat Glas in Turijn al in heat nummer een zijn bob al fileparkerend in het eerste de beste vrije sneeuwvlak parkeerde. Die veilige drinkplaats zoeken we zelf wel Arend. Laat onverlet dat we voor de volgende Spelen op zoek moeten naar een nieuwe stuurman. Of stuurvrouw natuurlijk. En laten we er nu net een gevonden hebben in de persoon van Erica Terpstra. Met een paar flessen wijn achter de kiezen en de handen in de lucht naar beneden. Knullig? Zeker, maar wel leuk!