Koelvriescombinatie

Ieder zichzelf respecterend gezin heeft een mobiele telefoon. Tenminste dat vonden man en kids ruim vijf jaar geleden. Maar ik wilde helemaal geen mobieltje. ,,Zonde van het geld, het staat aanstellerig, en ik schaam me dood als ik word gebeld,” was mijn betoog. Nooit en te nimmer zou zo’n onding mijn huis inkomen. Zoals dat zovaak gaat in mijn gezin, kreeg ik voor moederdag een cadeau dat mijn gezinsleden eigenlijk zelf wilde hebben; Een Swing Pocketline prepaid met bijpassend tasje. Hoewel ik het een veel te duur en totaal nutteloos cadeau vond, barstte ik, als een volleerd actrice, in tranen uit.Van dankbaarheid maar ook vanwege de aanslag op de huishoudportemonnee. De eerste weken had ik geen kind aan man en kroost. Zij waren volledig verdiept in de mogelijkheden die het kleine telefoontje bood. Voorkeurnummers en pincode werden voor mij ingetoetst en beltonen, volume, datum en tijd, ingeprogrammeerd.Talloze keren probeerden ze uit te leggen hoe ik behoorde te bellen en op welke manier ik de verbinding kon verbreken.

Op een kwade zaterdagmiddag moest ik eraan geloven. Man en kinderen vonden het ineens stukken veiliger als ik met een mobieltje boodschappen ging doen. Midden op de markt werd ik opgeschrikt door het geluid van een telefoon. Mijn telefoon. Met een knalrode kop pakte ik het onding uit mijn tas en hield het vast alsof het een drol was. Stotterend prevelde ik mijn naam. Het was manlief en hij schreeuwde of ik sokken voor hem wilde kopen. Ik had het idee dat iedereen op de markt de boodschap kon horen en vermoedde dat de sokkenboer alvast een aantal bundels in een tasje stopte. Omdat ik het kreng niet uitkreeg was ik in één klap door al mijn beltegoed heen.

De tijden zijn veranderd. Hoewel ik mijn beltegoed slechts twee maal per jaar met 20 euro opwaardeer, heeft het mobieltje zijn nut bewezen. Zo hoef ik nooit meer in de rij te staan voor de campingtelefoon. En kan ik onderweg even naar huis bellen dat de aardappels alvast opgezet kunnen worden. Ook ben ik bereikbaar ‘voor het geval dat’. Man en kinderen hebben inmiddels zelf een mobieltje. Het liefst kopen ze elk jaar een nieuw exemplaar. Laatst kocht mijn oudste zo’n minidingetje die hij in zijn handpalm kan verstoppen. Zijn vingertoppen passen net op de toetsen en als hij wordt gebeld dan verandert zijn omgeving in een discotheek compleet met flikkerende lampjes. Hij kan er spelletjes op spelen, wappen, chatten, rekenen en zelfs mee bellen.

Het zakgeld van mijn jongste wordt grotendeels omgezet in beltegoed en laatst waren zijn centjes op. s‘Avonds ging hij stappen en omdat hij wilde melden wanneer hij zou thuiskomen, bood ik hem mijn mobieltje aan. Maar dan moest hij er wel voorzichtig mee doen. Hij snoof minzaam en grijnsde: ,,Mam, je denkt toch niet dat ik met een koelvriescombinatie uit honderd jaar voor Christus ga lopen. Ik zou me doodschamen.”

En daar snap ik nu helemaal niks van. Wat mankeert er aan mijn mobieltje? Oké, hij is misschien wat uit de kluiten gewassen. Maar vanwege het formaat kan ik hem altijd vinden. De toetsen zijn makkelijk in te drukken en ik kan zonder bril lezen wat er op het scherm staat. Bovendien hoef ik niet bang te zijn dat ie wordt gejat. Een koelvriescombinatie? Nou en!