Koem-baa-jaa

In de auto zit ik met mijn compagnon, de vrijeradicaal Ab, in een verhitte discussie over een bericht op de radio. Het ging over een voetballer die niet helemaal topfit is en daarom niet mee kan spelen.
‘Tien miljoen per jaar,’ briest Ab. ’En dan hoeft hij goddomme niet te werken omdat z’n knie een beetje zeer doet. Ik heb aambeien zo groot als druiven die uit m’n bilnaad steken, maar ik kan gewoon elke dag werken. Zie ik nou iets over het hoofd, of hoe zit het?’
‘Dat zou best eens kunnen,’ antwoord ik. Dan worden wij tot stoppen gedwongen door een smeris. Ik ken hem wel. Brigadier Dorman. Wij zaten samen nog op school toen ik hem een klap voor z’n bek gaf omdat hij een kat een trap gaf.

Ik doe mijn raampje open.
’Ach, kijk wie wij hier hebben. De succesvolle privédetective Schilder geflankeerd door de volle neef van Bokito. Gordeltje vergeten heren? Dat wordt bloeden.’
‘Ik dacht dat kakkerlakken alleen in de tropen voorkwamen. Hoe heb jij dat kunnen overleven, bietekop?’, zegt Ab.
‘Dat wordt dan 50 euro extra, gentlemen. Belediging van een ambtenaar enz. Mag ik even het rijbewijs van de heer Schilder aanschouwen?’
Ik geef hem mijn rijbewijs en hij bestudeert het overdreven.’Je adres, Schilder?’
‘Pegasusstraat 43.’
‘Postcode?’
‘Geen idee, ik woon er net. Moet ik nog uit mijn hoofd leren.’
‘Jammer. Dat wordt dan 70 extra voor het weigeren van relevante info aan een overheidsdienaar.’
‘Dan moeten ze die postcode maar op dat rijbewijs zetten,lullo.’
‘Zie je hoe de geldstromen zich ontwikkelen na zo’n klein gesprekje? Weer 150 erbij voor een belediging.’
‘Hee druiloor,op hoeveel zitten we nou?,’ vraagt Ab
‘Eh..effe tellen heren. De teller staat op 350 euro.’
‘Als ik jou nou privé 200 euro geef, zijn wij dan klaar?’

Dorman denkt na.
’Kun je twee keer van naar de hoeren,’ moedigt Ab hem aan.
‘Oké,’ besluit hij met een rooie kop.’Voor 250 doe ik het.’
‘Scheur dan wel effe die bonnetjes door,’ zegt Ab.
Dorman scheurt ze stuk en ik geef hem 250 pegels. Daarna weet Dorman niet hoe snel hij weg moet komen.
Ik kijk naar Ab. Hij lacht.

Twee uur later zitten wij bij de commissaris op het bureau en even later komt brigadier Dorman binnen.
‘Ha die Dorman,’ begroet de commissaris hem hartelijk. ‘Luister eens wat de heren hier hebben opgenomen? Let vooral op de goede kwaliteit en het totaal ontbreken van ruis.’
Ab drukt op de startknop van zijn dictafoon: ‘Oké, voor 250 doe ik het…,’ klinkt Dorman’s stem door de ruimte.’Scheur dan wel effe die bonnetjes door,’ horen wij Ab’s stem zeggen.
Ab en ik staan op en lopen naar de deur. ‘Het was ons een genoegen heren,’ zeg ik lachend naar Dorman die er bij staat als een leeg gelopen paardedrol.

‘Jij was toch dikke maatjes met Dorman, vroeger op school?,’ vraagt Ab in de auto.
‘Absoluut! Als dit achter de rug is gaan we misschien wel een keer kamperen of zo. Om het kampvuur zitten en koem-baa-jaa zingen…’