Een jaar is het nu geleden dat ik mijn stadsappartementje inruilde voor een
woonst-mét-lief-en-kind ergens in een klein dorpje, vele kilometers verderop.
Het is hier rustiger, de mensen zijn gemoedelijker, overal zijn er bossen, de zon lijkt hier altijd te schijnen, de landelijke geur komt je overal tegemoet. Heerlijk idyllisch.
Met andere woorden, het is affreus! Ja, aanvankelijk was het een verademing zoveel bossen met van die allerschattigste
eekhoorntjes en konijntjes in de buurt te hebben, om uit die volgens velen dreigende, vervuilde, met crimineeltjes gevulde stedelijkheid te zijn.
Tientallen kilometers verderop gaan wonen, je als het ware van de buitenwereld laten afsnijden,
voor liefde doen we veel.
Lang leve al die boompjes, eendjes en lieve, de hele dag glimlachende mensjes!
Zou je ze niet gewoon doodknuffelen van affectie, die konijntjes aan je hart drukken tot ze gloeiend rood en vervolgens paars zouden aanlopen van al je hartelijkheid, die eekhoorntjes uitnodigen op een barbecue en meteen hun saté-vaardigheid testen?
Al die duffe, lusteloze, met open ogen in slaaptoestand verkerende boertjes even wakker
prikken met hun eigen landbouwwerktuigen, pikdorsmachines, ploegen, harken of hoe ze die werktuigen Gods ook mogen noemen?
(Ik bezweer het jullie, als er één van die boerinnen straks wéér vraagt hoe het met mijn zoontje is of over het lekkere weertje begint, plant ik de steel van zo’n ding regelrecht in haar **** (zelfcensuur))
Dat ze geen museum hebben (behalve dat van ‘De geschiedenis van de klomp’);
geen arthousebioscoop; geen degelijke treinverbinding, geen boekenhandels die iets anders dan de laatste van Pieter Aspe verkopen; geen exotisch restaurantje (tenzij je doelt op de vleeswaren van onbekende origine die men in frituur Jan in de gehaktballen draait); dat je er met moeite je favoriete blad kan vinden ; dat ze mensen die zo nu en dan naar ‘de grote stad’ gaan decadent en snobistisch vinden;, dat ze hier niet over emoties praten maar een taart bakken wanneer ze iemand graag mogen, dat ze hier wél elke dag op het land werken maar niét weten wat een nagelborsteltje is, dat nam ik er allemaal voor lief bij.
Het begon is fout beginnen lopen toen de zomer aanbrak en de tijd niet alleen hiér stille bleef staan, maar ook in de rest van het land. Toen ik hier niet meer even kon vluchten om ergens anders verlichting te vinden.
Overal waar ik kom, lijkt het nu op de hel die ik tegenwoordig mijn thuis noem. De kranten zijn dunner; de televisieprogramma’s nog nonsensicaler dan anders; mijn favoriete blad is ‘met vakantie’, en om alles compleet te maken, is de kok van m’n favoriete Marokkaans restaurantje (100km verderop uiteraard) óók met vakantie.
Geen tajines dus, maar broodje kroket!
(Ik vraag me nog steeds af van welk dier dat oor dat ik erin aantrof, afkomstig is. Het had de vorm van een varkensoor, en de vrouw van de uitbater is al meer dan een week vermist, dus…)
En dan durven m’n buren me vreemd aan te kijken als ik na een hele werkweek vol onzin plots weer last krijg van m’n ‘aandoening’.
Toegegeven, mijn verbale diarree zal vast geen pretje zijn voor anderen, maar stinken doet het tenminste niét…
(*Noot voor de gevoelige lezer:
-Geen enkele boer of knaagdier werd gekrenkt tijdens het schrijven van deze column.
-De auteur heeft geen afkeer van boeren, dieren en landelijkheid, dit alles werd
uitvergroot ten behoeve van de column.
-De auteur respecteert de non-discriminatiewet, en onderschrijft de ‘Elke boer op z’n eigen veld-actie’ dus niét.
-De auteur kan niet aansprakelijk gesteld worden voor eventuele foute interpretaties.)
8 reacties
Raindog · 24 augustus 2004 op 12:53
De vele noten, duiden die mogelijkerwijs op een op voorhand aangenomen – logisch – vooroordeel waardoor de auteur zich misschien schuldig maakt aan alles waarvan zij het platteland, zij het met omwegen, beticht?
De etiquette van het platteland; mijn medeleven heb je, stadsmens dat je d’r bent. Veel succes met ‘voortploegen’, geef het nog wat tijd en ik beloof je dat, mocht je ooit nog eens weer in de stad belanden, je dan terug zult verlangen naar dampende taarten van plotsklaps door achterdeuren verschijnende buurvrouwen ;-).
Mosje · 24 augustus 2004 op 15:49
Leuke column, beetje jammer dat je die voetnoten schreef. Die ontkrachten je stukje.
Columns zijn juist om te overdrijven, te ironiseren, dingen uit te vergroten. Je moet dat niet onderuit halen door aan het einde te vermelden dat je dat allemaal niet zo bedoelde.
ignatius · 24 augustus 2004 op 19:40
T.a.v. de voetnoten sluit ik me bij de vorige sprekers aan.
[quote]geen arthousebioscoop[/quote]
Daar worden toch alleen maar films gedraaid waar drie man en een paardekop naar komen kijken? Dan zit je op het platteland toch prima!
Nee, inderdaad, wij hebben geen marokkaanse restaurantjes;zelfs geen marokkanen 😉
Louise · 24 augustus 2004 op 20:50
Wel heel apart, deze column. In het begin was ik even geneigd ermee te stoppen, maar uit het niets kwam ineens een wel heel verrassende ommezwaai van 180 graden.
Leuk!
Inderdaad heel jammer van de voetnoten. Uitleg achteraf is altijd overbodig.
sally · 24 augustus 2004 op 21:12
Na je aandoenlijke column T O.M.A
Weet ik dat je minder hard bent dan je in deze column doet over komen.
Ik denk dat je nu aan een T.I.O.P lijdt
Tijdelijke Irritatie Over Platteland.
En dat mag wat mij betreft.
Ik zou zelf voor geen goud in een grote stad wonen.
Hopen voor je dat het snel went.
Ik hoop dat je je hart op deze wijze blijft luchten.
Het levert mooie columns op.
Veel liefs Sally
Anima · 24 augustus 2004 op 21:50
Ja Raindog, dat is het inderdaad, mensen ‘communiceren’ hier minder, dus ben ik nog meer dan anders geneigd te verklaren en te nuanceren.
Achteraf bekeken hebben jullie gelijk, de noten waren enigzins grappend bedoeld, ter verontschuldiging, maar zijn overbodig.
Juist Sally, ik ben eigenlijk geen ‘harde’, maar een watje dat af en toe een grote mond opzet, al dan niet door irritatie.
En o ja, als de buurvrouw hier ooit echt onaangekondigd met een taart in m’n keuken staat, dan kunnen jullie op een ‘fijne column’ rekenen 😀
Groeten,
Anima.
Kees Schilder · 24 augustus 2004 op 23:56
Goeie column. Vind wel dat Mosje gelijk heeft
Ma3anne · 25 augustus 2004 op 09:36
Rust en stilte; je moet ermee overweg kunnen als je het niet gewend bent.
Leuk geschreven.
De voetnoten heb ik niet gelezen. 😉