Komkommertijd

Een jaar is het nu geleden dat ik mijn stadsappartementje inruilde voor een
woonst-mét-lief-en-kind ergens in een klein dorpje, vele kilometers verderop.
Het is hier rustiger, de mensen zijn gemoedelijker, overal zijn er bossen, de zon lijkt hier altijd te schijnen, de landelijke geur komt je overal tegemoet. Heerlijk idyllisch.
Met andere woorden, het is affreus! Ja, aanvankelijk was het een verademing zoveel bossen met van die allerschattigste
eekhoorntjes en konijntjes in de buurt te hebben, om uit die volgens velen dreigende, vervuilde, met crimineeltjes gevulde stedelijkheid te zijn.
Tientallen kilometers verderop gaan wonen, je als het ware van de buitenwereld laten afsnijden,
voor liefde doen we veel.

Lang leve al die boompjes, eendjes en lieve, de hele dag glimlachende mensjes!
Zou je ze niet gewoon doodknuffelen van affectie, die konijntjes aan je hart drukken tot ze gloeiend rood en vervolgens paars zouden aanlopen van al je hartelijkheid, die eekhoorntjes uitnodigen op een barbecue en meteen hun saté-vaardigheid testen?

Al die duffe, lusteloze, met open ogen in slaaptoestand verkerende boertjes even wakker
prikken met hun eigen landbouwwerktuigen, pikdorsmachines, ploegen, harken of hoe ze die werktuigen Gods ook mogen noemen?
(Ik bezweer het jullie, als er één van die boerinnen straks wéér vraagt hoe het met mijn zoontje is of over het lekkere weertje begint, plant ik de steel van zo’n ding regelrecht in haar **** (zelfcensuur))

Dat ze geen museum hebben (behalve dat van ‘De geschiedenis van de klomp’);
geen arthousebioscoop; geen degelijke treinverbinding, geen boekenhandels die iets anders dan de laatste van Pieter Aspe verkopen; geen exotisch restaurantje (tenzij je doelt op de vleeswaren van onbekende origine die men in frituur Jan in de gehaktballen draait); dat je er met moeite je favoriete blad kan vinden ; dat ze mensen die zo nu en dan naar ‘de grote stad’ gaan decadent en snobistisch vinden;, dat ze hier niet over emoties praten maar een taart bakken wanneer ze iemand graag mogen, dat ze hier wél elke dag op het land werken maar niét weten wat een nagelborsteltje is, dat nam ik er allemaal voor lief bij.

Het begon is fout beginnen lopen toen de zomer aanbrak en de tijd niet alleen hiér stille bleef staan, maar ook in de rest van het land. Toen ik hier niet meer even kon vluchten om ergens anders verlichting te vinden.

Overal waar ik kom, lijkt het nu op de hel die ik tegenwoordig mijn thuis noem. De kranten zijn dunner; de televisieprogramma’s nog nonsensicaler dan anders; mijn favoriete blad is ‘met vakantie’, en om alles compleet te maken, is de kok van m’n favoriete Marokkaans restaurantje (100km verderop uiteraard) óók met vakantie.
Geen tajines dus, maar broodje kroket!
(Ik vraag me nog steeds af van welk dier dat oor dat ik erin aantrof, afkomstig is. Het had de vorm van een varkensoor, en de vrouw van de uitbater is al meer dan een week vermist, dus…)

En dan durven m’n buren me vreemd aan te kijken als ik na een hele werkweek vol onzin plots weer last krijg van m’n ‘aandoening’.
Toegegeven, mijn verbale diarree zal vast geen pretje zijn voor anderen, maar stinken doet het tenminste niét…

(*Noot voor de gevoelige lezer:
-Geen enkele boer of knaagdier werd gekrenkt tijdens het schrijven van deze column.
-De auteur heeft geen afkeer van boeren, dieren en landelijkheid, dit alles werd
uitvergroot ten behoeve van de column.
-De auteur respecteert de non-discriminatiewet, en onderschrijft de ‘Elke boer op z’n eigen veld-actie’ dus niét.
-De auteur kan niet aansprakelijk gesteld worden voor eventuele foute interpretaties.)