Koude Oorlog

Ik sta er om bekend dat ik een heel aardige boeddistische man ben voor iedereen.
Totdat je me begint aan te vallen. Dan krijg je hem tien keer zo hard terug en dat ga ik dan mijn hele leven met je doen, todat je bent gestopt met aanvallen.

En op dit  moment word ik aangevallen vanuit meerdere hoeken.
Vooral vanuit de hoek van mijn schoonmoeder.
Sinds kerst is er een kleine fittie ontstaan tussen haar en mij.
Ze komt voor de buitenwereld over als een aardig persoon.
Zit je in nood, zie je het leven niet meer zitten, sta je met een kapotte auto.
Mijn schoonmoeder zou je zo helpen, echt waar.
Tenminste, dat zegt haar imago en ik pas daar niet in.

Regelmatig wordt mij gevraagd, vanuit mijn moeder en anderen die dichtbij mij staan om af en toe wat minder hard te zijn en wat aardiger over te komen.
Ik hou gewoon van een beetje rumoer in het leven.
Daar waar bijvoorbeeld Robert Jensen zijn vak van heeft gemaakt.

Ik kan dat gewoon niet, aardiger overkomen, als je een achterbaks karakter hebt, zoals mijn schoonmoeder.
Al meerdere malen heb ik haar gewaarschuwd en nu is de bom gebarsten.
Ze is bang voor de confrontatie. Ze loopt dan weg. Een schande!

Mijn schoonmoeder is een zure, talentloze vrouw die jou alleen aardig vindt als jij doet wat zij wilt.
Krijgt ze haar zin niet, of doe je niet wat zij zegt, dan word je uit haar leven verbannen en wil ze je niet meer zien.
Zolang je doet wat ze zegt en wat zij wilt, dan ben je haar vriend(in)

Ik had al geen zin in kerstavond.
Mijn vrouw had besloten dat we daar zouden blijven slapen, iets wat ik al niet zag zitten, maar uit liefde voor mijn vrouw heb ik het gedaan.
Naarmate de avond vorderde, onze dochter in bed lag en niet kon slapen, besloot mijn schoonmoeder dat ze maar uit bed gehaald moest worden, terwijl wij, als ouders van ons kind, besloten van niet.
Ze blijft dan net zo lang doorgaan met pushen, totdat mijn vrouw overstag ging.
Haar ouderlijk gezag word hiermee overruled en dan ontploft er iets in mij.

Ik wilde de dag erna na het kerstdiner en de koffie naar huis.
Ik was er klaar mee.
Dat pikte mevrouw niet, want die had het liefst gewild dat we de hele avond en nacht zouden blijven. Ze maakte daarop een opmerking naar mijn vrouw, over mij en dat was niet voor het eerst.
Altijd hield ik redelijk mijn mond, maar nu was het klaar.
Iets in mij ontplofte, het was tijd om terug te slaan en dat doe ik nu ook, keer op keer.

Zolang ze iets over andere mensen zegt interesseert me dat geen reet.
Maar zolang ze tegen mij en over mij los gaat…
Het is een soort levenslange Jihad die ik tegen dat soort mensen voer en het zal niet meer stoppen.

Als iemand een mierzoet imago heeft, zoals mijn schoonmoeder, dan is dat oké.
Dat mag.
Aan een imago kun je niet echt iets doen.
Maar als je niet de verantwoording neemt voor wat je zegt dan is dat lafheid en dat is in mijn ogen nog veel erger.

Zo zie je maar weer: Het valt niet altijd mee om te weten wie iemand precies is.

Neem daarom het leven niet al te serieus, je overleeft het toch niet.