Kruisbestuiving

In een wereld waarin de maatschappij erg aan trend onderhevig lijkt te zijn, wordt het mij soms zwaar te moede. Nu is het weer hip om de burka van alle kanten aan te vallen. Hoeveel burka’s hebben we in Nederland rondlopen? Is het gerechtvaardigd dat de politiek, scholen en de Nederlandse opinie zich allemaal buigen over de burka en de kwalijke gevolgen van het dragen ervan? Is dat equivalent aan gemakkelijk scoren over de ruggen van hen die niet goed zichtbaar zijn in wijde gewaden? Cultuurverschillen. Er zijn misschien maar weinig mensen die een stukje geschiedenis kennen van de wijk Harlem in New York. Ooit was dit een gegoede wijk, met blanke keurige WASPs, in blanke keurige huisjes. Tot de Joden kwamen. Weg waren de WASPs, binnen kwamen de Joden, jarenlang uiterst tevreden met hun mooie nieuwe buurt. Tot de Italianen kwamen. Een beetje Jood wilde natuurlijk echt niet met die gore spaghettivreters in een buurt wonen. Weg waren de Joden, binnen waren de Italianen. Tot de negers kwamen. De Italianen werden heuse zwartkijkers van die donkerhuidige medemensen en maakten dat ze wegkwamen, voor ze besmet zouden worden. Weg waren de Italianen, binnen de verarmde Afro-Americans. Het getto kon een aanvang vinden. Binnen enkele decennia verwerd een buurt door vooroordelen tot een plek waar je inmiddels niet meer veilig lopen kunt.

Hoe simpel en hoe toepasbaar. Welk land kent geen xenofobie? Zijn er niet altijd al problemen geweest op het moment dat er vreemd bloed het eigen land binnenkomt? Wordt mijn neefje hier niet spleetoog genoemd en in het land van zijn moeder [i]falang[/i], wat ook neerkomt op een begrip van kleurbepaling, iets als “die witte”?

Hoe lang zal het gaan duren voordat het lintje van Neerlands eerste getto doorgeknipt wordt door Beatrix vanuit een gepantserde terreinwagen?

Maar toch…. Ik zit elke dag in de bus met Romeo en Julia. Romeo is een beetje van het type Ferry. Een rouwdouwer met een voorliefde voor tanktops, gouden kettingen, leren jacks en een oorbel uitdagend bungelend aan een oor. Julia is meer van het type Zohra. Een pittige dame met een grote mond en een zo mogelijk nog grotere hoofddoek als omlijsting om haar gezicht.

Ferry en Zohra zit het niet mee. De oudere vriendin van Zohra houdt Zohra met argusogen in de gaten. Als Ferry te dichtbij komt zitten, trekt zij Zohra omhoog en sleurt haar zo ongeveer naar een andere stoel, intussen in druk Arabisch ofzo tegen Zohra aanscheldend.

Heel soms hebben mijn busvrienden Romeo en Julia echter een balkonmoment, zomaar op een gewone ochtend in een gewone bus op een gewoon industrieterrein van een heel gewone stad. De twee multiculturele duifjes zitten dan – ongestoord door chaperonnes – been aan been te praten in de universele taal van de liefde. Eigenlijk kunnen ze niet eens van elkaar afblijven.

Dan weet je weer dat het, ondanks alle inspanningen van alle kanten, onvermijdelijk zal zijn. Dat al zullen er getto’s vormen, al zullen mensen al hun energie er insteken om, al dan niet door religieuze motieven ingegeven, te vrezen, te haten, te scheiden en te categoriseren, er aan de andere zijde van het spectrum altijd Romeo’s en Julia’s zullen blijven bestaan. Of Zohra’s en Ferry’s. Er zullen steeds meer mengkindjes komen met de toekomst in hun genen. De heersende kleur zal uiteindelijk, al duurt het nog een paar eeuwen, een mooie tint van lichte chocolade zijn, al dan niet versierd met hoofddoek. Dat er tegen die tijd wel weer een andere hiërarchie wordt aangebracht om te bepalen welk mens van de betere soort is, doet uiteindelijk maar weinig af aan het feit dat alle zogenaamde hot topics van nu zullen verdwijnen in een zee van zich kruislings voortplantende mensen, die zich weinig aantrekken van terreurdreiging of terreurbelofte, zolang hun lief maar op hen wacht in de bus.