Kuala Lumpur/ Australie deel 1

Eindelijk, een teken van leven…. Dat is wat ik na een vliegreis van 10 uur ook dacht. Mijn benen konden ineens weer wel bewegen, alleen mijn hoofd knikkebolde (is dat een goed Nederlands woord?) en Martine kon met recht zeggen dat ze Jet-Legs had. Ikzelf had een behoorlijke Jet-third-Leg. Voor de (on)bekende: De-Wie-zijn-Sjef-en-Martine-update: Martine is een veel te sportieve dame (voor Jeff) van bijna 30, slik. Ze heeft een no-nonsone attitude en Sjef duidelijk niet. Wanneer Sjef weer eens te veel jammert en klaagt, loopt mevrouwtje Pronk alweer 20 meter verderop te fotograferen. Sjef is bijna, maar dan echt bijna 25 en gaat voor het eerst in zijn leven zijn verjaardag in de zon vieren. 17 december, hebben jullie hem allemaal opgeschreven?! Vervelende eigenschap van Martine, ze plast nogal veel, gelukkig wel op de wc. Ze is ook nogal snel geirriteerd. Gelukkg vrolijkt Sjef haar dan weer op, hoopt hij, echter werkt dit vaak averechts. Positieve eigenschappen: Grappig en..dat was het. Sjef’s vervelende eigenschap (voor Martine en vast ook voor vele anderen), ik ben nogal traag en zeuren schijn ik ook goed te kunnen, al heb ik op dit moment gewoon ECHT last van mijn voet!! Voor beide hoofdpersonen geldt gelukkig dat ze allebei even slecht georganiseerd zijn, alle pogingen om structuur ergens aan te brengen mislukken elke keer jammerlijk.

Waar waren we….we hebben dus 10 uur gevlogen. 10 uur vliegen? Dan zit je toch nog niet in Australie? Dat klopt. Eerst hebben we nog even wat aapjes bekeken in Kuala Lumpur en nee dat is niet racistisch bedoeld. Er waren echt aapjes. Voor het zover was moesten we eerst nog even vervoerd worden van het vliegveld naar ons hotel. We hadden 3 opties. Eigenlijk 4, maar 150 km lopen kan je niet echt als een serieuze overweging zien, dachten wij zo. De resterende opties waren; taxi, bus of de trein. Taxi was waarschijnlijk het meest comfortabel en praktisch, vanwege de plek van het afzetten voor het hotel. De trein was het snelst. En de bus was het goedkoopst…..dus toch maar de bus.

Uit de boeken hadden we gelezen dat er ongeveer 45 minuten voor dat ritje stond. De maandagochtend spits deed er nog anderhalf uur bij, gezellig, no stress, vakantie. De wegen in Kuala Lumpur zijn raar. Raar? Ja, raar. Echt een logica zit er niet in. Wij hadden als aanknopingspunt de KL Tower en de Petrona Towers. De ene minuut zagen we ze dichtbij komen en een minuut later reden we er weer van weg. Natuurlijk wisten we voor ruim 5 % dat we goed reden en assertief als we waren hoopten we dat de buschauffeur ons niet was vergeten en ons gewoon waarshuwden als we er waren. Oeps, wat …wat doet hij nou….de busschauffeur stopt iedereen stapt uit…..eindhalte?! uhm…ok…..nu moeten we naar een ander busje…ook dat duurt ..uhm…lang…en voor ons gevoel rijden we weer langs een paar plekken die we eerder gezien hebben. Naar de KL Tower…weg van de KL Tower…naar de KL Tower…ons gevoel gaat van..jippie….huh….nee….jawel…toch niet….een klein gebedje dan….

Al met al komen toch op de plaats van bestemming aan. Zij het met een behoorlijk vertraging. Ik hoor jullie denken: vertraging op vakantie? Tja, met een dame aan je zij die de hele vakantie al vol ge-scheduled heeft is er nog maar weinig vakantie aan, want ..jawel…er moet nou eenmaal veel gedaan worden. Dat is ook wel een beetje waar natuurlijk.

Gelukkig kon er even gedoucht worden. Onze mening was dat niet iedereen dat had gedaan die onze kamer hiervoor hadden bezocht. Het rook namelijk heerlijk naar pis. Menig pisvinger zou zich hier thuisgevoeld moeten hebben. Laten wij maar het goede voorbeeld geven dan, zodat we ook weer fris in …..de bus konden stappen richting de Batu Caves. Eerst nog even eten bij het typische Maleisisch Eethuis. Daar staat die gele M toch voor?!

Eenmaal op krachten gekomen door het vezelrijke menu, konden we weer verder. De bus moest nog even gezocht worden. Deze rit zou op papier 45 minuten duren, maar…je raad het al. In Kuala Lumpur is het gewoon ALTIJD spits! Dus weer ruim 1,5 uur en 5 tukjes later kwamen we aan bij de Caves. Na een fles water gekocht te hebben konden we de honderden treden van de trap betreden. Gelukkig werden we de toch vergezeld door aapjes. Natuurlijk vond een aapje het nodig om mijn net gekochte fles water af te pakken, ik word ook door echt iedereen gepest, mijn geloof in een goede wereld is nu dus ook definitief over. Met gevaar voor eigen leven probeerde ik mijn fles vast te houden, maar die kl**tzak beet fijn even twee gaatjes in mijn fles. Ik vond het beest al een beetje lijken op zo een uit een horror film. Als hij naast Chucky op de bank had gezeten had hij het waarschijnlijk nog van hem gewonnen. De fles kon als overleden worden beschouwd en de apen waren de winnaars. Als prijs kregen ze de fles, want een vaag apen-virus oplopen (kom maar op met de apen grappen iedereen) hadden we nog niet zoveel zin in (misschien na de vakantie wel). Al lopend op de trap werden de hele tijd in de gaten gehouden door de apen, reden te meer om maar snel door te lopen…..ik wil Chucky terug……..

De terugreis met de bus ging iets voorspoediger. Toen we weer in China-Town aankwamen (die Chinezen zitten ook werkelijk overal) was er een gezellige avondmarkt aan de gang. Van nep-broek liepen we naar nep-shirt, van kinderarbeid-schoen naar kinderarbeid-voetbal. Best triest kinderarbeid. Dagenlang werken ze voor 1 Dollar, maar eigenlijk vind ik het dan nog zieliger dat als ze het dan toch gemaakt hebben het niet gekocht mag worden door toeristen en anderen. Dan hebben ze het dus helemaal voor niets gemaakt….met deze filosofische gedachte ga ik maar eens lekker slapen…..morgen weer vroeg op…maar dat is logisch.

Dag 2 in Kuala Lumpur deed weer veel van onze voeten vragen. We begonnen goed, althans Martine begon goed. Heel handig waren die kleine slootjes om de rugtas op slot te doen. Ook heel handig dat je na een ruim een uur er achter komt dat je de verkeerde sleutels bij je hebt. Leuk dat je in die bloedhitte terug moet lopen naar je hotel.

Na de juiste sleutels gepakt te hebben en na vele omwegen kwamen we aan bij the Central Market. Martine is officieel een kitscherige prullaria liefhebster, maar van de kitscherige souvenir prullaria houdt ze dan weer niet en ik vond juist wel weer grappig om zoiets aan te schaffen (al was het alleen maar om haar te pesten). Toen ze even naar de wc was greep ik snel mijn kans, helaas kwam ze net terug toen ik in de afding-fase zat. Het was ook meer een test-afding-fase, want zo graag wilde ik het ding toch niet. Na wat zeuren en weglopen ging mijn ‘potentiele aankoop’ van 12 naar 4 MAR (Malaysian Ringit) = van 2,51 naar 1 Euro. De test-afding was geslaagd, maar de behoefte om het afschuwelijke (Martine’s woorden) te kopen was al wat minde geworden.

De KL-Tower, de Euromast maar dan groter, was het volgende wat er op het
‘Things- to-do-lijstje van Martine stond….dat bewaar ik wel voor deel 2.