Kuala Lumpur/ Australie deel 2

We waren gebleven bij de KL-Tower geloof ik. De tijd dat jullie op een vervolg hebben moeten wachten was bijna net zo lang als we er over gedaan hebben om er te komen. Een toren vinden is niet zo moeilijk natuurlijk, alleen de juiste weg er na toe staat (vinden wij) niet zo goed op de kaart. Eenmaal aangekomen moest er natuurlijk eerst gebruik gemaakt worden van de WC, door Martine! Daarna stapte we de lift in en konden we tientallen etages later genieten van een 360° uitzicht van Kuala Lumpur. Dat was al dat lopen toch wel waard. Helemaal toen we op de begane grond nog even een lekkere wafel tot ons namen. Alleen dat was voor mij natuurlijk al genoeg geweest.

De zon ging langzaam onder. Dit was het teken om onze loopvoeten weer aan te zetten. Op weg naar de Petrona Twin Towers, want deze moesten uiteraard ook nog even poseren voor het foto-geweld van Martine. Dat we de Towers niet meteen konden vinden, lijkt me overbodig om te zeggen. We waren nog wel op tijd om nog even rond te neuzen in de
KL-City Center, KLCC (is een grote overdekte shopping center). Zoals de gids in de KL-Tower zei, zijn de inwoners van KL zijn echte ‘shoppers’. Wat jullie met deze informatie moeten weten ik niet, maar ik vond het net als die gids waarschijnlijk een leuk feitje. Niet nuttig, maar wel leuk.

In de KLCC kon ook weer lekker gegeten worden voor weinig, dus waarom zouden we dat dan niet doen. Ons geld is voornamelijk opgegaan aan eten, besef ik nu ik dit opschrijf……maar ach..bij de eerste levensbehoeften hoort toch ook ijs?! Met volle buikjes liepen we de KLCC uit om vervolgens van de buren, (want de Petrona Towers stonden er naast) wat kiekjes te nemen. Rondom de Petrona’s zag alles er mooi verzorgd uit; gras, palmbomen, vijver, fontein, bankjes, zwembad, parkje. Wat Martine vastlegde op haar high-tech digitale spiegelreflexcamera, liet ik bewegend vast leggen met de high-tech videocamera. Echt veel beweging was er niet in te krijgen, in die gebouwen. Gelukkig viel het door onze bagage niet op dat we van die vervloekte toeristen waren.

De terugweg diende er gezocht te worden naar een station. Voor ons gevoel liepen we weer eens verkeerd. Martine wilde het al opgeven, maar ik natuurlijk niet, doorzetter die ik ben! Even vragen dan maar. Volgens de meneer is het voor ons. En zie, het doorzetten wordt beloont! De monorail stond te popelen om ons te mogen vervoeren en onze beentjes stonden duidelijk niet meer te popelen om te popelen.

Laat in de avond gingen we nog naarstig op zoek naar een warme hap. Onze favoriete eettent (nee, deze keer echt niet M) was helaas al dicht. Bij elke andere tent werd er, leek wel, spontaan ineens alles snel opgeruimd en schoongemaakt om te laten zien dat ze gingen sluiten. De eettentjes om de hoek wilden ons wel heel graag van dienst zijn en geef ze eens ongelijk. Voor 2 euro konden we mooi onze buikjes weer rond eten.

Helaas is het dan toch weer laat eer we slapen. De volgende morgen moesten we weer vroeg op en helaas was dat dan weer ook weer iets later dan gepland. Snel een power-koekje en een ontbijtkoekje naar binnenwerken en wegwezen. De Petrona towers stonden op het programma. De towers in is gratis, maar je moet je wel op tijd aanmelden, want er zijn beperkte ‘plaatsen’ . we stonden rond 9.30 in de rij en we hadden de tour van 12.15 kunnen vastleggen. Dus moesten we behoorlijk wat tijd doden. Dat vind ik altijd vervelend. Ik hou er niet van om dingen te doden. Vind ik zo zinloos. Natuurlijk gebruikte de fotojunk de tijd om nog tientallen foto’s te maken. Ik kon nog even een tukje doen op een bankje voor de Petrona Towers, maar niet voor lang. “No Sleeping” zei een Maleisch in uniform. Dan schik je toch wel een beetje. Ik zag men al de doodstraf eisen tegen me. Ik mocht dus niet slapen daar. Dan maar zonnen met mijn ogen dicht….

Martine had in het parkje een soort kinderzwembadje gevonden. Dat kwam mooi uit, want lang hoefden we niet na te denken. Onze schoenen gingen uit en onze zere voetjes konden even genieten van het lekkere water.

Na op krachten te zijn gekomen moest er natuurlijk een hapje gegeten worden, om daarna vervolgens haastig naar de Pertrona Towers te lopen. Zelfs al je dus uren over hebt, moet je op het laatste moment opschieten…althans wij!

Net op tijd aangekomen mochten we mee naar boven en konden we 10 minuten genieten van ons twee mooie uitzicht op Kuala Lumpur.

Na de voorlopig laatse plaatjes geschoten te hebben liepen we de KLCC weer in om alles op cd te laten branden. Nadat dit gedaan was, keek de nieuwsgierige medewerkster nog even of het gelukt was. Ze klikte wat willekeurig foto’s aan, gelukkig kwamen er elke keer ‘nette’ foto’s te voorschijn. Gelukkig hadden we de porno-kiekjes handmatig reeds verwijderd.

Nadat alles dus gelukt was hebben we ons treintje weer opgezocht en gingen we terug naar China-Town om nog wat laatste inkoopjes te doen. Helaas waren er geen inkoopjes, helaas was er wel regen. Veel regen. Even kregen we een flashback naar afgelopen jaar. Sydney bezorgde ons toen de eerste een laatste regen van de vakantie toen we naar het vliegveld moesten. Deze keer was het iets meer dan regen het was een heerlijke verse Moesson.

De klok tikte weg, want over een ruim een uur zouden wij door dat weer, lopend naar het treinstation moeten. Helaas hielp HIJ niet mee en voor de zoveelste verpest HIJ het dus voor zochzelf. Het is namelijk lastig geloven als HIJ er zo een bende van maakt. Het was naast het feit dat het regende ook nog gewoon ruim 25 graden. Warme regen en zweet is nou niet echt een lekker combi om naast je te hebben te zitten in het vliegtuig. Ik had dan ook medelijden met mijn buurman.

Op naar Sydney dus…..