Kwajongensstreken

Hopelijk gaat er iets branden als ik zeg Bedir en Uden. Geen molotovcocktail voor de verandering, maar een waarschuwingslampje ergens boven in uw grijze massa misschien. Vorige week is de landelijke actieweek tegen racisme en intolerantie van start gegaan. Vandaag lees ik dat de islamitische basisschool Bedir in Uden opnieuw doelwit is geworden van brandstichting. Dat er een noodzaak is een dergelijke actie op touw te zetten, lijkt inmiddels bewezen. Hoewel afgelopen november duizenden mensen in een stille tocht de straat op zijn gegaan, was er volgens de politie geen sprake van racisme maar een ‘kwajongensstreek’. Tegenwoordig noemt men aanslagen op gebedshuizen incidenten en brandstichtingen gewoon kattekwaad en de daders zijn onschuldige (minderjarige)jongens. Waar gaat het toch naar toe met deze samenleving vraag je weleens af. We krijgen verontrustende signalen uit de samenleving, de honden blaffen maar de karavaan met blinden trekt verder. Houdt men in Uden deze keer wel rekening met een aanslag? Het kan toch niet zo zijn dat men de ogen sluit voor agressie tegen moslims in onze samenleving. Laten we waken voor de gevaren van extreem-rechts. De onthullende uitzending van ‘Zembla’ op 3 maart jl. over White Power in Uden heeft de ogen misschien geopend. Het is toch geen toeval dat er voor de tweede keer brand is gesticht, ditmaal in het noodgebouw van Bedir. De schade is gelukkig beperkt gebleven tot twee stoelen en een brandvlek, maar de brandstichting is op zichzelf alarmerend.

In een sfeer van verharding en intolerantie kunnen de heren van Whitepower en Nieuw-Rechts van alles doen en laten, omdat hun racistische misdragingen worden genormaliseerd in een verrechtsende samenleving. Het mag immers duidelijk zijn, dat intolerantie tegen moslims en de islam zich steeds verder uitbreidt in Europa. De anti-sentimenten broeien al een tijdje in Uden maar de veenbrand kan ook overslaan naar andere delen van het land, en een grote bosbrand veroorzaken. Laten we elkaar niet voor de gek houden en eerlijk tegen elkaar zijn. Vorige week was ik op een debat over veiligheid en terreur in het WTC in Rotterdam. De aanhangers van Nieuw-Rechts waren ook present en spraken openlijk over een oorlog. Een kalende man in het gezelschap van Michiel Smit wist het aanwezige publiek te vertellen, dat hij wist uit welke hoek de wind waait. Zijn opmerking werd tot mijn blijdschap met veel gejoel ontvangen. Zijn kritiek was geadresseerd aan de aanwezige moslims, die niets anders willen dan in dialoog gaan met hun Nederlandse buurman en buurvrouw.

Er is geen sprake van oorlog tussen verschillende bevolkingsgroepen, maar de beste man haalde wel de woorden van minister Zalm aan. Volksvertegenwoordigers in dit land zoals Wilders en Ayaan laten graag het sociaal gewenste antwoord tegen de islam horen om aan zetels te komen. Anderen negeren echter belangrijke signalen die ons wijzen op toenemende intolerantie en vijandigheid tussen autochtonen en moslims. Nederland is de afgelopen maanden vaker opgeschrikt door aanslagen op scholen, kerken en moskeeën. Het zijn geen onschuldige kwajongsstreken! Hoe jong ook de daders zijn en wat voor groepsgedrag zij ook vertonen. Het zijn misdragingen van het moreel superieure blanke ras, die naadloos passen in het huidige tijdsbeeld van ‘wij tegen zij’. De ‘achterlijke’ moslims versus de beschaafde blanke autochtonen.

In mijn jeugd heb ik best veel kattekwaad uitgehaald maar nooit met molotovcocktails door de ruiten van scholen of gebedshuizen gegooid. Ik hanteer hele andere begrippen voor kattekwaad; belletje trekken, pizza bestellen voor iemand waar je een hekel aan hebt. Voor mij part gooi je sneeuwballen naar een rijdende bus maar een school volledig in de as leggen hoort daar duidelijk niet bij. We moeten stoppen om de grenzen van het betamelijke op te rekken. De leuzen en symbolen op de muren van de uitgebrande Bedir-school, draagt de hantekening van White Power en niet van rebellerende tieners die zich vervelen. De politie moet keihard optreden tegen alle vormen van extremisme. Niet alleen tegen het geweld van moslimradicalen maar ook tegen rechtsextremisten en jongeren die zich laten overhalen tot het plegen van aanslagen op centra waar moslims bij elkaar komen.

Men predikt in alle hevigheid tegen antisemitisme. Politici wonen massaal de heropening van het Yad Vashem- museum in Jeruzalem bij, maar diezelfde regeringsleiders sluiten de ogen voor agressie tegen moslims en roepen burgers niet op waakzaam te zijn tegen anti-islamisme. Een aanslag op een synagoge is voldoende om alle politici in Den Haag voor de camera’s te krijgen om geweld tegen joodse burgers ondubbelzinnig te veroordelen. Vaak omdat bevriende politici in Israel dat graag willen horen. Inmiddels zijn er meerdere aanslagen geweest op moskeeën en islamitische scholen maar men doet er nogal laconiek over in politiek Den Haag. Het beveiligen van islamitische instellingen is welkom maar het probleem moet bij de wortels aangepakt worden. Een bezoek van de minister-president aan Uden zet weinig zoden aan de dijk. Een aanslag op een synagoge noemt men anno 2005 jodenhaat een aanslag op een moskee ‘kattenkwaad’. Dat is het verschil, dat zijn de verhoudingen en daar schuilt het grote gevaar in, waar moslims aan blootgesteld worden dezer dagen. De moslims lijken de nieuwe paria’s van Europa te worden.

De consequenties zijn dat nog meer gematigde moslims dreigen te radicaliseren en nog meer gematigde autochtonen de kant van extreem-rechts kiezen. Het proces van radicaliseren moet aan beide kanten gestopt worden, door op fatsoenlijke en eerlijke wijze in dialoog met elkaar te gaan. Laten we vooral nuchter blijven, relativeren, nuanceren maar wel de problemen blijven benoemen.

Scepsis