Laat me los. Alsjeblieft. Ik voel je niet. En mezelf wìl ik niet eens voelen. Soms neem ik iets in mijn hand en moet ik het zo snel mogelijk weer loslaten. Een mes dat valt. Een stuk glas van een gebroken spiegel dat ik plagend tegen mijn pols druk. Maar de vloer werkt als een magneet. En het stuk glas vermenigvuldigt. Talloze moordwapens, gecreëerd in een nanoseconde. Mijn drama is niet het leven, zie je; het is [i]mijn[/i] leven. Het waren [i]mijn[/i] gedachten die zich in de lengte der jaren tegen me keerden. Het waren [i]mijn[/i] obsessies die mij tot een gruwelijker persoon maakten dan ik ben. En het waren mijn dromen die zo groots waren dat ik ineenkromp bij de gedachte om er daar ook maar één van te verwezenlijken.
Ik ben laf. En zwak. Dat laatste zal ik dan eindelijk aan je toegeven. Wie niets meer heeft te winnen heeft ook bar weinig te verliezen. Les jeux sont faits. De teerling is geworpen. En de teerling, dat ben ik. Tegen wil en dank. Gevormd door mijn verleden, met als restant niets meer dan ellendige brokstukken waar met geen mogelijkheid meer een monument van valt te bouwen.
Al dagenlang cirkelt er een raaf boven mijn hoofd. Hij wacht af, spreidt soms dreigend zijn vleugels en staart me aan; gulzig, onverbiddelijk. Over een minuut ben ik misschien wel dood. Misschien dat je dan weer van me gaat houden. Me ziet voor wie ik was. Maar jouw houden van zal altijd te laat zijn om mij te redden. In dit leven had ik je nodig. Als een bang klein kind dat snakte naar een sterke hand. Naar iemand om mij te beschermen, te koesteren en me tot in de oneindigheid te vertellen dat het echt niet waar is wat ik denk; dat ik wel iets waard ben, dat ik wel een doel heb en dat er wel een plaats voor me is waar ik thuis kan komen.
Omhels me, haat me alsjeblieft niet. Hef nog één keer het glas met mij en lieg tegen me, zeg dat je van me houdt
Wij bestaan niet, de hele klotewereld bestaat niet. Het was allemaal een illusie. Een nachtmerrie op klaarlichte dag. Dus laat me los. Alsjeblieft. Maar zeg me dat het niet waar is, dat ik het allemaal heb gedroomd.
9 reacties
Prlwytskovsky · 27 april 2008 op 19:00
Raaf? Nee, die heb ik hier ook al een tijd niet gezien.
Maar ach joh, wat een zielige column. Kost me weer een fles drank om daar bovenop te komen.
Neuskleuter · 27 april 2008 op 19:26
Het is een mooi stuk. Het blijft wat afstandelijk, een soort poëtische afstand, omdat ik het waarom van dit gebeuren niet weet. Maar je beschrijft het zo, dat ik neerslachtig mee kan voelen. En hopen.
arta · 27 april 2008 op 20:13
Mooi, mysterieus, meeslepend!
Knap hoe jij zoveel aan de verbeelding overlaat en juist mede daardoor ook zoveel zegt!!
🙂
Li · 27 april 2008 op 21:20
Mysterieus, ongrijpbaar, zoekend.
Dit zou zomaar een tekst van Pink Floyd kunnen zijn. Ik weet niet waarom deze gedachte door mijn hoofd cirkelt.
Li
KawaSutra · 28 april 2008 op 01:11
Tot voor de laatste alinea proefde ik nog hoop en verwachting. Bij de laatste alinea is de strijd opgegeven, die had ik dan ook liever achterwege gezien.
Gaat dit over je vader?
pally · 28 april 2008 op 09:46
Mooi en aangrijpend geschreven, Roy. En deed jij mee met ‘de raden wat voor muziekcolumn?’
Dan is het de song ‘Zeg me dat het niet zo is, zeg me dat het niet waar is, ga je mee samen eten in ons lievelingsrestaurant, een tafel voor twee, ze weten ervan enz….o.a gezongen als duet door Liesbeth List en die zanger met die hoge stem waarvan ik niet op de naam kan komen.
groet van Pally
edit) ik weet het weer, Frank Boeyen!
Troy · 28 april 2008 op 12:34
@Prlwytskovsky: Nou, snel naar de Gal&Gal hollen dan maar. 😉
@Neuskleuter: Goed om te lezen dat het iets met je doet.
@Arta: Wederom bedankt voor je lieve reactie.
@Kawa: Nee, sterker nog, ik kan het erg goed vinden met mijn ouders. Dit stuk is niet autobiografisch hoewel er altijd een tiny bit van mezelf in te lezen valt. Wel mooi dat je dit er in denkt te kunnen lezen. Na het zelf nog eens doorgenomen te hebben zie ik het zelf trouwens ook.
@Li: Helemaal niet vreemd, je opmerking. Al sinds mijn eerste column laat ik me sterk beinvloeden door songteksten. Jaren terug schreef ik ook voornamelijk songteksten in plaats van columns. En laat Pink Floyd nu een groot deel van mijn platenkast innemen. Syd Barett heeft me overigens ook altijd geintrigeerd. Ik ben wel benieuwd naar welk nummer je refereert.
@Pally: Mooi nummer. Een van de weinige Nederlandstalige liedjes die ik nog wel kan aanhoren wanneer het op de radio langskomt, evenals artiesten zoals Boudewijn de Groot. Maar dit was geen ‘raad welk nummer’ column. Die komt er overigens nog wel aan.
Li · 28 april 2008 op 19:26
Jouw teksten zijn vaak ongrijpbaar. Ze drijven op een mengeling van fantasie en werkelijkheid. Ze worden mooier als je ze meerdere malen leest.
Pink Floyd zweeft vaker door mijn gedachten,bij het lezen van jouw columns. Je zou kunnen zeggen dat het als achtergrondmuziek aanwezig is.
Gelet op jouw avatar en schrijfstijl plus de veelal briljante zinnen(die niet altijd snapbaar zijn)dacht ik bij deze column aan Shine on you crazy diamond. 😉
Li
Troy · 28 april 2008 op 19:52
@Li: Bedankt voor je complimenten. Bij vrijwel iedere tekst van mij zit trouwens inderdaad wel een stukje achtergrondmuziek, leuk dat je dit zelf ook zo ervaart. Het nummer dat je noemt is toevallig een van de nummers die expliciet over en voor Syd Barett is geschreven. Erg mooi inderdaad!