Ze kan het niet meer. Ze is moe, uitgeput zelfs. Al jaren doet ze haar kunstjes op het grote toneel en het gevoel dat dit toneel niet langer meer een vriend is, doet haar besluiten om het podium te verlaten. Nooit eerder was ze zo vastbesloten als nu. De roem, die steeds is uitgebleven, is niet langer meer haar leidraad. Het is zijn doel voorbijgestreefd. Met een gevoel van melancholie kijkt ze terug op een muzikaal leven, vol prachtige klanken. Een leven dat ophield te bestaan toen haar grootste fan het hemelrijk verkoos boven het aardse. Vanaf dat moment was niets belangrijk meer. Vanaf dat moment werd ze wie ze nooit had willen zijn.
Haar bruisende persoonlijkheid was slechts een rol waarvan niemand wist dat hij gespeeld werd. Ze kon je het gevoel geven dat je de leading part speelde in haar leven, terwijl je al die tijd alleen maar als backingvocal had gediend. Voor echte liefde was geen tijd, voor echt verdriet evenmin. Haar leven was een uitvoering van een slecht geschreven lied maar ondanks dat waren de recensies overweldigend.
Nu, vele muziekstukken verder, is ze uitgezongen. Elk gevoel ontbreekt en de passie die ze ooit gehad heeft is mijlen ver te zoeken. Ze wil zich wentelen in de octaven van verdriet en zich verdrinken in de klanken van weleer. Ze deed er eigenlijk al jaren niet meer toe en het is niet langer belangrijk of ze er ooit weer toe zal doen. Vanaf nu is alleen belangrijk wat zij wil, wat zij voelt en wat zij besluit. Teksten rollen vloeiend uit haar toetsenbord. Zinnen waar geen mens op zit te wachten maar die haar helpen bij het afsluiten van de maskerade dat haar leven steeds vaker werd.
Ze stopt haar veren, haar boa’s en kostuums in een grote, eikenhouten kist. Zorgvuldig bindt ze de stalen ketting om de kist en sluit het hangslot. De sleutel van succes is niet langer onderdeel van het grote geheel. Ze bergt hem op in de spelonken van haar geest. Daar, waar niemand er ooit nog bij zal kunnen, zijzelf incluis. Schoorvoetend verlaat ze het schouwtoneel en heel even hoort ze het applaus weerklinken, tot het wegsterft in de nacht. Haar rol is gespeeld, haar lied gezongen. Het wordt tijd voor het echte leven.
3 reacties
Mup · 8 mei 2008 op 15:02
Ik hoop dat e nog een plaatsje vind in het echte leven, beeldend beschreven, moest denken aan een lied bij de boa’s. Cobacabana.
Groet Mup.
Neuskleuter · 9 mei 2008 op 12:09
Erg mooi beschreven. De melancholie spat van het scherm. Ik vraag me ook meteen af, of dit een verhaal over het afscheid van een artiest is, of dat dit een metafoor is voor iets anders dat plaatsvindt. Dat laatste idee heb ik door het gevoel dat in deze tekst ligt.
Prettig geschreven.
Troy · 9 mei 2008 op 20:14
Even dacht ik dat er een oude column van mij was opgedoken. Ik heb namelijk ook ooit een ‘Laatste Akte’ geschreven. Bij de inhoud moest ik juist weer aan mijn column ‘Afscheid’ denken. Dat was mijn versie van een ‘smartlap’ zeg maar. Lees het maar eens, er zitten veel overeenkomsten in. 😉
Hoe dan ook, en ondanks dat het niet helemaal mijn genre is, heb je dit wel weer goed neergezet. Precies zoals ik van je gewend ben dus. 🙂