Laatste wil

‘Nou, ik ben blij dat ik je thuis tref’, roept mijn vader door de telefoon. Ik niet, maar dat zeg ik even niet. Ik hoor al aan zijn stem dat hij niet in de stemming is voor mijn opmerkingen. Hij wil zelf even zijn ei kwijt. En het wordt een zware bevalling.
In rap tempo en Brabants dialect spuugt hij zijn gal. Hij is net terug van drie maanden Spanje met de camper, en hij heeft het helemaal gehad. Mijn vriendin die dacht ontspannen een bakje koffie bij me te komen drinken, wil opstaan om naar huis te gaan, maar ik gebaar haar dat ze gerust nog een bakkie kan inschenken. Ze weet de weg, en als ze toch bezig is…
Ondertussen zet ik de telefoon op de intercom en leg mijn vader op zijn rug. Aan zijn stem te horen kan ik ondertussen wel even wat dode bladeren uit mijn planten knippen, de vaatwasser leegruimen en verse koffie zetten.
Vriendin doet nog een poging om echt naar huis te gaan, maar de taal die uit de hoorn komt, houdt haar op haar plaats.
Pa vloekt en tiert, ze verstaat er de helft niet van, de andere helft begrijpt ze niet, maar ik zorg voor een vertaling. In het kort komt het er op neer dat mijn nog fitte midden 70-er pa het heeft gehad met zijn vriendin. Ze kost hem te veel geld, ze kan niet koken en wil op de camping de was laten doen in een wasserette en doet niets op de hand. En dan die liters sherry, nou ja zeg… ‘Lot ze godverdenondejuu ok de rijs nog overkooke ok! De meese han me al geworschouwt, de het niks was, ze han gelijk ok.’

Ik reageer met een ja of nee, soms een hm voor de variatie. Het gesprek eindigt als hij zegt dat hij de daaropvolgende zondag tegen een uur of 12, half 1, 1 uur naar me toe komt. Ik roep nog:’Half 2, 2 uur’, maar sta op dat moment net in de keuken. Hij heeft het niet gehoord. O, en zijn a.s. ex komt mee, of ik dan niet wil laten merken dat ik het al weet, dat komt nog wel.

Hij is ondertussen geweest, het gekibbel heeft zich hier nog even voortgezet. Over van wie de kinderen de chocolade gekregen hebben, dat soort belangrijke dingen. Als ze na een poos vertrekken, moeten mijn man en ik er heimelijk om lachen. Nog geen twee dagen na zijn bezoek gaat de telefoon, dit keer is het de ex, zonder aanstaande. Pa is van zijn fiets gereden, het lijkt allemaal mee te vallen, maar vertrouwen doe ik het niet. Die avond eten de kids de lekkerste macaroni bij een vriendin, en rijden man en ik naar Tilburg. Bij zijn bed aangekomen zeg ik: ‘Pa, als je vaker wil dat ik naar Brabant kom, kun je dat ook gewoon tegen me zeggen hoor. Daar hoef je je niet voor van de fiets te laten rijden.’ Hij bleek onderweg naar het gemeenthuis, om in-en uitschrijvingen te regelen, zijn sleutel van de aanleunwoning te halen en wat meubels te regelen. Zover is hij dus niet gekomen. Hij ziet eruit als Ronald McDrek, hij mist alleen nog de flapschoenen. Maar die kan ik wel ergens regelen.

Als we weer naar huis gaan, zit het me allemaal niet lekker. Ik heb zijn benen zien bewegen, maar hij gaf aan dat zelf niet te voelen. Zijn neus en zijn kaken zijn gebroken, maar dat is een detail. Ondertussen is hij geopereerd en weet hij dat zijn verlamde gevoel niet tijdelijk is. Ik heb een foto van een mooie auto, aangeboden wegens een sterfgeval in Rome, maar dat leg ik hem pas voor als hij weer terug kan schelden.

De grootste moeite heeft hij, denk ik, dat er nu voor hem beslissingen genomen gaan worden. Dat is het laatste wat hij wil. En afhankelijk zijn van een ander, daar heeft hij nog nooit van gehoord. Hij is daar heel stellig in. Het enige waar ik stellig in kan zijn, is dat ik zijn beslissing, als is het zijn laatste, ga accepteren. Die flapschoenen zijn nooit weg.