“Mam ik ben dertien. Doe eens normaal.” Mijn puber komt met een verhit hoofd en fonkelende ogen naar binnen gestapt. “Als het aan jou ligt, mag ik nooit ergens heen.”
Dit keer wil hij met twee vrienden van twaalf en bijna dertien, naar het zwembad. Alleen. Het bad ligt ongeveer een kwartier fietsen verderop. Dat kwartier fietsen is wat mij betreft het probleem niet. Het gaat mij om de buurt waar het zwembad is gelegen. Sinister; er lopen vreemde figuren rond.

De puber vergroot zijn wereld en zo hoort dat ook. Het is gezond en ik weet dat hij heel goed in staat is aan te voelen bij wie hij wel terecht kan en welke personen hij moet mijden. Zijn enige beperking in zijn ontwikkeling ben ik. Dat komt doordat de navelstreng -die aan mijn kant- nog vastzit. Die moet ik zachtjes laten vieren en dan loslaten. En dat woord is nou juist mijn allergie. Het stond niet in mijn gebruiksaanwijzing, toen ik werd geboren.

“Kunnen jullie niet beter naar het natuurbad?” probeer ik nog. Hier in het dorp is namelijk ook een buitenzwembad. Het is kleinschaliger dan het bad waar hij naartoe wil. Overzichtelijk. Veilig. Rustig. “Nee mam, daar zitten alleen debielen van de basisschool. Die doen alsof ze heel wat zijn, ze zijn vervelend daar hebben wij alleen maar last van. Dat vond ik vorig jaar al vervelend.” Zo die zit. Dat wist ik nog niet.

“Even voor de check,” begin ik, “maar euh, mogen jullie -terwijl ik amice 1 en 2 aankijk- alleen naar dat zwembad?” vraag ik. Mogelijk en hopelijk zijn er moeders net als ik die twijfelen en kom ik er toch nog onderuit. Plotseling herinner ik me de aanwezigheid van een waterspeeltuig.
“Kunnen jullie niet gaan varen,” probeer ik nog zwakjes. “Ja, dag,” zegt de puber. Nee, er moet gezwommen en ja, de anderen mogen ook alleen. Hun moeders weten waar het zwembad is, en dus mogen zij. Blijkbaar ben ik het enige lastige moederexemplaar. Ik vind het te kinderachtig om het een en ander bij de betrokken moeders te checken en dus knik ik even later zachtjes en stem stilzwijgend in en negeer een zeurderig stemmetje in mijn hoofd.

Onder luid indianengejoel worden de tassen gepakt, handdoeken ingeladen en ter plekke besluit de puber zich toch maar even in te smeren met factor 50. Gisteren, tijdens een andere zwemsessie, is hij namelijk behoorlijk verbrand. Mijn advies om met een t-shirt te gaan zwemmen wordt direct als belachelijk bestempeld. Oké, besluit ik. Ik zie het vanavond wel. Hopelijk valt de zonnebrandschade mee.

Na de allerlaatste waarschuwingen van mijn kant waar niet over te onderhandelen valt (bij elkaar blijven, elkaar niet in de steek laten, goed je spullen bewaren) fietsen de mannen met luid fietsbel gerinkel weg. Stilletjes loop ik terug naar mijn zondagse werkje bij de achtertuin. Het tuinpad moet worden vrijgemaakt van onkruid, dat twee jaar de gelegenheid heeft gehad te groeien.

Hopelijk groei ik tijdens dat karweitje een beetje geestelijk mee. En anders leidt het me in elk geval af.

Categorieën: Liefde

Odette

Overtuigd twijfelaar. Boetseert woordjes tot sprekende beelden.

20 reacties

Libelle · 19 juni 2012 op 17:21

Columntechnisch een goed verhaal vind ik.
En een zeer aansprekend onderwerp. Mijn kinderen zijn onderhand middelbaar en dan krijg je weer een handvol navelstrengen in je hand geduwd, die van de kleinkinderen. Altijd goed om een tuinpadje onkruid in reserve te houden. Een zinnetje schrijf je tussen haakjes. ‘Gedraag je netjes tegen de meisjes’ toevoegen? Bij elkaar blijven en elkaar niet in de steek laten lijkt op elkaar. Het is flauw, toegegeven.

sylvia1 · 19 juni 2012 op 19:32

Ik weet nog dat je schreef over je ‘elfje’ maar meneer is inmiddels alweer 13! Leuk je weer te lezen hier en ja, loslaten, makkelijker gezegd dan gedaan. Mooie afsluiter.

Meralixe · 19 juni 2012 op 20:12

Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen schreef ik vroeger al eens.
Goed sfeerbeeld van de opvoeding van de kinderen van tegenwoordig.
Uw relatie met “de puber” komt nog al koel en hard over maar misschien vond U dat nodig om uw verhaal kracht bij te zetten. :eh:

embee · 19 juni 2012 op 20:53

Goed geschreven en heel herkenbaar stuk. Mooi einde.

Groet van een (inmiddels) oma.

Nachtzuster · 19 juni 2012 op 22:13

Aangezien ik zelf geen kinderen heb, hoef ik ook geen navelstreng door te knippen, maar dat betekent niet dat ik je daarom niet begrijp. Prettig gelezen, dit stukje. Moederliefde met daarbij behorende kinderzorgen blijf je altijd houden, denk ik.
En afleiding zoeken is altijd goed. 😀

LouisP · 19 juni 2012 op 23:44

Zo gaat ’t met die gastjes en nie anders.
Goed geschreven O

Mien · 20 juni 2012 op 09:16

Leuk onderwerp.
Ik vond het alleen een beetje rommelig lezen.
Zal vast door de hektiek zijn.

[quote]Onder luid indianengejoel worden de tassen gepakt, handdoeken ingeladen en ter plekke besluit de puber zich toch maar even in te smeren met factor 50.[/quote]

Gaat ie ook meteen op wereldreis? Enkelvoud was beter geweest. 😉

Mien

lisa-marie · 20 juni 2012 op 10:27

Prachtig !!
heb er ook wel om moeten lachen, ja loslaten is moeilijk.
Vind ikzelf ook.

Deze vond ik goed:

[quote]Die moet ik zachtjes laten vieren en dan loslaten. En dat woord is nou juist mijn allergie. Het stond niet in mijn gebruiksaanwijzing, toen ik werd geboren. [/quote]

Sagita · 20 juni 2012 op 12:47

Het mooie van dit verhaal vind ik de reflectie op jezelf als moeder: het laten vieren. Op de titel afgaande dacht ik aanvankelijk dat het om een verjaardagsfeestje ging.
Zorg maar dat er de komende jaren hier en daar nog flink wat onkruid in je tuin groeit en dat je ook ’s nachts wat te wieden hebt! 😉

Mijn eerste kleinkind (weer een jongen) wordt in oktober verwacht!

Ontwikkeling · 20 juni 2012 op 14:17

Mien, je wil niet weten wat de gozer allemaal meeneemt op zo’n zwembadreis.
Het is als het Italiaans elftal; maar dan in enkelvoud :hammer:

Ontwikkeling · 20 juni 2012 op 14:18

Wil je daar een voorbeeld van geven, Meralixe? Dat is namelijk een gegeven, waarin ik IRL nog wel eens struikel. En daar wil ik graag vanaf.
Ook een moeder is niet te oud of te wijs om te leren….

Ontwikkeling · 20 juni 2012 op 14:19

Dank je wel, Sylvia 😉

Ontwikkeling · 20 juni 2012 op 14:21

Weer een handjevol navelstrengen? Ik vrees dat ik dat niet aankan :hammer:

Gedraag je netjes tegen de meisjes…. had ik kunnen doen, ware het niet dat hij tussen ons gezegd en gezwegen behalve Amice 1 en 2 alleen vrouwelijke vrienden heeft. Vriendinnen dus.
Daar wordt hij nog al eens mee geplaagd.

Ontwikkeling · 20 juni 2012 op 14:22

Dank je wel, Embee

Ontwikkeling · 20 juni 2012 op 14:23

Dank je wel, Lisa Marie

Mien · 20 juni 2012 op 17:05

Maar wel een al drie dagen gedraagde Björn Borg aan als zwembroek, dat snap ik dan weer niet. :hammer:

Mien (droeg vroeger een afgedragen groene kanozwembroek van zijn twee oudere broers)

Meralixe · 21 juni 2012 op 06:10

Ik heb bij deze uw column nogmaals gelezen om mijn opmerking beter te ondersteunen. U gebruikt een drietal keren “de puber” alsof het over iemand gaat die U in de weg staat. Het taalgebruik van “de puber” klinkt ook gevat en rechtuit zodat er een ruziënde sfeer ten huize Ontwikkeling geschetst wordt. Maar, nogmaals, dit kan en mag de bedoeling van uw column zijn, of zelfs de kracht ervan.
Bovendien, en daar zit misschien wel mijn probleem, en dat merk ik ook op op de Nederlandse T. V. of bijvoorbeeld in “Flikken Maastricht,” er is zo ’n hemelsbreed verschil tussen de Nederlandse omhang met elkaar en de Vlaamse.
De Nederlander, en nu spreek ik natuurlijk in het algemeen, de Nederlander klinkt sowieso koeler en directer en sneller op de man af.
Er is zelfs sprake van een gans andere vertelstijl zoals er ook grote verschillen zijn tussen bijvoorbeeld de Engelsen en de Amerikanen.
Uw column is dus “oer-Hollands,” gelezen met een Vlaamse bril. :pint:

Mien · 21 juni 2012 op 07:49

@Meralixe off topic:

Een gebelgde Belg die ale drinkt.
Het moet niet gekker worden op CX … 😆 😆 😆

Mien (leest, schrijft en denkt in Esperanto)

Ontwikkeling · 21 juni 2012 op 08:48

Allee,

Ik heb ook nogmaals gelezen en ik snap denk ik wat je bedoelt. Ik heb de puber ongewild als derde persoon enkelvoud neergezet, alsof hij niet helemaal binnen het gezin past. (ah nu doe ik het weer: “het gezin”). :oeps:

Ik denk dat ik weet hoe het komt. Een tijdje geleden besloot ik niet meer over mijn kind te schrijven, doordat hij op een leeftijd is gekomen dat hij dat niet zo leuk vindt. En dus heb ik onbewust een kale puber/moeder relatie geschetst, juist om hem te vrijwaren van alle moederse schrijfsels. Niet in de gaten gehad dat dit kil overkomt.
Dat is dus een aandachtspunt.

Dank je Meralixe, voor het reageren!

arta · 21 juni 2012 op 12:05

Loslaten… Ik ben er op peutertijd al mee begonnen, dus kan het inmiddels als de beste!
Toch herken ik wel dingen in jouw goed geschreven verhaal…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder