Latrelatie

We waren twaalf en een half jaar getrouwd en zoals gebruikelijk in ons leven wisselde de financiële situatie als het Nederlandse weer. Erg krap bij kas zaten we rond die 10e juni. Het zou niet veel meer worden dan een etentje met ons gezin bij de plaatselijke Chinees. Geen feestje dus, wat eigenlijk wel tot de folklore behoorde bij onze grote familie. Vonden we geen probleem. Arm maar gelukkig. Een paar dagen voor die datum belde een zus. Of het goed was dat ze met zwager het weekend kwam logeren?
Natuurlijk, oké. Een beetje inschuiven. In ons dijkhuisje is altijd ruimte. Ze belde even later weer met de volgende boodschap: “Geen eten inkopen, hoor! Wij hebben de dag ervoor een feest en er is vast ontzettend veel over”. “Goed, goed, ik zie wel”, zei ik. Wel leuk dat ze net op 10 juni zouden komen, toch nog een tikje vierderig. Met het etentje konden we wel schuiven.

Ze kwamen veel later dan afgesproken, die zaterdag, maar zó hard toeterend, dat echtgenoot en ik allebei verschrikt naar buiten vlogen. Mijn zus zwaaide lachend met haar hand buiten het raampje. Toen zagen we opeens dat er een hele colonne auto’s volgde.
Mijn zes andere broers en zussen met aanhang en kroost. Volkomen overbluft stonden echtgenoot en ik voor de deur, verbouwereerd alle bloemen, omhelzingen en felicitaties in ontvangst te nemen. Flessen drank, appeltaarten, van alles kwam er te voorschijn. Omdat we altijd zo gastvrij waren, was de boodschap. En nu wilden ze ons eens verrassen. Ik barstte prompt in tranen uit en nu weer, nu ik dit schrijf. Ik, die altijd preek dat het woord ‘tranen’ in columns absoluut vermeden dient te worden.

Een zus keek toch wat bezorgd naar die reactie. ”Je voelt je nou toch niet arm of zo, hè?”
“Nee, brulde ik nog heviger. Ik voel me juist rijk! Ik vind het zo lief.” Afijn, als je onze familie zou kennen wist je dat het een waterval werd, daar op ons terrasje. Ik hoefde bij wijze van spreken geeneens de bloemen in het water te zetten. Zelfs tafels en stoelen hadden ze bij zich. Genoeglijk zaten we uren onder de appelbomen. En met die Chinees kwam het ook nog goed. Er was door hen voor 35 personen aan ’tjap en pang’ besteld. En dat pang werd ook nog werkelijkheid met een lekke band op weg naar het ophalen er van. Ach, geen nood: hulptroepen zat . Chaos en gelach. Verstoppertje met dierengeluiden in het donker en
jongste broer die nog trouwhartig boven in een boom zat te loeien, toen het spel allang was afgelopen…

Tussen de bedrijven door kregen we nog een lang pakket met blanke latten en ijzer aangeboden. De gebruiksaanwijzing meldde dat het in het beste geval misschien een echte tuinbank zou kunnen worden. Dat kostte wel een paar weken. Maar toen stond er dan ook, verblindend wit, een lattenbank voor ons huis.

Meer dan de helft van de latten zijn intussen vernieuwd. Hij heeft alle kleuren van de regenboog over zijn huid gekregen. Soms stond hij er een paar jaar verroest en gebladderd bij. Metafoor voor onze bijzondere familie. Deze week, na 30 jaar, heeft hij voor de zoveelste maal een pimpbeurt gehad.

Nee, deze latrelatie kan niet meer stuk…