Leed per vierkante meter

De opstandige maïs heeft het veld moeten ruimen voor nieuw gewas.
Enkele gebroken, achtergebleven stompjes steken voorzichtig boven het jonge groen uit. Het zijn de laatste getuigen van een veldslag, begonnen en gewonnen door de combinatie Claas van den Boer. Gaston, de zwijgzame boerenzoon gaat nog een druppelke drinken in ’t Soete Leste’, zoals hij wel vaker doet op zondagavond. Vader en moeder moeten niet voor hem opblijven. Kunnen ze eens vroeg de bedstee in. Hij zal wel in de stal gaan kijken als hij terugkomt.

Vlaanderen in België. Het land waar veel mensen de einddatum van hun leven min of meer zelf bepalen. Van al die zelfdoders bestaat het grootste gedeelte uit personen van het mannelijk geslacht tussen twintig en vijfentwintig jaar, wonend op het platteland.

Boerenzonen in Vlaanderen. Hoe leven ze? Wat drijft hen?

Marieke zes weet dat ze door Gaston graag wordt gezien en is content wanneer ze iets voor middernacht de klompen van de boerenzoon hoort naderen. Een brave jongen die respect heeft voor al wat leeft. Hij geeft de koe vers water, wat hooi en een bietje meer.

De eerste roodbonte of Belgische witblauwe met een slecht karakter moet ik nog tegenkomen. Herkauwers die met grote donkere ogen de wereld inkijken. Nooit chagrijnig, boos of agressief maar eerder verdrietig en vragend. Weet Marieke dat Gaston niet gelukkig is en dat hij met zichzelf in de knoop zit? Voelt ze aan wat er op het hooizoldertje gaat gebeuren? Of heeft ze genoeg misère aan haar eigen zwart met wit gevlekte hoofd?
Boerenzonen die met grote knuist een te klein kalf voeren en daarna de eeltige hand aan zichzelf slaan. De reden van al dat boerenverdriet is voor mij als leek vaak te raden.
Zelfmoord als doodsoorzaak nummer één bij de Vlaamse plattelandsjongeren! Bij de eerstvolgende ontmoeting met een jonge boer op de trekker of fiets twijfel ik niet en zal hem groeten alsof het de laatste keer is.

Koeien en stieren in Vlaanderen. Hoe leven ze? Wie drijft hen?

Bij mijn laatste wandeling sjokten vaarzen negen tot en met zestien op het perceel naast de ijzeren weg. De eigenaar van het levende vlees in de weide bij de overweg is een stuk minder onpersoonlijk. Daar staan op dit moment dikbilstieren Arnold vier tot en met twaalf zich uit te leven. Meestal grazen de beesten met het gespierde gat gezellig bij elkaar in de buurt.
Mijn oog valt op een kalfje dat in zijn eentje staat te knauwen. Het dier dat na een traumatische geboorte en een chronisch gebrek aan moederliefde niet wordt opgenomen in de groep. Wedden dat het ongelukkige schepsel ver van het vertrouwde erf wordt opgehangen, gekeeld en gekliefd nadat het een te lange laatste reis heeft moeten maken.

Marieke en de anderen boerderijbewoners zagen Gaston regelmatig lopen met een pak stro op de schouders. Ook zonder die last liep hij een beetje voorovergebogen. Alsof hij naar iets op zoek was.
Mijn honden weten van het hoog gemiddelde leed per vierkante meter. Daarom zullen zij nooit gemeen doen tegen droevige jonge boeren. Evenmin tegen hun dieren die met nieuwsgierige hoofden vol verwachting over de akelige prikkeldraad naar hun bezoekers snuiven.
Terriër één en terriër twee snuffelen aan het zwarte leer van de koeieneus en begrijpen waarom ze straks thuis weer verwend worden met een bot of mergpijpje.
Nog even kijk ik om en zwaai naar de trekker en bijbehorende figuurtjes in de verte.
Dag boer, zorg goed voor uw beesten. En voor uw zoon.