De opstandige maïs heeft het veld moeten ruimen voor nieuw gewas.
Enkele gebroken, achtergebleven stompjes steken voorzichtig boven het jonge groen uit. Het zijn de laatste getuigen van een veldslag, begonnen en gewonnen door de combinatie Claas van den Boer. Gaston, de zwijgzame boerenzoon gaat nog een druppelke drinken in ’t Soete Leste’, zoals hij wel vaker doet op zondagavond. Vader en moeder moeten niet voor hem opblijven. Kunnen ze eens vroeg de bedstee in. Hij zal wel in de stal gaan kijken als hij terugkomt.
Vlaanderen in België. Het land waar veel mensen de einddatum van hun leven min of meer zelf bepalen. Van al die zelfdoders bestaat het grootste gedeelte uit personen van het mannelijk geslacht tussen twintig en vijfentwintig jaar, wonend op het platteland.
Boerenzonen in Vlaanderen. Hoe leven ze? Wat drijft hen?
Marieke zes weet dat ze door Gaston graag wordt gezien en is content wanneer ze iets voor middernacht de klompen van de boerenzoon hoort naderen. Een brave jongen die respect heeft voor al wat leeft. Hij geeft de koe vers water, wat hooi en een bietje meer.
De eerste roodbonte of Belgische witblauwe met een slecht karakter moet ik nog tegenkomen. Herkauwers die met grote donkere ogen de wereld inkijken. Nooit chagrijnig, boos of agressief maar eerder verdrietig en vragend. Weet Marieke dat Gaston niet gelukkig is en dat hij met zichzelf in de knoop zit? Voelt ze aan wat er op het hooizoldertje gaat gebeuren? Of heeft ze genoeg misère aan haar eigen zwart met wit gevlekte hoofd?
Boerenzonen die met grote knuist een te klein kalf voeren en daarna de eeltige hand aan zichzelf slaan. De reden van al dat boerenverdriet is voor mij als leek vaak te raden.
Zelfmoord als doodsoorzaak nummer één bij de Vlaamse plattelandsjongeren! Bij de eerstvolgende ontmoeting met een jonge boer op de trekker of fiets twijfel ik niet en zal hem groeten alsof het de laatste keer is.
Koeien en stieren in Vlaanderen. Hoe leven ze? Wie drijft hen?
Bij mijn laatste wandeling sjokten vaarzen negen tot en met zestien op het perceel naast de ijzeren weg. De eigenaar van het levende vlees in de weide bij de overweg is een stuk minder onpersoonlijk. Daar staan op dit moment dikbilstieren Arnold vier tot en met twaalf zich uit te leven. Meestal grazen de beesten met het gespierde gat gezellig bij elkaar in de buurt.
Mijn oog valt op een kalfje dat in zijn eentje staat te knauwen. Het dier dat na een traumatische geboorte en een chronisch gebrek aan moederliefde niet wordt opgenomen in de groep. Wedden dat het ongelukkige schepsel ver van het vertrouwde erf wordt opgehangen, gekeeld en gekliefd nadat het een te lange laatste reis heeft moeten maken.
Marieke en de anderen boerderijbewoners zagen Gaston regelmatig lopen met een pak stro op de schouders. Ook zonder die last liep hij een beetje voorovergebogen. Alsof hij naar iets op zoek was.
Mijn honden weten van het hoog gemiddelde leed per vierkante meter. Daarom zullen zij nooit gemeen doen tegen droevige jonge boeren. Evenmin tegen hun dieren die met nieuwsgierige hoofden vol verwachting over de akelige prikkeldraad naar hun bezoekers snuiven.
Terriër één en terriër twee snuffelen aan het zwarte leer van de koeieneus en begrijpen waarom ze straks thuis weer verwend worden met een bot of mergpijpje.
Nog even kijk ik om en zwaai naar de trekker en bijbehorende figuurtjes in de verte.
Dag boer, zorg goed voor uw beesten. En voor uw zoon.
19 reacties
arta · 1 juni 2009 op 00:36
Geen erger leed dan dierenleed.
Maar wie staat stil bij hun verzorgers?
Je hebt dit op jouw typische eigen wijze heel mooi neergezet, met een paar juweeltjes van zinnen, oa deze: [quote]Boerenzonen die met grote knuist een te klein kalf voeren en daarna de eeltige hand aan zichzelf slaan. [/quote]
Erg mooie VEC!!
🙂
[quote]ColumnX-schrijvers….Hoe leven ze? Wat drijft hen?[/quote]
😀
doemaar88 · 1 juni 2009 op 08:52
Om, na een tijdje niet op CX gelezen te hebben, met jou te beginnen Louis, vind ik heerlijk 😀 Mooi, lekker om te lezen en prachtig als VEC.
[quote]Mijn honden weten van het hoog gemiddelde leed per vierkante meter. Daarom zullen zij nooit gemeen doen tegen droevige jonge boeren.[/quote]
😀
Leuke afsluiter!
WritersBlocq · 1 juni 2009 op 09:35
Tsjongejonge zeg, wat is dít mooi geschreven! Ik wilde er onder zetten ‘Column van de Maand, maar dat is ie eigenlijk direct al.
Prachtig, dank je wel voor het schrijven ervan 🙂
Groetje, Pauline.
SIMBA · 1 juni 2009 op 09:46
[quote]Hij geeft de koe vers water, wat hooi en een bietje meer.[/quote]
Mooi, mooi, mooi!!!
Prlwytskovsky · 1 juni 2009 op 10:06
Schrijnend mooi. Een beauty van een story.
Ma3anne · 1 juni 2009 op 11:09
Louis,
Intens mooi geschreven. Hoewel de Vlamingen de naam hebben er een Bourgondische levensstijl op na te houden, treft mij altijd een onderliggende droefheid, die ik nooit kon benoemen.
In het beeld van de Vlaamse boerenzoon vat jij dat gevoel samen. Ik zit hier met tranen in mijn ogen en weet waarom ik van Vlamingen hou.
Dees · 1 juni 2009 op 22:05
Brel zou hier iets over hebben kunnen zingen, althans, ik zie dat zo voor me. Vind het erg mooi neergezet. Wrede melancholie op zijn Vlaams
LouisP · 2 juni 2009 op 01:11
Erg leuk om eens op zo’n plaats te staan. Erg spannend.
Ben wel een beetje(heel veel)onder de indruk. Ook van de reacties.
Bedankt!
groet,
Louis
Mien · 2 juni 2009 op 07:42
Proficiat Louiske met de CvdM.
Rare mengeling van Pallieter en de actualiteit.
Vervreemdend.
Net als de cijfers in de column.
Drowning by numbers?
Mien
Kees Schilder · 2 juni 2009 op 08:31
Prachtig geschreven
lisa-marie · 2 juni 2009 op 09:12
Intens en integer mooi geschreven !
Ik heb genoten.
Sofie · 2 juni 2009 op 09:35
Ach Louis, Stuur de volgende trieste boerenzoon maar bij mij langs, hoor! Dan zal ik hem als een volleerde Yvon Jaspers aan mijn borst drukken. 😀
LouisP · 2 juni 2009 op 10:10
Dees,
Brel heeft een nederlandstalig nummer ‘Marieke Marieke’
Prachtig nummer!
bedankt
groet,
Louis
Mup · 2 juni 2009 op 13:45
:wave:
Groet Mup
Dees · 2 juni 2009 op 15:55
Oh, maar de sfeer van je stukje hoort veel beter thuis in “Le Plat Pays”, die ik in het Vlaams vertaald overigens nog mooier vind. En dit is wel een heel groot compliment, dus ik hoop maar dat je in je schoenen blijft 😉 (is echt een geintje trouwens, zeg het er maar ff bij)
LouisP · 2 juni 2009 op 16:00
Dees,
verder uit m’n schoenen dan nu kan volgens mij niet!
Louis P.
Nimrod1979 · 4 juni 2009 op 14:59
Heel mooi, wat een melancholie.
Ode aan Drs. L.P!
Nana · 15 juni 2009 op 15:12
Mooi ontroerend Lied per strekkende meter !
pally · 2 juli 2009 op 22:57
Ik lees hem nu pas, Louis, maar ik vind hem echt prachtig. Droef en duister, maar toch met de warme adem van de beesten en de melodie van hoe het nu eenmaal is en waar je niks aan kunt veranderen…. :wave:
groet van Pally