Leef dan! deel 2

Hij stond op. Waarom ook niet? Waarom wel, dreunde het door zijn hoofd. Vlug drong hij de dreun terug tot een achtergrond die te ver was om echt te horen. Vandaag zou hij de gok wagen. Wat bedoelde ze, wat heeft ze toch met Leven. Als er op het balkon niks te zien was, zou hij weer gaan zitten en de boel vergeten. Hij zou gaan werken en vanavond misschien een sms-je sturen. Hij zou…daar stond ze. Tussen twee onbekenden stond ze daar. Alsof ze dagelijks daar stond. Gewoon omdat ze er bij het volgende station uit moest. Ze stond daar en deed of ze hem niet zag. Hij voelde een soort vage waarschuwing en tegelijk een sprongetje van zijn hart. Dit kon best leuk worden. En wat gaf het nu toch. Een dagje spijbelen, net als vroeger op school. Alleen had hij nog nooit gespijbeld. Hij staarde haar aan. Ging tegen het muurtje tegenover haar staan en hoewel hij altijd wel wat te zeggen had, lukte het hem niet haar naam te noemen of iets van een goedemorgen.
Hij staarde, zag haar eigenlijk toch weer anders dan hoe hij haar gewoonlijk zag. Eigenlijk presteerde ze het keer op keer zijn aandacht te trekken, hem haar te laten zien op een manier die iedere keer weer anders, dieper, spannender, liever, leuker of onverwachter was. Hoe deed ze dat. Ze toverde, speelde met hem. En hij liet het steeds weer toe, om zich vervolgens weer af te sluiten. Vandaag zou hij toegeven. Vandaag zou hij toelaten, of hij nu wilde of niet. Hij zou vechten, dat zeker, maar uiteindelijk wint het hart altijd. Daar zou hij zich na vandaag weer pijnlijk bewust van zijn.

Zij was tegen de muur gaan staan. Ze had hem zien kijken en dat was genoeg geweest voor haar. Nu was het afwachten wat hij doen zou. Ze stond zo nonchalant mogelijk. Het was redelijk druk hier op het balkon en ze stond tussen 2 vreemden in. Vandaag vond ze dat niet zo erg. Haar blik was op de deur naar buiten gericht. De klapdeuren hoefde ze niet in de gaten te houden. Als hij besloot te komen, zou ze het direct voelen zodra de deurtjes zouden bewegen. De zenuwen gierden door haar lichaam en geen liedje hielp haar dit keer. Het strakke staren naar de buitendeur was de enige manier om haar buitenkant er een beetje rustig uit te laten zien. Zich bewust van hoe boos ze kijken kon, zette ze haar blik iets vriendelijker en haar mond probeerde te ontspannen. Haar handen friemelden aan de bandjes van haar tas.
Toen voelde ze hoe de klapdeurtjes bewogen en ze wist dat het spel begonnen was. Ze verwachtte zijn stem nu te horen, maar in plaats daarvan ging hij tegenover haar staan en staarde haar brutaal aan. Dat had ze niet verwacht. Ze deed of ze hem niet zag, maar voelde zijn blik des te meer. De trein minderde vaart, ze wist hoe te handelen. Hij kon haar brutaal aankijken, zij wist wat haar te doen stond.

De remmen piepten, ze hield zich staande. Dat was altijd vervelend bij het stoppen van de trein. Het blijven staan zonder vreemde mensen aan te moeten raken. Tenzij ze erg mooi waren natuurlijk. Ze lachte een beetje en wist tegelijk dat hij dat zien zou. Met een ruk draaide ze zijn kant op. Hij schrok zichtbaar, maar hervatte zich snel. Dat sierde hem. Ze voelde de zenuwen weer, maar onderdrukte ze door haar haar naar achter te gooien en enorm uitdagend zijn blik te vangen. Ze ving hem, zonk er een seconde in weg. Knipperde en draaide weer om. Ze stapte langzaam de trein uit. Rechte haar rug, keek snel en met een nu heel lieve blik over haar schouder, zag direct zijn stralende lach en ze liep wat harder. Met moeite kon ze haar geluk verbergen. Onderdrukte haar lach, maar vlinders vierden wild feest in haar buik. Ze liep door de trap af, zich volledig bewust van hem. Hij volgde haar en bestudeerde haar. Onderaan de trap sloeg ze rechtsaf, liep de drukte in. Maar voelde binnen no time twee armen om haar middel….

Een fluisteren in haar oor.
‘Misschien wordt deze dag heel anders dan je denkt’
‘Misschien zal jij degene zijn die een keus moet maken’
‘durf je’
Een fluisteren, ze sloot haar ogen , inhaleerde hem als het ware, lachte
en rende weg