Leef dan! deel 3

Het terras leek te dampen. De druk van naderend onweer was bijna tastbaar. Haar broek plakte aan haar benen en haar topje leek nog strakker om haar borsten te zitten. Ze ging met een hand door haar haar. Knipperde tegen het zonlicht en nam een slok van haar Hoegaarden met citroen. Zo hoorde het volgens haar. Het bier was koud, ook zoals het hoorde. Ze genoot er zichtbaar van. Sloot even haar ogen, likte met haar tong wat schuim weg. Langzaam opende ze haar blik weer en richtte deze direct op hem. Ze keek hem vol aan. Lachte een beetje. Opende haar mond iets en wreef even met haar blote voet langs zijn been omhoog. Deze klamme toestand vroeg er om – en natuurlijk het hele gebeuren van die ochtend in de trein- . Bij de gedachte aan die ochtend, haar geplaag, het sms-en , de spanning die ze beiden hadden gezocht en opgevoerd na het gevonden te hebben, bij die gedachte kon ze niet anders dan glimlachen. De vlinders in haar buik waren voorlopig nog niet uitgefeest en het warme gevoel dat onder die vlinders bleef sudderen, vertelde haar dat deze dag nog niet half begonnen was.

Hij knoopte zijn overhemd wat losser. Zijn zonnebril verborg zijn gedachten nog even voor haar. Dat gaf hem wat ruimte. Ruimte om de rust te vinden die hij zocht. Onrust gierde door zijn hele lijf. De hitte hielp hem niet. De keuze was gemaakt. De strijd tussen zijn hoofd en hart was in volle gang. Haar meenemen naar dit terras was slechts uitstel. Hij had meer tijd nodig. Hij wilde dit. Dat was duidelijk. Hij had gekozen om een dag zijn hart te volgen. Dat zijn hart nu even niet zo duidelijk was en zijn verstand de boel nogal overschreeuwde, had hij wel voorzien. Dat maakte de keus voor een terras makkelijk. Dat Hoegaarden wit bier was nog niet eens zo gek. Ze had wel smaak. Zoiets smaakt ook alleen op zo’n verzengend hete dag als deze. Alsof ze het zo besteld had boven. Echt wat voor haar. Ze heeft een wild plan, voert het uit en besteld er meteen even een toepasselijk weertype bij. Hij lachte en voelde de spanning langzaam van zich afglijden. Hij ademde eens diep in, rekte zich een beetje uit. Strekte zijn benen. Hij voelde haar voet. Natuurlijk zou ze dat doen. Voorspelbaar maar leuk. Hij keek haar aan en voelde haar ogen direct naar binnen dringen. Goed. Hij ging ervoor. Maar voorlopig zou het op zijn wijze gaan. Lastig, want met haar blikken en gevatte opmerkingen wond ze hem zo om haar vinger. Niet vandaag. His way. Ach, gewaagd waren ze toch wel aan elkaar. Dat maakte ook dat hij zin in deze dag had. Hoe dan ook zou het leuk worden. Hij liet zijn zonnebril iets zakken en keek haar strak aan. Met een vinger trok hij heel zacht een lijn vanaf haar schouder naar beneden, bij de knik van haar elleboog nog iets verder over haar onderarm. Daarna een stukje terug. Hij grinnikte om haar verlegenheid en kippenvel.
“kippenvel meisje? In deze hitte? Haha!”
Ze hervatte zich snel: “ik zal jou eens kippenvel bezorgen .. en niet alleen op je arm!”
Het ijs was gebroken. Ze pakten hun glas en klonken.
“Waarop?”, vroeg hij. “Het leven natuurlijk!”, en ze lachte uitbundig.

Ze zuchtte even. Zei zacht voor zich uit: “We zijn me er twee”.
Zekeek naar de voorbijgaande mensen.

Hij bestudeerde haar blik. Gek eigenlijk. Zo’n rustig typ, wat helemaal niet zo rustig blijkt te zijn, als ze je eenmaal een beetje toe laat. Ze wil zo graag leven. Echt leven. Maar hij vroeg zich af of ze zelf wel wist wat dat dan was. Hij zag haar blik afwezig staren naar de mensen om haar heen. Alsof ze het betreurde dat iedereen maar zo maar leefde. Ze was zo intens. Zo anders dan hij zelf. Tot voor kort had hij geleefd zoals het hoorde. Was hij er geweest voor al zijn dierbaren, wanneer dat nodig was. En nog. Hij werkte hard, had een leven zoals zovelen. Hij voelde het wel knagen, maar liet het niet echt toe. Tot dat moment. Misschien was het zo gegroeid. In ieder geval was het hem duidelijk dat hij het anders wilde. Hij wilde zijn leven wel zoals het was. Maar hij wilde ook meer zijn eigen dingen. Dat was op de achtergrond geraakt in het leven van alledag. Het sloop erin. Grappig dat juist in deze tijd het contact met haar zo veel intenser was geworden. Misschien ook wel logisch. Zij was iemand die juist haar eigen ding wilde. Daar al lange tijd mee worstelde. Ze leefde graag voor anderen, wist niet meer zo goed wat ze zelf allemaal wilde. Maar boven al wilde ze een punt bereiken waarop ze echt leefde en vrij was. Het antwoord op de vraag of dat wel te combineren viel in een leven mét anderen was nog niet gevonden. Ze ondernam dingen om erachter te komen of het haar zou helpen te vinden wat ze zocht. Ze werd er in ieder geval vrolijk van.
Ze voelde hem staren. “Wat kijk je nou joh”, zei ze plagerig.
“Ik vroeg me af wat je nu precies verstaat onder dat Leven en vrij zijn?”
Hij nam nog een slok en keek haar aan. Zo nu zij weer, hij was benieuwd naar haar antwoord.
“Tja”, peinzend keek ze hem aan. Lachte een beetje en nam ook maar een slok. “Goeie vraag joh, je denkt natuurlijk van ‘goh, ze wil me laten Leven, maar weet ze wel wat dat is’ haha ”.
“Ach, weet je”, ze ging serieus verder, “eigenlijk denk ik dat het vooral een gevoel is. Iets wat je van binnen voelt borrelen, wat sterker wordt door een bepaalde manier van leven, van denken, je blik veranderen op de dingen om je heen. Kijk, normaal gezien leef je gewoon je leven. Je staat op, drinkt wat koffie, stoot je kop tegen de realiteit (ze lachte even om haar eigen quote van Van Dik Hout), gaat naar je werk. Je doet je ding. En dat iedere dag weer. Maar echt Leven. Tja, dan doe je ook je ding, maar tegelijk ben je meer bezig met de matters of the heart. Je vraagt je af wat je dromen zijn. Waarom je die niet najaagt en wanneer je dat wel gaat doen. Je kijkt om je heen en ziet de mensen als mens. Niet als voorbijgangers of figuranten in je eigen film. Nee, want zelf ben je ook figurant in de film van hen. Je beseft je dat iedereen om je heen zo zijn wensen en dromen heeft. Dat stemt wellicht verdrietig, wetende dat de meesten hun dromen al vergeten zijn, hun leven gemaakt hebben tot een lange reeks herhalingen. Maar toch, als je zelf je blik verandert en de mens ziet als mens…dan alleen al ga je stralen. En wil je ZIJN en ér zijn. Voor hen.
Het is het gevoel van de wind door je haar op het strand, wuivend riet naast je oor in een duinpan, de golven die stukslaan tegen je schenen, terwijl je de eindeloze zee af tuurt. Het is het machtige gevoel van de alpen, het overeind helpen van een kind wat gevallen is. De ontwapening op een onbekend gezicht, en alles wat je deed was glimlachen in de bus, terwijl iedereen zich oefent in stoïcijns kijken. Het is het pakken van je hand en je zeggen dat het goed is. Je meenemen, weg uit de dagelijkse sleur en lekker doen wat niemand doet. Zoiets”

Een brede lach, maar ook lief en een beetje onzeker. Hij buigt naar haar toe en streelt een haarlok achter haar oor. Legt zijn hand in haar nek en duwt haar hoofd zachtjes naar zijn gezicht. Hij kijkt haar aan, zijn lippen bewegen: “Neem me maar mee vandaag, leer me maar leven”. Dan glijd zijn hand omlaag over haar rug, zijn lippen raken de hare. Ze leeft. O ja, deze dag en nu al Leeft ze. Iedere seconde.