Sommige mensen gaan op trektocht anderen op strooptocht. Ik niet. Ik heb mijn handen vol aan leeftocht. Oké, oké, ik weet dat het leven ook soms trekt en onderweg valt er vast veel te stropen, maar echt, mijn leeftocht laat geen ruimte voor trek of stroop.

Al op zeer jonge leeftijd raakte ik in de ban van leeftocht. Eerlijk gezegd kreeg ik er niet genoeg van. Heel voorzichtig liet ik dat schreeuwend merken. Maar het werd niet opgepikt. Totdat ik rood aan begon te lopen. Toen sloeg de paniek toe. Mijn leeftocht kwam eindelijk onder de aandacht.

Met dank aan alerte ouders en bekwame medici werd mijn voortbestaan gered. Nu ren ik alweer even rond. Nou ja, rennen, voortschrijden is beter uitgedrukt. Mijn leeftocht noodzaakt mij om voort te schrijden. Niet te rennen. Hollen is al helemaal not done. Dat laat ik dan ook graag over aan anderen. Veel liever sta ik stil.

Stilstaan geeft me rust en lucht. Niet onbelangrijk in een hectische wereld waarin wij leven. Eigenlijk kan ik het iedereen aanbevelen. Voldoende rust en lucht nemen, stilstaan. Zonder jouw beweging tolt het leven vrolijk verder. In de ban van beweging. In de ban van voortdurende verandering.

Met mijn leeftocht gaat het top op heden goed. Geeft me eigenlijk meer lucht dan me lief is. Ik heb zelfs voldoende over om nog anderen te schenken. In benauwde tijden is dat kostbaar. Iemand lucht en ruimte geven is het mooiste wat er is. Ademrijkdom, een kostbaar goed.

Diep durven ademen tot onder in de buik. Wie doet en durft dat nog? Vanzelfsprekend? In de waan van alledag is dat als kind bij velen al vroegtijdig ontnomen. Hoog op de borst stoten en puffen we tegenwoordig, vaak met moeite, onze luchten uit. In grote zeldzaamheid ademen we zo af en toe nog met de lenden. Datzelfde geldt voor ademen tot in de onderbuik. Helaas.

Te veel leeftocht, dat speelt met ons gevoel. In de onderbuik. Onderbuikgevoel. Voelt dat nog goed? Of maakt het misselijk? Spreken we dat gevoel nog uit of slikken we het in? Hoeveel leeftochten moet een moderne mens ondergaan om uiteindelijk aan te komen op zijn eindbestemming, de onderbuik? Want daar voelt het uiteindelijk goed. Daar wordt geen adem meer ingehouden. Daar circuleert ultieme rust en lucht. Perslucht wordt afgewend in lager gelegen krochten. Het geeft ruimte. Nieuwe ruimte. Inleiding tot nieuwe geboorte. Ademloos ademen, leeftocht, adembenemend.


Mien

Bewonder luidruchtig en verwonder in stilte

4 reacties

Karen.2.0 · 10 augustus 2017 op 20:41

Ik wens je een lange en gelukkig leeftocht Mien, met veel Mariakoekjes! 😉

van Gellekom · 11 augustus 2017 op 09:44

Heerlijk, Mien

Nummer 22 · 11 augustus 2017 op 09:51

Leef jouw tocht, toch!? bastogne…sop koekjes ook?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder