Leer

Als ik het leer voel kraken voel ik me vrij. Het stof van mij afschudden. Na een dag in het zadel. Met m’n maten. In de Franse hitte. Met Italiaanse afdronk. De frisse zeebries op de ferry verkoelt mijn zinnen. Motorrijders lijken de boot te hebben overgenomen. Ik voel de neiging de piratenvlag te heisen. Een piratenvlag zoals die op het eiland in ieder dorp trots wapperde. Vrij en onafhankelijk. Er zijn ook “gewone” mensen op de boot. Ik ontwaar zelfs een Nederlands kenteken. Het bevindt zich op een gedeukt vouwbusje. Ik zie de eigenaren, avonturiers op leeftijd. “Een handige klusser en een vrouw die van wanten weet,” vul ik in, “Hun avontuur speelt zich af op een campingstoel aan de oever van een snelstromend beekje.” Mijn avontuur speelt zich af in het zadel. Of in een morsige kroeg in het Vlaamse achterland.

Ik geniet mijn vrijheid en laat de ziltige lucht mijn neus prikkelen. Een onzichtbare zeenevel bestuift mijn gelaat en wast het laatste restje eiland zachtjes weg. Het bezout mijn lippen, meer nog dan het plakkerige zweet dat zich daar in de sauna onder mijn helmvizier had verzameld.

Ik wil het eraf spoelen met een koud biertje. Het amberkleurige kastanjebier Pietra is een weldaad in het land van wijn en pastis. Ook op de open zee verkrijgbaar voor dorstige motorduivels. Ik hoor mijn maten met gelijkgestemden converseren in Frans en Engels. Wat ze zeggen kan ik niet precies horen, maar ik ben het eens met ieder woord.

Een schaars gekleed meisje kijkt wat langer mijn kant op dan nodig. Als ik in een café in Antwerpen was had ik haar een drankje aangeboden. Nu niet. Ze mengt zich onder mijn motormaten. Het Nederlandse seniorenkoppel heeft zich binnen mijn blikveld verschansd. Hij met een petje en een verrekijker, zij met iets dat op een notitieblokje lijkt. Het zijn observators, dat is duidelijk. “Hebben ze mij al opgemerkt? In welke categorie val ik?”

De zon staat al wat lager en kleurt oranje. Ik zie de kust nu. Bergen. Een middeleeuws fort. Een nieuw hoofdstuk, getiteld: Toscane, lonkt.