Lekker bakkie

Tijdens het toevallig gezamenlijk aan de stoeprand plaatsen van onze rolcontainers vertelde ik mijn buurman dat ik die middag een sollicitatiegesprek had. “Geen koffie drinken als je daar zit”, drukte hij mij op het hart. “Beslist niet doen, want je gaat ervan uit je bek stinken en dan kun je die baan wel op je buik schrijven.” Ik lachte schaapachtig en dacht: wat een idioot advies. Alsof het zou afhangen van een kopje koffie. Liever hield ik me aan de [i]do’s[/i] en [i]don’ts[/i] die ik van een website met sollicitatietips had geplukt. Een stevige handdruk geven, de mensen in de ogen kijken, rechtop zitten, glimlachen, vragen stellen. En dingen noteren, want daarmee geef je het vleiende signaal af dat je erg geïnteresseerd bent in wat de ander vertelt. Voor dat doel had ik een in leer gebonden schrijfblok en een glanzende zwarte vulpen gekocht.

Ik was ruim op tijd voor mijn afspraak, in mijn nette pak en glimmend gepoetste schoenen. Hoewel ik behoorlijk nerveus was, begroette ik de leden van de sollicitatiecommissie volgens het boekje: mijn handdruk was stevig, maar niet [i]te[/i], en niemand merkte waarschijnlijk iets van mijn zweethand, want die had ik snel droog geveegd aan mijn broekspijp. We gingen zitten. Ik aan de ene kant van de ovale vergadertafel, de commissie aan de andere. De middelste van het drietal vroeg of ik iets wilde drinken en hield daarbij zowel de koffie- als de theekan omhoog. Ik dacht nog heel even aan de waarschuwing van mijn buurman, maar koos toch voor koffie. Nee, niks erin, bedankt. De damp sloeg van het kopje. Veel te heet om te drinken, dus ik kon beter maar even wachten. Ik schoof het kopje een beetje opzij en legde mijn notitieblok voor me op tafel, met mijn vulpen er bovenop. Ziezo, dat maakte vast een goede indruk.

De kannenheffer van zo-even stak van wal. Hij vertelde over het bedrijf in het algemeen en over zijn afdeling in het bijzonder. Ik probeerde in me op te nemen wat hij zei, maar werd te veel in beslag genomen door sollicitatieadviezen die kwetterend en krijsend door mijn hoofd fladderden, als tropische vogels in een volière. Wist ik mijn goede en slechte eigenschappen nog wel op te noemen? Waar zag ik mezelf over vijf jaar? En oei, mijn houding, hield ik die nog wel in de gaten? Gauw even checken. Gelukkig, ik zat goed rechtop en niet defensief met mijn armen over elkaar. Nog een beetje meer naar de spreker toe leunen misschien? Oh ja, ik moest ook nog aantekeningen maken, of in ieder geval doen alsof. Desnoods ging ik harkpoppetjes tekenen, zolang het maar leek dat ik iets opschreef. Men zou na afloop toch niet gaan controleren wat ik tijdens het gesprek op papier had gezet?

Terwijl ik mijn blik op de orerende kannenman hield gericht en begrijpende hoofdbewegingen maakte – het was zaak om oprechte interesse te blijven veinzen – pakte ik mijn vulpen van tafel en sloeg ik mijn schrijfblok open. Maar wat was dat nou: hoe hard ik ook trok, ik kreeg die stomme dop niet van mijn pen. Achteraf weet ik wel hoe dat kwam: het was er eentje met een schroefdraad, maar dat was ik op dat moment even vergeten. Er waren ook zoveel andere dingen waar ik aan moest denken. Bij de vierde poging verloren mijn zweterige vingers hun grip. Mijn arm maakte door de plotseling vrijkomende energie een ongecontroleerde ruk naar rechts en vond mijn kopje koffie op zijn pad. Het stuiterde over tafel, een spoor van koffie achter zich latend. De kannenman slaakte een gilletje van schrik.

Onnodig te vertellen dat ik die baan niet heb gekregen. Had ik nou toch maar de wijze raad van mijn buurman opgevolgd.