Liefde en dood

Heb jij dat wel eens, dat er zomaar een ongelooflijk geluksgevoel door je heen bruist…waar geen houden meer aan is en waar je wel om kan janken??
Het smelt en stroomt door je aderen..bruist in je hoofd en davert door je lijf. Verrukkelijk. Gewoon simpel vrijheid voelen, leven, genot, vrijheid. Het is vooral die innerlijke vrijheid die zo waanzinnig voelt.
Ik heb dat eigenlijk nooit. Genoeg gezever over geluk.
Laten we het over ellende hebben.
Want wij mensen wentelen ons graag in ellende en gruwel.
Van een ander dan.

Weet je, alles wat wij mensen gemaakt hebben, begint in onze geest. Ieder gebouw, iedere wet, iedere oorlog is in de geest begonnen. Het bestaan kan voor veel mensen tergend saai en vervelend zijn. Er zijn plekken op deze aarde waar nooit wat gebeurt, er zijn mensen die nooit wat meemaken. Anderen leven er op los..: ’een dag nie gelache een dag nie geleefd.’
Je kan ’s ochtends opstaan en een fles bier opentrekken als ontbijt. Je kan ook een kop koffie met croissantje nemen. Wat je wilt.
Je kunt vijf keer in de week neuken, je kunt ook vijf keer in het jaar neuken. Wat je wilt.
Je kan elke dag tien of twintig keer een spuit in je aderen schuiven met toverdrank, je neus poederen met toverpoeder, je als vrouw verkleden (sommige van mijn seksegenoten doen dat):-)

Wat je wilt. Je kunt je penis laten amputeren, een paar plastieken borstjes laten implanteren en ziedaar.. je bent opeens van het andere geslacht!
Wat je wilt.

Je kunt het leven net zo idioot, leuk, gezellig, ellendig en ingewikkeld maken als je zelf wilt. Tenminste externe factoren waar jezelf geen invloed op kunt uitoefenen, daargelaten. Ik bedoel je kan een zooitje van je leven maken, precies zoals je dat zelf wil.
Van alle dingen heb ik soms een beetje en soms veel van gehad.

Toen mijn mama dood ging was er een zo onnoemelijk groot verdriet. De pijn was onhoudbaar en tastbaar. Het scheurde als een monster in een racewagen door mijn lijfje. Het zette zijn klauwen links en rechts in alle verborgen hoekjes van mijn ziel.
Soms kon ik alleen maar dierlijk schreien.
Het leven van haar en mij, zat vlak voor haar dood in een schitterende kleurrijke zeepbel,
Zo stelde ik me een moeder-dochter relatie voor..we konden eindelijk praten sinds een paar jaar.
Ze was zachter geworden en ik was uitgeraasd..( ex puber, ex junk, etc) had een leuke man, kindjes,huisje, boompje, beestje.
De zeepbel spatte zomaar pats, in duizend stukken. Het was onmogelijk die zeepbel weer te helen, hoe erg ik ook mijn best deed.
Ik heb een hele periode daarna als grijs ervaren. De dingen, om me heen hadden geen smaak, kleur of geur.
Er was geen muziek, geen dans, geen fanfare.
Niks, nada, noppes.

Een filmpje:

Mooi opgemaakt, fris en gepoetst in de auto op weg naar mijn werk.
Er vliegt een vogel naast mijn auto een eindje mee, tegen de achtergrond van een prachtige zonsopgang.
‘Moet je eens kijken mama, wat mooi’..en dan komt dat monster, die zich es even heerlijk uitrekt..de klauwen met scherpe nagels in mijn ziel haakt.. de kramp, de brok, de weerhaak en alles tegelijk.
Oorverdovende pijn.
Tranen stromen, verkrampt, gierend, gillend uit en in mijn lijf, er is geen houden meer aan.
Er is nergens troost, want een gemis voelt diep van binnen en kan alleen maar verdwijnen als het object van dat gemis gewoon bij je is.
En dat was er niet en zal hier op aarde nooit meer zijn, snik.
Een hele poos later, de vogel is allang gevlogen, de zon is al verder dan opgang, droog ik mijn tranen een beetje en rij van de parkeerplaats de snelweg weer op.
Bij de stoplichten sjans ik een beetje met een mooi heerschap die me passeert, tenminste ik dacht dat het sjansen was.
Mijn binnenspiegeltje vertelt me wat anders.
Een hoofd als een vergiet, maar wel een paar ogen waar je in kan verdrinken, hihi.

Einde filmpje.

Men noemt dat rouwen.
T’ Was heel anders bij de dood van mijn papa.
Waar er voetangels, vishaakjes, weerhaken en monsters met klauwen in mijn binnenste velletje staken bij de dood van mama, zo milt en vredig was alles rond de dood en het rouwen om hem.
Het was áf, het voelde bijna sereen, omdat hij een serene man was. Hij was een milde, gevoelige, diep gelovige en eerlijke man. Zonder gebruiksaanwijzing, simpel.
Mijn mama was daarentegen gecompliceerd, maskeerde haar gevoeligheden met uitpakgeweld:
Pats boem, de bezem erdoor, aanpakken, niet zeuren, vooral niet zeuren en klagen, want daar was ze allergisch voor. Ze was een intrigerende vrouw en dat is ze nog steeds voor me.
Ze heeft me na haar dood ‘bezocht’ en dat was zo onnoemelijk goed, daar zal ik je binnenkort eens wat meer over vertellen,als de tijd komt en daar is.

🙂 🙂