”Liefde is”

Door de jaren heen komt de vraag bij iedereen vroeg of laat omhoog. De een krijgt er mee te maken, de ander vraagt zich af waar het blijft. De een houd het verborgen als het grootste geheim dat hij of zij bezit en de ander schreeuwt het het liefst van de daken. Liefde. Wat is liefde? Is het samen op een geruit kleed in het park, met wat broodjes en wat jus, elkaar innig vasthouden? Is het elkaars tandenborstel gebruiken? Is het je laatste cigaret aan hem of haar weggeven? Is het berichtjes sturen waarin staat dat de wereld geen zin meer heeft zonder hem of haar? Is het kennis maken met zijn of haar ouders?
Is het verhuizen naar de andere kant van de wereld om bij je geliefde te mogen blijven? Of zelfs maar naar de andere kant van het land? Is het je hele hebben en houden achterlaten om als is het maar om voor 1 dag langer bij hem te zijn?

Zo makkelijk gezegd. 4 Kleine woordjes. 4 Woorden die als ze gemeend zijn, het verschil kunnen maken tussen ”dat was leuk voor een paar maandjes” of ”Ik wil nooit meer iemand anders dan jou”.

Tenminste, makkelijk gezegd?
Op mijn 14e gooide ik met gemak regelrecht in het gezicht vanmijn eerste 4 weken durende liefde. En hij kaatste ze ook weer regelrecht terug. Nu 5 jaar later terugkijkende kweekt dit een glimlach op mijn gezicht. Ik hou van jou. Was dit liefde?

Na twee langdurige relaties, en heel wat tranen verder kwam mijn huidige vriend.
Na een half jaar samenwonen, hebben we zeker onze opstart problemen gehad. We hebben ongelofelijk gebotst, en ik heb zelfs op het punt gestaan, dat ik met al mijn kleding in tassen bij de deur stond om te gaan, en nooit meer terug te komen.

Ik stond klaar. Ik zou gaan. Maar kon het niet. Ik kon het gewoon niet. Wetende dat als ik nu zou gaan, dat ik nooit meer terug kon. Ik begon te huilen. Huilen alsof mijn leven ervan afhing. En daar ging ik. Mezelf en mijn trots van de afgrond afgooiende. En zei: Ik wil helemaal niet bij je weg. Ik wil je helemaal niet kwijt. Tranen schoten over mijn wangen, en ik zakte in op de grond. Ik ben in mijn leven nog nooit zo opgelucht geweest toen hij antwoorde nadat ik hem vroeg of hij echt echt wou dat ik weg ging. ”Nee natuurlijk niet, ik wil nooit dat je gaat”.

Is dit liefde?

Misschien, ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik schrok,en stomverbaasd was toen meneer in een keer uit het niks, waar iedereen bij zat, de 4 grote woorden uitsprak. Met 2 toegevoegde woorden. En niet een keer, nee ben je gek. 2 Keer!!!

Ik hou heel veel van jou hoor…..

Mijn eerste reactie zou normaal gesproken zijn: Rennen. Heel hard rennen. Zo hard rennen dat als iemand aan de handrem trok, je niet zou weten waar je zou eindigen. Ik zou kwaad worden, mijn spullen pakken en zeggen dat het een ontiechelijke kwal was, en een ongevoelige zak. Dat hij het lef heeft gehad dit ooit tegen mij heeft durven zeggen! Wat dacht hij wel!

Maar dit deed ik niet. De eerste keer keek ik hem aan zei:
”Echt niet”. Waarop hij begon te lachen en me een kus gaf.
De 2e keer was ik nog verbaasder als de eerste keer. Ik bedoel, de eerste keer kon een foutje zijn. Maar de 2e keer niet. De 2e keer is voorbedachte rade!
Ik keek hem aan, glimlachte, en liep weg.

Het is nu 2 dagen geleden gebeurd. En de woorden blijven door mijn hoofd spoken. Ik heb hulp gevraagd bij zijn zusje. Waarom zou hij dat zeggen? Zou hij het menen?
Want even voor de duidelijkheid. Als hij het echt meent mag het dus wel gezegd worden;)
Ze antwoorde en zei:
Meisje geniet er eens een keer van. Hij zou nooit zoiets zeggen als hij dit niet zou menen. Dit zegt hij niet eens tegen mij of zijn eigen moeder. Als hij het niet meent zegt hij dat niet.

Hij meent het.
Liefde is, zeggen dat hij van je houd, en dan niet heel hard wegrennen.
Liefde is, het fijn vinden om te horen dat hij voor jou alleen is.
Liefde is, tsja, alles is liefde.

x