Beste Walter,

Mijn vader zei me laatst dat iedereen in het leven een maatje zoekt.
En mijn vader heeft gelijk!

Niet alleen in liefde of vriendschap zijn we op zoek naar gelijke.
Ook als het gaat om de plek waar je het meest bent, je werk.
Samenwerking met je directe collega’s werkt alleen als er sprake van een goed huwelijk is.
Nu heb ik met een goed huwelijk helaas nooit te maken gehad, maar jij weet Walter hoe fijn ik vind op mijn werk met mijn directe collega’s.
Ik kan ook bij vlagen discussies met ze hebben of soms zelfs een beetje ruzie.
Zo gaat dat in elk goed huwelijk, denk ik!.

Er zijn voor mij momenten bij dat het samenzijn met mijn collega’s een hoogtepunt is op een verder kansloze dag.
We trekken natuurlijk vijf dagen in de week met elkaar op.
Een half woord, of soms een blik naar elkaar is dan al genoeg om te weten wat je bedoelt.
Afgelopen week nog had ik kritiek op een collega van een andere afdeling.
Ik deed haar een soort van na, op geheel eigen wijze.
Ik had het idee dat ik meer leek op Willem Alexander met een opgeplakte ballon onder mijn kin.
Tot overmaat van ramp stond die collega luttele seconden later in de kantine, waar ik haar dus imiteerde.
Mijn imitatie werd er natuurlijk niet beter op en de grap die ik probeerde te maken was in de kiem gesmoord.
Later die avond, rond half tien had ik ook nog een bon op mijn voorruit zitten, omdat ik verkeerd geparkeerd stond.
Je zult begrijpen Walter, dat die bewuste dag een kansloze dag was.

Toch heb ik er smakelijk om gelachen, toen ik mijn auto startte en na het verwijderen van de parkeerbon weer onderweg naar huis was.

Toch bekroop mij ook een angstig gevoel.
Hoe lang nog? dacht ik. Hoe lang nog kom ik ermee weg met het spelen van een rol.
Om maar niet te hoeven laten zien dat het helemaal niet zo goed met mij gaat.
Er komt een moment dat het stopt, dat ik die rol niet meer spelen kan.
Natuurlijk zal ik dan altijd nog proberen om de leuke momenten voort te zetten, wellicht op een andere manier.
Maar of dat nog werkt, dat weet ik natuurlijk niet.

Ik heb de tijd gehad om te rijpen op de plek waar ik nu werkzaam ben en met veel plezier overigens.
Maar word ik ook nog zo leuk gevonden als ik weer uit mijn rol ben gestapt, op het moment dat er weer meer licht aan de horizon gloort?
De druk zal alleen maar meer worden, de lat wordt hoger gelegd.
Liefde en vriendschappen zullen dan overblijven.
Hopelijk hebben mijn collega’s datzelfde gevoel.
Vorig jaar is er alleen maar gehuild, gevloekt en getierd door mij.
Dat werd alleen maar erger op momenten dat ik te maken kreeg met een druk, die alleen maar hoger werd.

Er was geen liefde meer.
En als de vriendschappen dan ook nog wegvallen, wat blijft er dan nog van mij over?

Ik spreek je snel weer Walter.

Categorieën: Diversen

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder