Liefdesangst?

Een paar weken geleden was ik er eindelijk over uit: ik hoefde even geen relatie meer. Ik had besloten dat ik meer behoefte had aan de warmte van vriendschap dan van een vriendje.
Ook leek het me beter eerst mijn eigen problemen uit de weg te ruimen en dan pas een eventuele relatie met iemand aan te gaan. Maargoed…als je net de besluiten hebt genomen en je er eindelijk niet meer op gefocust bent dient het zich aan….
Ik heb een jongen ontmoet die lief is, romantisch, ambitieus en ook nog eens heel intelligent.
Maar dit meisje is bang…Bang om nog niet toe te zijn aan een relatie, bang om weer net zo erg gekwetst te worden als in de vorige relatie, om weer kapot te gaan van liefdesverdriet en andere pijnen, juist omdat je je aan iemand gaat hechten….
Ik ben bang, bang om afhankelijk te worden van iemand, dat iemand de macht heeft om je pijn te kunnen doen.
Ook ben ik bang dat mijn probleem te groot is om te combineren met een relatie.Het probleem is groter dan de meeste mensen denken, het wordt vaak onderschat.Maar op het moment vormt het wel een deel van mij, en ik ben bang dat het probleem de relatie kapot maakt of niet eens de kans geeft om überhaupt een relatie op te bouwen.
Wie weet is het wel onmogelijk te combineren….

Ik weet het: Ik ben een grote schijtlijster.
Waarom geniet ik er verdomme niet van?Dat een jongen me leuk vindt, dat hij me verrast en in de watten legt.Dat er eindelijk iemand is waarmee je veel raakvlakken hebt en waar je tenminste een goed gesprek kan voeren, en die niet je grenzen overschrijdt zoals de meeste jongens.
Ik moet weer leren durven, durven om aan leuke dingen te denken, durven om leuke dingen te doen, maar vooral durven te genieten van het leven nu en niet teveel scenariodenken.

Als ik mijn angsten voor een ogenblik opzij schuif, heb ik best wel leuke ideeën en word ik (ja zelfs ik) ook enthousiast.Dan heb ik genoeg dingen die me leuk lijken weer te doen.Zoals bijvoorbeeld naar een goede film in images, picknicken, eindeloze gesprekken voeren, lachen, dansen, uitgaan, zeilen(daar is hij namelijk erg goed in).

Maar als ik dan eindelijk die enthousiaste gedachtes heb en die positieve kant eventjes onder ogen zie, straf ik mezelf bijna voor deze “rebelse ideeën”.
Ik ben misschien namelijk wel te voorbarig als ik zulke dingen ga bedenken, misschien ben ik dan juist degene die te snel gaat.

Er zijn twee opties: Ermee stoppen , het afkappen en laten voor wat het is.
Dan laat ik me leiden door angst, maar ik ben wel veilig; geen risico’s.
Maar geen risico’s betekent ook geen uitdaging en een goede kans om m’n hele leven alleen te blijven.
De tweede optie is om in het diepe te springen, de uitdaging met twee handen aan te pakken en gaan met die b’naan!Kans hebben op een leuke relatie en tijd of juist niet, it’s all in the game.Maar wel de kans hebben, dus de uitdaging van de liefde aangaan en daarmee deelnemen aan het spel genaamd het leven.

Ik kies voor de tweede optie.Ik moet de angst en het scenariodenken laten voor wat ze zijn, overboord gooien en wat meer ontspannen durven te leven.Ik moet durven genieten van het moment.
Ik moet vooral vertrouwen hebben, vertrouwen in de mensen die om me geven en me “opvangen” en vooral vertrouwen in het leven……