Liefdesverdrietconsulent

Wat is er mis gegaan in het leven van oud-provo/kabouter Roel van Duijn dat ie in de nadagen van z’n carrière deze move maakt? Vanaf wanneer heeft ie de conspiratieve semantiek van de quasi-marxistische ouwehoercultuur eigenlijk precies ingeruild voor de tegeltjeswijsheden? Hoeveel Prozac staat er op z’n nachtkastje? We kunnen er slechts naar gissen. EénVandaag maakte er gisteren een feestelijk itempje van. Z’n afscheid van de Amsterdamse deelraad. Tweeënveertig jaar geleden mocht ie dan wel plechtig verklaren dat zo’n raadslidmaatschap van hem niet langer dan een jaar zou duren – macht corrumpeert- , al gauw bleek dat ie, uiteindelijk eindigend onder de vleugels van Femke Halsema, met geen mogelijkheid meer van het pluche te branden was. Ook wat Van Duijn betreft, herhaalde de geschiedenis zich dus.
Tegen de oorlog. Tegen de kernwapens. De Krakersrellen. De rook in de Paleisstraat (‘Geen woning, geen kroning’) is inmiddels weliswaar tot ver achter de horizon weggewaaid, de witte wolken staan nog kraakhelder op m’n netvlies. Niets wijst er op dat de man die met droge ogen durft te beweren dat het tegenwoordig wel snor zit met de inspraak en de democratie, dezelfde is die ooit de luis in de pels van het machtsdenken uit de jaren zestig was. Ik heb een leven lang iets gehad met luizen in pelzen. De man ook die Van Hall, de toenmalige burgemeester van Amsterdam, in pure suïcidale wanhoop tot de rand van z’n Amsterdamse balkon wist te drijven. Wij jongeren hadden, weliswaar op de wat veiligere achterste rijen tijdens de happenings bij Het Lieverdje, een zwak voor hem. Op het breukvlak van een benepen opvoeding en een ongebreidelde hang naar vrijheid omarmden wij de tools van de recalcitrante volksmenner. De ideologische fundamenten zaten dan niet tot in de finesses in onze haarvaten, de symboliek wierpen we maar al te graag in de strijd tegen die opvoeders.

Ons symbool van verzet tegen de gevestigde orde mocht in het tien minuten durende EénVandaag-filmpje uitgebreid uitlekken over z’n wel en vooral wee. Altijd op lokaal niveau een gevreesde bron van irritatie. Solist ook, die niet te beroerd was om, als de grond hem te heet onder de voeten werd, weer een kakelvers bloedgroepje op te starten waarin hij z’n exclusieve gedachtegoed kwijt kon. Daarom vermoedelijk ook nooit geroepen tot het ambt van volksvertegenwoordiger in Den Haag. Daar hebben ze immers niks met dat soort luizen in pelzen die met geen mogelijkheid in wat voor fractiediscipline dan ook te rammen vallen. Door dat karakteristieke, nog immer licht bekakte Nederlands van ‘m heen proefde je de frustratie over die gemiste slagroom op z’n taart.
Z’n camerageilheid had nog niets aan kracht ingeboet. Wandelend door z’n buurtje, een paar nietszeggende babbeltjes met straatgenoten, telkens moet hij de cameraman tot lichte wanhoop gebracht hebben door te pas en meestal te ompas een steelse, wat wereldvreemde blik richting de lens te werpen. Daarmee de geschreven en ongeschreven wetten van het fenomeen reportage met voeten tredend. Afgebladderde ijdeltuit.
En dan realiseer je je opeens waarom Van Duijn altijd iemand is geweest die ook irriteerde. Een gezond gevoel voor humor lijkt hem volkomen vreemd. Altijd die met dodelijke ernst doordesemde betoogjes, principieel tot op het bot. Hij miste, in tegenstelling tot z’n ludieke vriendjes, de kwinkslag waarmee je knallend dichtgeworpen deuren op listige wijze weer op een kier kon krijgen.
Roel’s laatste kunstje bij z’n afscheid was ook meteen de ultieme poging te redden wat er te redden was van z’n ooit zo revolutionaire imago. Op de speciaal voor deze gelegenheid aangesleepte piano speelde hij met verve de Revolutie-etude van Chopin. Z’n vriendjes en vriendinnetjes van de deelraad waren bereid het, weliswaar wat onrustig en licht gegeneerd schuifelend, welwillend aan te horen.
Vanaf vandaag slaat hij een nieuwe bladzijde op in zijn toch al niet onaanzienlijke boek.
Liefdesverdrietconsulent.
Je moet er maar op komen.
Google maar ‘s op liefdesverdriet. Grote kans te belanden op de speciaal daartoe ingerichte website waarop hij de pygmeeënwijsheden ontvouwt die hij voor zijn treurende en jeremiërende collega-kabouters in petto heeft.
Liefdesverdriet is van alle tijden.
Maar het kon zo maar een gat in de markt zijn.
Het zal wel.