Lieveheersbeestje (1)

Dagelijks zijn er momenten waarop iemands leven overhoop wordt gehaald door wat voor oorzaak dan ook. Iedereen maakt wel eens wat mee in zijn of haar leven wat een diepe indruk achter laat op zijn of haar ziel. Ik kan me het moment dat het bij mij gebeurde nog herinneren als de dag van gisteren. Het is gebrand op mijn netvlies, het heeft zijn fysieke en mentale littekens achter gelaten, het heeft mijn leven overhoop gehaald. We gaan zeven jaar terug in de tijd. Ik was 18 jaar oud en ik woonde toen bijna twee jaar in Eindhoven. Het was zaterdag 1 mei en het vond plaats tussen 01.00 uur en 02.30 ’s nachts in café de Comic te Steenbergen.

Vrijdag 30 april hebben we Koninginnedag gevierd in Eindhoven. Peer is dan ook jarig. Hij wilde zijn verjaardag zaterdag vieren met een barbecue bij zijn ouders thuis. Het was een mooie dag, de zon scheen volop en het was gezellig. Alle vrienden bij elkaar. Een vriendengroep waar geen speld tussen te krijgen is. Naar mate de avond voorbij streek besloten we om het feestje voort te zetten in de stad. Een beslissing met bijna fatale afloop.

Rond 01.00 uur in de nacht stond ik met Peer en Aarts in de Comic. De rest van de groep was her en der verspreid. De meesten zaten op de treden die leiden tot de poort van het huis van God. De kerk is het middelpunt van de stad. Niet veel later veranderde het middelpunt.

We stonden met zijn drieën achterin de Comic bij de nooduitgang. Naast ons stond een groepje van ongeveer acht man sterk. Er hing een vijandige sfeer in de lucht en mijn instinct vertelde mij dat het fout zou gaan als we daar bleven. Ik sprak Peer en Aarts hierop aan en adviseerde dat het beter zou zijn als we weg zouden gaan en de avond niet door ruzie zouden laten verpesten. Hier stemde ze mee in. We pakten onze jas en vest en waren klaar om te vertrekken. Ik liep voorop en zonder ergens bij na te denken vervolgde ik onze weg en liep voorbij de acht man sterke groep naar buiten toe.

Ik liep ze voorbij en mijn rug was naar hen gekeerd. Uit het niets voelde ik een klap tegen mijn hoofd. De klap kwam dusdanig hard aan dat ik bijna tegen de muur vloog, welke op enkele meters van mij vandaan was. Door de klap reageerde ik instinctief en mijn rechterhand ging naar mijn gezicht en bedekte deels mijn wang en deels mijn oor af. Zonder na te denken liep ik door de menigte met een versnelde pas richting de deur. Buiten stonden een aantal personen een sigaretje te roken en op adem te komen toen ze mij naar buiten zagen lopen. Een dame liep op mij af en zei dat ik bloedde. Ze drukte haar handen tegen de mijne om druk uit te oefen op, uitgaande van haar paniekerige reactie, toch een heftige wond.

Al gauw kwamen er meer mensen bij en ik zag een bekende. Hij pakte een tuinstoel die opgestapeld in de hoek van het terras stonden bij het café naast de Comic en gebood mij te gaan zitten en haastte zich weer naar binnen om hulp te halen. Het gekke was dat ik geen pijn had, ik voelde wel wat kloppingen in mijn gezicht, maar ik had geen besef van wat er werkelijk gebeurd was. Het tumult werd al gauw opgemerkt door mijn vrienden bij de kerk en kwamen aangesneld. Peer en Aarts waren inmiddels ook buiten gekomen. Er heerste paniek en men keek met ongeloof naar mij.

De bekende kwam weer naar buiten en had de eigenaar geroepen en iemand die in het bezit is van een EHBO diploma. Hij ging rechts naast mij staan en gebruikte mijn jas als drukverband en drukte deze stevig met twee handen tegen mijn gezicht. Inmiddels was de politie en ambulance al gebeld door de café eigenaar. Een oud klasgenoot van mij zat gehurkt achter mij en streelde mijn rug om mij gerust te stellen. Erwin zat gehurkt links voor mij en hield met een hand mijn linker hand vast en met zijn rechter hand rustte hij op mijn knie. Joeri, Marcel, Aarts en iedereen die er die avond bij was stonden op gepaste afstand net buiten het terras. Ze stonden als aan de grond genageld, zoals zo velen die buiten waren.

Peer stond achter Erwin met tranen in zijn ogen en zijn telefoon in de hand te ijsberen bij de ingang van het café. Hij had 1-1-2 gebeld en schreeuwde dat ze moesten opschieten want zijn maat bloedde dood. Zijn woorden, zijn blik, onuitwisbaar.